Η αμέλεια είναι η μεγαλύτερη θανάσιμη αμαρτία, γιατί από αυτήν έρχεται η ακηδία και από την ακηδία γεννιέται η λήθη και η σκοτοδίνη (σκοτισμός νοός). Όταν ο άνθρωπος έχη την Χάρι του Θεού, κάνει το θέλημα του Θεού και πετάει, κάνει νέα φτερά στην εργασία του και στην προσευχή η ψυχή του λαβαίνει άλλη διάθεσι. Η αμέλεια φέρνει πολλή σκοτοδίνη στον άνθρωπο και τότε δεν ξέρει τι λέει, πως μιλάει και τι φτιάχνει. Μένει ο νους αργός, νεκρωμένος και δεν μπορεί να ξεκαθαρίση το θέμα της προσευχής, δεν θυμάται τον Θεό, δεν θυμάται τι κάνει, πως βαδίζει, πως πολιτεύεται, ποιο βίωμα ακολουθεί στη ζωή του· όλα αυτά τα κάνει η σκοτοδίνη, και βλέπεις να επικρατή μία χαύνωσι. Η χαύνωσι αυτή φέρνει στον άνθρωπο ύπνο και «ραχάτι», θέλει να μην τον ενοχλή κανείς, θέλει πολλά πράγματα. Γι’ αυτό χρειάζεται βία, βία φύσεως. Όταν έρχεται η σκοτοδίνη, αμέσως να σκεπτώμαστε την προσευχή, αμέσως να πιάνουμε την «ευχή» και να μη την αφήνουμε. Γιατί, όταν αφήση κανείς λίγο την «ευχή», τότε τον πιάνει αυτή η ακηδία και η λύπη και τον κάνει αποβλακωμένο, του έρχεται η αφοβία, δεν έχει δηλαδή φόβο Θεού μέσα στην ψυχή του.
Θα προσέχουμε την ώρα που προσκυνάμε, να προσκυνάμε τα ποδαράκια του Χριστού και τα χεράκια της Παναγίας. Δεν επιτρέπεται να ασπαζώμαστε στο πρόσωπο την Παναγία και τον Χριστό· να μη ξεφεύγουμε. Λαβαίνουμε παρρησία, που δεν στέκεται σε μοναχό, αλλά και στον κάθε άνθρωπο
Εάν εκείνο που λέει ο Γέροντας, η Γερόντισσα, δεν το εκτελούμε, το αποβάλλουμε από την ψυχή μας και δεν θέλουμε να το ακούσουμε, να αγωνισθούμε σ’ αυτό το θέμα, δεν θα προοδεύσουμε. Ο πειρασμός στη συνέχεια μας έχει δεμένους χειροπόδορα, θα μας έχη κάνει παίγνια δικά του και θα μας φέρνη την αφοβία. Τώρα, για παράδειγμα, παίρνουμε αντίδωρο. Να το πάρουμε με φόβο Θεού, με πολλή ακρίβεια, με πολλή προσοχή, με πολλή ευλάβεια· να μη πέση κάτω ούτε ψιχουλάκι. Γι’ αυτό λέει «επικατάρατος ο ποιών τα έργα Κυρίου αμελώς». Η αμέλεια, η ακηδία, η λήθη και η αναισθησία μέσα στην ψυχή μας μας τα φέρνουν αυτά και μας κάνουν να μη τα προσέχουμε. Η προσοχή είναι απαραίτητη. Πολλοί άνθρωποι, όταν πήραν αντίδωρο αισθάνθηκαν πολλή Χάρι, σαν να είχαν κοινωνήσει. Το αντίδωρο είναι αντί των Θείων Δώρων. Και το αντίδωρο και τον αγιασμό να τα παίρνουμε με ευλάβεια. Πρώτα θα προσκυνάμε και μετά θα παίρνουμε το αντίδωρο, όχι πρώτα το αντίδωρο και μετά να προσκυνάμε. Θα προσκυνήσουμε τις εικόνες είτε στο ναό είτε στα παρεκκλησάκια και θα κάνουμε υπόκλισι. Θα προσέχουμε την ώρα που προσκυνάμε, να προσκυνάμε τα ποδαράκια του Χριστού και τα χεράκια της Παναγίας. Δεν επιτρέπεται να ασπαζώμαστε στο πρόσωπο την Παναγία και τον Χριστό· να μη ξεφεύγουμε. Λαβαίνουμε παρρησία, που δεν στέκεται σε μοναχό, αλλά και στον κάθε άνθρωπο. Μέσα στην εκκλησία να μη μιλάτε· είτε είστε στα αναλόγια είτε έχετε να ρωτήσετε για κάτι, να περιμένετε μετά τις Ακολουθίες, εκτός και αν κάτι επείγη· να μη γίνεται αυτή η συζήτησι. Μια φορά, τη Γερόντισσα Θεοφανώ την καλημέρισε μία γειτόνισσα της στην εκκλησία· ο παππάς της έβαλε «κανόνα» να μην κοινωνήση για δύο μήνες, αν και η άλλης της μίλησε. Το έκανε μόνο και μόνο για να μη το ξανακάνη.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, σελ. 355-357