Ένας γέροντας διηγήθηκε: «Όταν ήμουν νέος, είχα έναν γέροντα που αγαπούσε να πηγαίνει συνέχεια στις πιο μακρινές ερημιές και εκεί να ησυχάζει. Μια μέρα λοιπόν του είπα: «Γιατί, αββά φεύγεις συνέχεια στις ερημιές; Εγώ νομίζω ότι όποιος μένει κοντά στον κόσμο και, βλέποντας, κάνει σαν να μη βλέπει για χάρη του Θεού, έχει περισσότερη ανταμοιβή από εκείνον που δεν βλέπει καθόλου». Και ο γέροντας μου αποκρίθηκε· «Πίστεψε με, παιδί μου· ωσότου να φτάσει ο άνθρωπος στα μέτρα του Μωυσή και να γίνει σχεδόν παιδί του Θεού, δεν ωφελείται από τον κόσμο. Εγώ όμως είμαι ακόμη παιδί του Αδάμ· και, όπως ο πατέρας μου, μόλις δω τον καρπό της αμαρτίας, αμέσως τον επιθυμώ, παίρνω, τρώω και πεθαίνω. Γι’ αυτό και οι πατέρες μας έφευγαν στις ερήμους, όπου, καθώς τους έλειπαν οι αφορμές των παθών, τα θανάτωναν με ευκολία».
Υπόθεση ΙΓ’ (13) – Όποιος απαρνείται τον κόσμο, πρέπει να γίνει ξένος. Τι σημαίνει αυτή η ξενιτεία και ποια είναι η ωφέλειά της. Ποιοι τόποι είναι κατάλληλοι για την άσκηση, Περιβόλλι της Παναγίας, 2001, σελ. 133