Η Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου ήταν η νέα και τελευταία έπαλξη της επίγειας πορείας του π. Ευσεβίου, όπου έδωσε και την ύστατη ικμάδα του εαυτού του, για τη δόξα του Θεού και την άνθηση και καρποφορία του Γυναικείου Μοναχισμού. Με γνώση της μοναστικής παραδόσεως, με το οσιακό βίωμα και την αποστάζουσα Άγιο Πνεύμα διδαχή του έθεσε τα πνευματικά θεμέλια της Μονής, και τη στερέωσε με τα δάκρυα και τους αμέτρητους κόπους του.
Απερίσπαστος τώρα στο Μοναστήρι, τελούσε με πνευματική αγαλλίαση όλες τις μοναστηριακές ακολουθίες. Το πρωί, το Μεσονυκτικό, τον Όρθρο και τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου· το μεσημέρι, την ακολουθία των Ωρών· το απόγευμα, τον Εσπερινό και το βράδυ, το Απόδειπνο με το Θεοτοκάριο. Ως προς τις ακολουθίες, εφήρμοσε το τυπικό της Μονής της Μετανοίας του. Στον Όρθρο, συνήθως διάβαζε εκείνος το συναξάρι του Αγίου της ημέρας (1). Το βράδυ στο Απόδειπνο, εναλλάξ με τον αριστερό χορό, έψαλλε μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου με κατάνυξη τις δύο πρώτες ωδές από το Θεοτοκάριο (2). Καθιέρωσε να παίρνουν οι μοναχές συγχώρηση από τον Πνευματικό και μεταξύ τους, βάζοντας μετάνοια διαδοχικά η μία στην άλλη. «Ο Κύριος να συγχωρεί, να ελεεί και ν’ αγιάζει» έλεγε στην καθεμιά. Στο τέλος έκανε και εκείνος μετάνοια προς όλους. Αυτή η τακτική κατένυσσε τους τυχόν παρευρισκόμενους προσκυνητές, στους οποίους εξηγούσε:
«Να μην κάνουμε όπως οι λογισταί, που γράφουν στα βιβλία τους “εκ μεταφοράς εις μεταφοράν”. Ο πιστός πρέπει να πέφτει στην κλίνη του ανάλαφρος, χωρίς να κρατάει κάτι εναντίον του αδελφού του για την επομένη. Και εδώ, η μία αδελφή μπορεί να λύπησε την άλλη σε κάτι. Ζητούν συγχώρηση, και δεν μένει τίποτε». Και στις μοναχές κάποια άλλη στιγμή έλεγε: «Το “συγνώμη” να μην είναι στα χείλη· από την καρδιά να ξεκινάει. Διαφορετικά δεν κάνουμε τίποτε».
Η φλογερή αγάπη προς το Νυμφίο Χριστό, ο πόθος για την αδιάλειπτη προσευχή και τη ζωντανή και ευάρεστη Λατρεία, ήταν οι θεμελιακές αρχές της διδασκαλίας του προς τις μοναχές. Γράφει στις παραινέσεις του:
«…Το κατ’ εξοχήν διακόνημα της αδελφής Μοναχής, το οποίον αρχίζει λίαν πρωΐ, είναι η προσευχή. Με την προσευχή και τον ατομικό της Κανόνα εγκαινιάζει την κάθε ημέρα η αδελφή Μοναχή. Η προσευχή είναι επικοινωνία με τον Θεό. Επομένως υπάρχουν καλύτερα και αγιώτερα εγκαίνια;…
Και τις υπόλοιπες Ακολουθίες, Ώρες, Εσπερινό, και Απόδειπνο, παρακαλώ πολύ, να παρακολουθούν όλες οι Αδελφές Μοναχές, ψυχή και σώματι. Η κάθε Ακολουθία να γίνεται στον Ναόν· ποτέ να μην την διαβάζει μία μόνη της. Και ποτέ η Ακολουθία μαζί με την εργασία. Το θέμα της Λατρείας να μη σκονίζεται…Κέντρο για την Αδελφή πρέπει να είναι η προσευχή, η ευχή και η Λατρεία
Παρέα μοναδική της Μοναχής Αδελφής πρέπει να είναι ο Παντοδύναμος Κύριος και Γλυκύτατός μας Ιησούς Χριστός. Για ποιον ξεκινήσαμε, ευλογημένα και άγια πνευματικά μου παιδιά; Για τον Χριστό δεν ξεκινήσαμε; Επομένως πως πρέπει να Τον νιώθουμε; Συνέχεια Εκείνον να έχουμε στο νου μας, στην καρδιά μας και στα χείλη μας. Όλος ο χρόνος της ζωής μας να είναι μία ευλογημένη και συνεχής συνομιλία μαζί Του…Θα ζήτε συνέχεια με το πνεύμα της Λατρείας προς τον Ιησούν» (3).
Σημειώσεις:
1. Η ανάγνωση γινόταν από το Συναξαριστή των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, Μαυρικίου διακόνου, Νικοδήμου του Αγιορείτου, τ. 1-3, Ζάκυνθος, 1868. Το βιβλίο αυτό ήταν κτήμα του π. Ευσεβίου, κειμήλιο από το Γέροντά του.
2. Ο Γέροντας όρισε να ψάλλεται στη Μονή (σύμφωνα με το Τυπικό της Αγίας Λαύρας) το: Θεοτοκάριον ωραιότατον και χαρμόσυνον παρά Αγαπίου Μοναχού συγγραφέν μετά πλείστης επιμελείας εκ των του Αγίου Όρους βιβλίων εις δόξαν της Αειπαρθένου Κόρης και Θεομήτορος, εκδ. Ιεράς Μονής Μεγάλου Σπηλαίου, Αθήναι 1930.
3. Από τον «Εσωτερικό Κανονισμό της Αγίας και Ιεράς Κοινοβιακής Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου», όπως περιγράφει ο μακαριστός Γέροντας τις γραπτές παραινέσεις προς τις μοναχές, (κεφ. «Λατρεία»). Στο εξής: «Εσωτερικός Κανονισμός…».
Απόσπασμα από το βιβλίο: Ιερομόναχος Ευσέβιος Γιαννακάκης, Επίγειος Άγγελος και Ουράνιος Άνθρωπος (1910-1995), Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, Αίγιο, σελ. 427-430