Ο αββάς Ποιμήν είπε: «Εγώ λέω ότι στον τόπο όπου θα ριχτεί ο σατανάς, εκεί θα ριχτώ».
Επίσης, είπε: «Ο άνθρωπος χρειάζεται την ταπεινοφροσύνη και τον φόβο του Θεού συνεχώς, όπως την αναπνοή που βγαίνει από τη μύτη του».
Άλλοτε είπε: «Το να ρίξει κανείς τον εαυτό του μπροστά στον Θεό, το να μη λογαριάζει τον εαυτό του και το να απορρίπτει το δικό του θέλημα, είναι εργαλεία της ψυχής».
Κάποιος αδελφός τον ρώτησε: «Αββά, τι πρέπει να προσέχω όταν κάθομαι στο κελλί;» Και ο γέροντας αποκρίθηκε: «Εγώ πάντως είμαι ένας άνθρωπος βυθισμένος στον βόρβορο μέχρι τον λαιμό και έχω φορτίο στους ώμους και φωνάζω στον Θεό· “Ελέησέ με”.
Ο ίδιος πάλι ο αββάς είπε: «Αν έρθει σ’ εσένα κάποιος αδελφός και δεις ότι δεν ωφελείσαι καθόλου με τον ερχομό του, ψάξε στον νου σου και βρες ποιος ήταν ο λογισμός που είχες πριν να έρθει, και τότε θα καταλάβεις ποια είναι η αιτία, για την οποία δεν ωφελήθηκες, και ότι από εσένα προέρχεται αυτή η αιτία. Και αν αυτό το κάνεις με ταπεινοφροσύνη, θα μείνεις ανένοχος σε σχέση με τον συνάνθρωπό σου, θα κατηγορήσεις δηλαδή τον εαυτό σου και όχι εκείνον και θα πάρεις επάνω σου τα σφάλματά σου. Γιατί αν ο άνθρωπος κάθεται ευλαβικά στο κελλί του, δεν θα αμαρτήσει, αφού έχει τον Θεό μπροστά του. Όπως μάλιστα βλέπω εγώ, από αυτού του είδους την παραμονή στο κελλί αποκτά ο άνθρωπος τον φόβο του Θεού».
Δύο μοναχοί που ήταν αδέλφια έμεναν μαζί, και ο διάβολος προσπαθούσε να τους χωρίσει. Μια μέρα που ο μικρότερος άναψε το λυχνάρι, ο δαίμονας έκανε να γείρει ο λυχνοστάτης, και το λυχνάρι αναποδογύρισε. Τότε ο μεγαλύτερος αδελφός τον χτύπησε με οργή. Αυτός έβαλε μετάνοια λέγοντας: «Δείξε μακροθυμία, αδελφέ μου, και θα το ανάψω πάλι». Αμέσως ήρθε δύναμη από τον Κύριο και εξουδετέρωσε όλη τη δύναμη του δαίμονα, ο οποίος πήγε και ανέφερε το γεγονός στον αρχηγό του.
Καθώς το διηγούταν ο δαίμονας, τον άκουσε ο ιερέας των ειδωλολατρών (Όπως φαίνεται, το περιστατικό συνέβαινε μέσα σε ειδωλολατρικό ναό. Στα ασκητικά κείμενα συχνά οι ναοί των ειδώλων αναφέρονται ως κατοικίες των δαιμόνων). Αποστράφηκε τότε την πλάνη της ειδωλολατρίας, βαφτίστηκε και έγινε μοναχός. Και από την αρχή κράτησε την ταπείνωση και έλεγε: «Η ταπείνωση διαλύει όλη τη δύναμη του εχθρού, καθώς εγώ ο ίδιος τον άκουσα να λέει: “Εκεί που δημιουργώ ταραχή στους μοναχούς, γυρίζει ένας από αυτούς και βάζει μετάνοια, και αμέσως εξουδετερώνεται όλη μου η δύναμη”.
Ένας γέροντας είπε: «Ο ταπεινός δεν οργίζεται, ούτε κάνει άλλον να οργιστεί».
Υπόθεση ΜΕ’ (45) – Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ταπεινού είναι το να κατηγορεί και να εξευτελίζει τον εαυτό του και να θεωρεί ένα τίποτε τα καλά που κάνει, όσα πολλά και σπουδαία και αν είναι. Ποιες είναι οι ιδιότητες της ταπεινοφροσύνης και ποιοι οι καρποί της, Περιβόλλι της Παναγίας, 2001, σελ. 437-438 και 441