«Άκου να δης τι μου πέρασε στο νου μου, τι ωραίο πράγμα είναι αυτός ο Παράδεισος· “ίνα βλέπωσι δια παντός το πρόσωπον του Πατρός μου του εν ουρανοίς”, λέει στο Ευαγγέλιο, και θέλω να πω, να ο Παράδεισος δεν έχει ούτε κρυστάλλινα νερά, ούτε λουλούδια, ούτε τριαντάφυλλα, ούτε, ούτε, ούτε. Όλα τα έχει ο Παράδεισος. Το παν έχει, αλλά το παν είναι το πρόσωπο του Θεού. Αυτό είναι: το πρόσωπο του Θεού. Με καταλάβατε; Αυτό είναι το παν, όλα· και τα λουλούδια και τα κρυστάλλινα νερά και τα παραδείσια πουλάκια, και, και, και όλα. Θα μου πης, “εκείνα δεν είναι;”. Μπορεί να είναι και εκείνα, όλα μπορεί να είναι, ναι, αλλά όλα τα μεγαλεία περικλείονται στο πρόσωπο του Θεού.
»Να, είδες εκεί (είναι) η εορτή, όπου “ήχος καθαρός εορταζόντων και των καθορόντων του Σου προσώπου το κάλλος το άρρητον”, διαρκώς να βλέπω το πρόσωπον του Πατρός μου του εν ουρανοίς. Αυτός είναι ο Παράδεισος: “του οράν τον Κύριον δια παντός”. Δηλαδή, πως να πούμε; Τώρα βλέπεις τον Θεό, ζεις τον Θεό, ενούσαι με την πηγή της ζωής, με την πηγή της χαράς, ενούσαι με το παν. Ο Θεός είναι το άκρως εφετόν. “Των εφετών η ακρότης”. Να ο Παράδεισος.
– Πως να φτάσουμε όμως σε αυτήν την αγάπη;
– Βρε, αυτό του Θεού είναι, δεν είναι δικό μας.
σκέπτομαι, ας πούμε, πως να αντικρύσω αυτά τα μεγαλεία, τα οποία πιστεύω ότι υπάρχουν και εδώ, και αν από εδώ δεν τα αισθανθώ, πως θα πάω εκεί; Διότι τα ίδια είναι και εδώ· δεν υπάρχει διαφορά του Παραδείσου του επιγείου με του επουρανίου
Του Θεού έργο είναι. Εμείς τι να κάνουμε; Μια προσπάθεια να έχουμε. “Του Σου προσώπο το κάλλος το άρρητο”. “Εν τη ανεσπέρω ημέρα της βασιλείας Σου”. Έχω και άλλη μία λόξα. Τι να λέω, πάρεμε, τι να λέω ότι θέλω να έρθω στην βασιλεία Σου; Γιατί ότι είναι εδώ, είναι και εκεί· καμμιά διαφορά δεν υπάρχει. Η διαφορά είναι ότι εκεί όλα (είναι) σε μία καθαρώς πνευματική κατάσταση. Μα και εδώ Παράδεισος επί της γης είναι η Αγία μας Εκκλησία. Το άκτιστον ίδρυμα του Θεού, το προ των αιώνων ιδρυθέν.
»Ναι, είναι ωραιότατος (ο παράδεισος) γιατί είναι μέσα στο μεγαλείο της θυσίας Του, της αγάπης Του και αυτά όλα τον μεγαλύνουν, τον ωραιοποιούν. (Αυτά) δεν τα λέω με εγωϊσμό. Τα λέω αυτά χωρίς βεβαιότητα ότι είναι για μένα. Μόνο σκέπτομαι, ας πούμε, πως να αντικρύσω αυτά τα μεγαλεία, τα οποία πιστεύω ότι υπάρχουν και εδώ, και αν από εδώ δεν τα αισθανθώ, πως θα πάω εκεί; Διότι τα ίδια είναι και εδώ· δεν υπάρχει διαφορά του Παραδείσου του επιγείου με του επουρανίου. Η διαφορά είναι σε ένα πράγμα, ότι εκεί πλέον (βλέπομε) πρόσωπο προς πρόσωπο άϋλα και πνευματικά όντα, ενώ εδώ έχουμε και την παλιόσαρκα, το σαρκίον που κάπως μπαίνει εμπόδιο, όμως το πνεύμα τα ξεπερνάει με την Χάρη του Θεού, μόνο με την Χάρη του Θεού. Κάτι τέτοια πιστεύω, Γερόντισσα, ότι πρέπει να τον αισθανθούμε τον Παράδεισο από εδώ και αυτό θα μας βεβαιώση για να μην ταξιδεύουμε με ενδοιασμούς και με φοβίες που δεν θα ταιριάζουνε για μας».
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Όσιος Πορφύριος, (Μαρτυρίες-Διηγήσεις-Νουθεσίες)», Ενωμένη Ρωμηοσύνη, Ορθόδοξο Βίωμα, Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 211-213