Εδώ είμαστε φιλοξενούμενες τις Παναγίας μας. Να έχουμε στην Παναγία μας πολλή πίστι, ευλάβεια και αγάπη και να λέμε: «Κυρία και Δέσποινα, από τα κροσσάκια Σου θα κρεμασθούμε, για να μας πας στον Παράδεισο». Δύο τρεις φορές την ημέρα να λέμε τους «Χαιρετισμούς», όσο μπορεί η κάθε μία και να τραβάμε κομποσχοίνι λέγοντας το «Θεοτόκε Παρθένε…». Όταν δεν έχετε ύπνο και σας έρχονται λογισμοί διάφοροι μέσα στη διάνοιά σας, συνεχώς αυτό να λέτε και ο ύπνος θα έρχεται και θα σας δίνη πολλή χαρά η Παναγία.
Όταν ο βαπτισιμιός μου ήταν τριών χρονών παιδάκι, άρχισε να ψελλίζη μαζί με την γιαγιά του το «Θεοτόκε Παρθένε». Επειδή εκείνη πολύ αγαπούσε να το λέη συνέχεια και όλη μέρα δεν το άφηνε από το στόμα της, το έμαθε και το μικρό παιδάκι. Και μια μέρα το άκουσαν να φωνάζη: «Μπαμπά, φως· μαμά, φως· γιαγιά, φως·». Αυτό είδε στην Παναγία κάτι σαν αστραπή και φώναζε, είδε την Χάρι της Παναγίας, θα μας δώση πολλή χαρά, θα αισθανθούμε την Χάρι Της, την ευωδία Της και την γλυκύτητά Της.
Άλλη είναι η Χάρις της Παναγίας, άλλη του Χριστού, άλλη των Αγίων, άλλη του Σταυρού, άλλη της Αγίας Τριάδος. Όταν τους ικετεύουμε και τους παρακαλούμε, καταλαβαίνουμε και την Χάρι Τους. Και την Παναγία Τριάδα να παρακαλήτε στο κομποσχοινάκι σας λέγοντας: «Αγία Τριάς, ο Θεός, ελέησον ημάς», γιατί στέλνει την Χάρι Της και γίνεται κατοικητήριον του Αγίου Πνεύματος ο άνθρωπος. Η ψυχή γίνεται όπως ένα περιστεράκι φωτεινό. Έρχεται το Άγιο Πνεύμα και φωτίζει και θερμαίνει και δροσίζει την καρδιά του ανθρώπου και ότι πάθος και ελάττωμα έχει το καίει, όπως καίει μία φωτιά. Χθες ακούμπησα το χέρι μου στο καλοριφέρ το ηλεκτρικό και με έκαψε και έτσουζε και δεν μπορούσα να σταθώ· «σκέψου, λέω, ναρθη το Άγιο Πνεύμα μέσα στην ψυχή μας να κατοικήση· θα βλέπης τα πάθη όλα να τα μαραίνη, να τα κάνη σκόνη!». Ο άνθρωπος ασιθάνεται να καίγεται και να βγαίνη φλόγα από τη μύτη, από το στόμα, και τόσο θερμαίνεται και φλογίζεται η καρδιά, ώστε λέει: «από που ήρθε αυτή η φλόγα, η αγαλλίασι, από που αυτή η χαρά!». Αλλά πρέπει να την κυνηγάμε αυτή την καταστασι, πρέπει να ιδρώσουμε, να μη φροντίζουμε καθόλου το σώμα μας, να μη του δίνουμε καμμία παράκλησι. Να τρέχουμε να βρούμε τον Νυμφίο μας Χριστό. Εάν Τον βρούμε, εκεί είναι οι χαρές, εκεί οι αγαλλιάσεις· τι να πη κανείς! Δεν μπορεί ο άνθρωπος να διηγηθή αυτά που έρχονται στην ψυχή του.
Και σας λέω, όλα αυτά μας τα δίνει δωρεάν ο Θεός, μόνο να δείξουμε λίγη καλή προαίρεσι· τότε ο Θεός θαρθη να κατοικήση στην καρδιά μας. Ο Θεός μας θέλει σαν τα μικρά και άκακα παιδάκια, που δεν θέλουν να κακολογήσουν, δεν θέλουν να πουν τίποτε. Από την μία τα χτυπάς και από την άλλη σε αγκαλιάζουν, σε χαϊδεύουν και σε αγαπούν. Λοιπόν, έτσι να συμπεριφερώμαστε και ‘μεις, με αγάπη, «ευλόγησον», «ναναι ευλογημένο», και μετά έρχεται η Χάρις του Θεού στην ψυχή και δίνει αυτό το μεγαλείο που δεν μπορεί να το εκφράση γλώσσα ανθρώπου! Η ψυχή τότε είναι σαν ένα μικρό παιδάκι, όπως είναι ένα μωράκι και χαίρεται και αγάλλεται και ζη σ’ ένα άλλο κόσμο. Ας παίζουν ζουρνάδες, ας έχη και φωνές, ας έχη και θόρυβο, ο πνευματικός άνθρωπος έχει τον δικό του κόσμο, αισθάνεται και νοιώθει στην καρδιά του τα μεγαλεία του Θεού.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, σελ. 284-287