Ο Γέροντας όρισε την τάξη των ιερών ακολουθιών και προ πάντων τη συνεχή και ανελλιπή συμμετοχή των μοναζουσών στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Και στο σημείο αυτό ακολουθούσε την εκκλησιαστική Παράδοση, όπως εκφράζεται από τους αγίου Πατέρες. «Η νύμφη και δούλη του Κυρίου, έλεγε, πρέπει να είναι έτοιμη να προσέρχεται στο Ποτήριο της Ζωής κάθε φορά που τελείται Θεία Λειτουργία στο Μοναστήρι. Ο Μέγας Βασίλειος εφήρμοζε το “τετράκις της εβδομάδος”» (1).
Γνώριζε ότι η μετάληψη του Δεσποτικού Σώματος και Αίματος είναι κοινωνία και μυστική ένωση με το Θεάνθρωπο Ιησού. Γι’ αυτό, τις συμβούλευε να ανταποκρίνονται στην ύψιστη αυτή δωρεά του Θεού με το συνεπή αγώνα τους:
«Ο Χριστός, τον οποίο παίρνουμε κάθε φορά, όχι απλώς να μας θερμαίνει, αλλά φωτιά να δημιουργεί στον εαυτό μας εναντίον του κακού και της αμαρτίας. Φιλοξενούμε τον Κύριο του ουρανού και της γης μέσα στην ψυχή μας…Θα μας περισσεύει χρόνος να ενοχληθούμε από κάτι, ιδιαίτερα από το συνάνθρωπό μας; Θα είμαστε πάντοτε χαρούμενοι, πάντοτε επιεικείς, πάντοτε εύσπλαχνοι (2).
Στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, στο Ποτήριο της Ζωής, παίρνουμε Σώμα και Αίμα Χριστού και γινόμαστε ένα μαζί Του, όπως το μπόλι που βάζει η αδελφή Θ. πάνω στο άγριο δένδρο και γίνεται ήμερο. Επιτυγχάνουμε τη θέωση…Παντοδύναμος ο Θεός, δυνατός και ο πιστός, εφόσον είναι ένα με το Θεό. Δεν παρασύρεται από κανέναν πειρασμό, όταν είναι ενωμένος με το Θεό (3)».
Επιθυμούσε η ανάγνωση των ιερών κειμένων στο Ναό να γίνεται κατ’ έννοιαν σε κανονικά ρυθμό. Έλεγε στις Μοναχές: «Η γλώσσα της καθεμιάς να είναι λίρα. Να διαβάζει το Ψαλτήρι και τον Κανόνα όμορφα, καθαρά και με νόημα, ώστε και η ίδια και οι προσκυνητές να ωφελούνται».
Για την ψαλμωδία έλεγε συχνά ότι «το ψάλλειν είναι έργον αγγέλων». Νουθετούσε τις αδελφές να ψάλλουν απλά και ταπεινά, με κατάνυξη και συναίσθηση της παρουσίας του Θεού.
Ο π. Ευσέβιος, όπως οι άγιοι Πατέρες διδάσκουν, θεωρούσε την προσευχή ως το κύριο έργο του μοναχού, όπως συχνά τόνιζε: «Περισσότερα απ’ όλα θα μας ζητήσει λόγο ο Θεός για την προσευχή και τη Λατρεία. Έργο του μοναχού είναι η Λατρεία και η προσευχή. Πάρεργο η διακονία. Όχι να βιαζόμαστε να τελειώσει η Ακολουθία για να πάμε στα διακονήματα. Μήπως βρούμε κλειστή την πόρτα εκεί πάνω. Μήπως μας πει ο Κύριος: Καλά έσκαβες και δούλευες, ήσουν καλός εργάτης. Όμως στον πνευματικό σου αγώνα τι έκανες; (4)»
Δεν έπαυε να τονίζει στις μοναχές την αναγκαιότητα της προσευχής και να τις καθοδηγεί στο μέγα αυτό αγώνισμα:
«”Προσεύξομαι τω πνεύματι, προσεύξομαι δε και τω νοΐ”. Να μετέχει ολόκληρος ο άνθρωπος, το είναι του ολόκληρο στην προσευχή. Να γίνεται τόσο ζωντανά και τόσο καυτά η προσευχή, που πραγματικά να νιώθει κανείς τον εαυτό του κάτω από τη σκέπη του Κυρίου· κάτω από τη χάρη τη δική Του. Μπορούμε, δηλαδή, να προσευχόμαστε και να ανοίγει ο ουρανός;…Μπορούμε να προσευχόμαστε και να ζούμε την Παναγία, τους Αποστόλους, τους Αγγέλους, τους θεοφόρους Πατέρας, τους Προφήτας, τους Οσίους, τους Δικαίους; Τότε είναι πετυχημένη η προσευχή. Και τότε αποτελεί ένα θαύμα η ζωή μας και το δόσιμό μας (5)».
Σημειώσεις:
1 : Βασιλείου του Μεγάλου, Άπαντα τα Έργα, Επιστολή 93, Προς την πατρικίαν Καισαρίαν περί Κοινωνίας, ΕΠΕ 3, Θεσ/νικη 1973, σελ. 502-504
2: Απομαγνητοφωνημένες νουθεσίες, 2 Φεβρουαρίου 1986
3: Απομαγνητοφωνημένες νουθεσίες, 31 Αυγούστου 1984
4: Απομαγνητοφωνημένες νουθεσίες, χ.χρ.
5: Απομαγνητοφωνημένες νουθεσίες, 6 Μαρτίου 1986
Ιερομόναχος Ευσέβιος Γιαννακάκης, Επίγειος Άγγελος και Ουράνιος Άνθρωπος (1910-1995), Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, Αίγιο, σελ. 340-342