Έλεγαν για τον αββά Σισώη, ότι όταν πλησίαζε ο θάνατός του και οι πατέρες κάθονταν κοντά του, έλαμψε πολύ το πρόσωπό του, και τους είπε: «Μόλις ήρθε ο αββάς Αντώνιος». Σε λίγο είπε: «Τώρα ήρθε η χορεία των προφητών». Έπειτα το πρόσωπό του ξαναέλαμψε πάρα πολύ, και είπε: «Ήρθε η χορεία των αποστόλων». Και το πρόσωπό του έλαμψε διπλάσια και φαινόταν σαν να συνομιλούσε με κάποιους. Τον παρακάλεσαν οι γέροντες λέγοντας: «Με ποιον μιλάς, πάτερ;» «Να», είπε, «ήρθαν άγγελοι να με πάρουν, και τους παρακαλώ να με αφήσουν να μετανοήσω λίγο». Οι γέροντες του απάντησαν: «Δεν έχεις ανάγκη από μετάνοια, πάτερ». Και τους αποκρίθηκε: «Ειλικρινά, δεν βλέπω στον εαυτό μου ότι έβαλα αρχή». Από αυτό κατάλαβαν όλοι ότι είναι τέλειος. Και ξαφνικά έλαμψε πάλι το πρόσωπό του σαν τον ήλιο, και όλοι φοβήθηκαν. Και τους είπε: «Βλέπετε; Ήρθε ο Κύριος και λέει: “Φέρτε μου το σκεύος της ερήμου”». Και αμέσως ξεψύχησε· φάνηκε τότε κάτι σαν αστραπή, και το κελλί πλημμύρισε ευωδία.
Ευεργετινός – Υπόθεση Ζ’ (7) – Συχνά οι ψυχές των ενάρετων την ώρα του θανάτου ενθαρρύνονται από κάποια θεϊκή επισκίαση και έπειτα χωρίζονται από το σώμα, Περιβόλι της Παναγίας, 2001, σελ. 83