Βλέπουμε πως η Χάρις του Θεού επισκιάζει τον άνθρωπο και για μια στιγμή τον κάνει θεό κατά Χάριν, αλλά επειδή έχουμε και τις ανθρώπινες αδυναμίες, μετά τον φέρνει στην παλαιά του θέσι, στον παλιό του κόσμο. Τότε βλέπουμε τον εαυτό μας ένα άχρηστο άνθρωπο, ένα σκουπίδι. Όταν ο άνθρωπος φτάνη σ’ αυτή τη θέσι και βλέπη τον εαυτό του σαν ένα ψόφιο σκουλήκι, δεν μπορεί να πη την παραμικρή λέξι για τον άλλο, δεν μπορεί να βγη από το στόμα του κανένα κακό, διότι βλέπει το μέγεθος της ευσπλαχνίας του Θεού. Αυτό είναι το μεγαλύτερο αποδεικτικό για την πνευματικότητα του ανθρώπου. Έρχεται η διάκρισις μέσα στην ψυχή και μπορεί να διακρίνει κανείς πόσο μικρός και πόσο σκάρτος είναι και πως ο Θεός καταδέχεται και πάει σ’ ένα άνθρωπο και τον κάνει θεό κατά Χάριν! Και τότε λέει: «Σ’ εμένα ήρθες, Θεέ μου, που είμαι ένα βρώμικο, ένα ψόφιο σκουλήκι;».
Σήμερα με πήρε τηλέφωνο μια γυναίκα και μου είπε τι αισθάνθηκε, όταν πήγε να κοινωνήση. Μου είπε το λογισμό της. «Ταλάνισα τον εαυτό μου, Γερόντισσα, είδα ότι ήμουν τόσο γυμνή, τόσο ανάξια, και είπα, πως θα πάρω το θείο Σου Σώμα, Μακρόθυμε, πως θάρθης μέσα στην καρδιά μου;». Πήγε σαν τον Άσωτο υιό. Η μεγάλη ταπείνωσι που είχε εκείνη την ώρα που έβαλε ο ιερεύς την Αγία Λαβίδα στο στόμα της, την αξίωσε και αισθάνθηκε ότι πήγε η Θεία Κοινωνία κατ’ ευθείαν στην καρδιά της. Δεν κατάπιε, όπως εμείς το Σώμα και το Αίμα, αλλά αισθάνθηκε ότι βρήκε μία θέσι στην καρδιά της και τοποθετήθηκε εκεί πέρα ο Χριστός. Και της ήρθε μια γλυκύτητα, μια χαρά, τόσα δάκρυα, ούτε ήθελε να γευθή τίποτε! Από τη Μεγάλη Πέμπτη είναι έτσι. Και συνέχισε: «Δεν μπορώ να το ξεχάσω αυτό το πράγμα, σαν να άνοιξε ένα πηγαδάκι στην καρδιά μου και μπήκε μέσα ο Χριστός». Μου έκανε εντύπωσι και της είπα: «Αυτό το επέτρεψε ο Θεός, να ιδής το μεγαλείο Του και πως καταδέχτηκε ναρθη να καθήση στην καρδιά σου, να Τον αγαπήσης ακόμη πιο πολύ και να αγωνισθής για την αγάπη Του». Πόσο αγώνα και προσοχή χρειάζεται να έχη ο άνθρωπος! Την ώρα της Θείας Μεταλήψεως πρέπει να συγκεντρώνη κανείς τον εαυτό του. Ποιον παίρνει εκείνη την ώρα! Ποιον γεύεται εκείνη την ώρα! Ο άνθρωπος εκείνη τη στιγμή πρέπει να λέη: «Πως θα πλησιάσω το έλεος του Θεού; Την άπειρη ευσπλαχνία Του;».
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, σελ. 416-418