Για σκεφθήτε τι γίνεται έξω, τα προβλήματα του κόσμου. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να κοιμηθή από τις στενοχώριες που σηκώνει, ούτε από ‘δω έως εκεί να πάη. Και εμάς η Χάρις του Θεού μας αξίωσε να λάβουμε το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα. Και όσες δεν το έχουν λάβει, θα το λάβουν και θα δουν τι μεγάλη γλύκα έχει και θα λένε, σε ποιο βουνό να ανέβω να φωνάξω, αν είναι δυνατόν όλος ο κόσμος να γίνουν μοναχοί! Τόση ομορφιά έχει η ζωή μας! Θέλει μόνο να έχουμε τη διάνοιά μας στο Νυμφίο μας Χριστό, γιατί πολύ μας αγαπάει και ‘μεις πολύ να Τον αγαπάμε. Θέλει την αγάπη να την έχουμε ωλοκληρωμένη σ’ Εκείνον και στην Παναγία, γιατί κι Εκείνη μας αγαπάει και μας συμπονάει. Αν αυτή η θάλασσα είναι ατελείωτη, αν αυτός ο ουρανός είναι ατελείωτος, έτσι είναι και η ευσπλαχνία του Θεού. Πολλή ευσπλαγχνία έχει ο Θεός, πολλή αγάπη! Εβδημοκοντάκις επτά την ημέρα αμαρτάνουμε, μας συγχωρεί ο Θεός. Οσάκις πέφτουμε, να σηκωνώμαστε. Δεν θα ρωτήση γιατί πέσαμε, αλλά γιατί δεν σηκωθήκαμε. Εμείς πολλή-πολλή αγάπη, πολύ έρωτα να Του δείχνουμε, να γίνουμε δοχεία της Θείας Χάριτος. Ο νους μας είναι ολοκληρωτικά δοσμένος στον Νυμφίο μας, γιατί Εκείνος είναι τόσο γλυκός, τόσο ωραίος. Όσες έχουν την «ευχή», έχουν καταλάβει και τη γλύκα. Θέλει λιγάκι να κοπιάσουμε, και άμα κοπιάσουμε θα δούμε την γλυκύτητα που έχει το όνομα του Θεού μέσα στο στόμα μας· σαν να έχουμε μια καραμέλλα και τη γυρνάμε στο στόμα μας και αισθανόμαστε μια γλυκειά γεύσι. Για σκέψου το μέλι της Χάριτος, είναι κάτι που δεν μπορεί να το συλλάβη η διάνοια του ανθρώπου!
Γι’ αυτό λοιπόν, εάν ο άνθρωπος δεν αισθανθή αυτό το μεγαλείο, όσο και να θέλη κάποιος να του το μεταδώση, δεν μπορεί. Είναι τόσο ουράνιο, τόσο γευστικό, τόσο νόστιμο, που λέει να μη ξημερώση απόψε. Όλη μέρα δεν θα θέλη να πη ένα αργό λόγο, δεν θα θέλη να συζητήση τίποτε, θα θέλη να κρυφτή, θα θέλη να απομακρυνθή, θα θέλη να ενωθή με τον Θεό. Γι’ αυτό λοιπόν και ‘μεις να μη Τον πικραίνουμε, να μη Τον λυπούμε, θα πρέπει να είμαστε πολύ κοντά Του, γιατί η αγάπη Του είναι άπειρος, δεν συγκρίνεται η αγάπη Του με καμμία αγάπη κοσμική, π.χ. με την αγάπη των γονέων, με τίποτε. Και να πη κανείς εμένα με αγαπάει η μητέρα μου, ο πατέρας μου είναι στοργικός, κλπ., το λέει επειδή δεν έχει αισθανθή το μεγαλείο του Θεού! Τόση γλύκα, τόση ομορφιά έχει. Γι’ αυτό λοιπόν σύμφωνα με τη δωρεά που μας δίνει ο Θεός, γιατί αυτή είναι η δωρεά του Θεού, πρέπει να Τον εργασθούμε· ότι έχει Εκείνος, όλα μας τα δωρίζει.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, σελ. 483-485