Ο π. Ευσέβιος τελούσε τη Θεία Λειτουργία στο νοσοκομείο συνήθως τρεις φορές την εβδομάδα. Την καθημερινή άρχιζε στις πέντε το πρωί και τελείωνε γύρω στις επτάμισι για να κοινωνούν νωρίς οι ασθενείς. Εκείνος κατέβαινε από τις τεσσερισήμισι, για να προλάβει να μνημονεύσει περισσότερα ονόματα. Έμπαινε στο Ναό με αισθήματα βαθιάς ευγνωμοσύνης προς το Θεό, ο οποίος τον αξίωνε να τελεί το Μυστήριο. Η Θεία Λειτουργία ήταν η χαρά της ψυχής του· η ακένωτη θεία πηγή, από όπου αντλούσε την εν Χριστώ ζωή.
Το ιερό Βήμα ήταν για τον ένθεο Λειτουργό ο ουρανός επί της γης. Εισερχόταν με άκρα σιγή και βαθιά ευλάβεια. Προσκυνούσε την αγία Τράπεζα και έκανε αρκετές μετάνοιες μπροστά στον Εσταυρωμένο. Κατόπιν έδινε την ακοίμητη καντήλα σε κάποιο από τα πνευματικά του παιδιά, που εν τω μεταξύ κατέφθαναν, να την ανανεώσει.
Ενώ η πόλη κοιμόταν ακόμα, μέσα στην ορθρινή ησυχία συνάζονταν οι πιστοί από διάφορα σημεία της Αθήνας στο κατανυκτικό ναΰδριο του Αγίου Λουκά, για να λατρεύσουν τον Κύριο. Το ιλαρό φως των καντηλιών και η ήσυχη ψαλμωδία δημιουργούσαν ατμόσφαιρα κατανύξεως. Στο «Μετά φόβου Θεού» όλοι σχεδόν προσέρχονταν να μεταλάβουν των Αχράντων Μυστηρίων· πάντοτε και μερικοί ασθενείς. Η πρωινή Θεία Λειτουργία στο «Ιπποκράτειο» ήταν παραδεισένια όαση και πηγή δυνάμεως για πολλούς φιλόθεους αγωνιστές. Αδελφές νοσοκόμες με τις λευκές στολές τους, εργαζόμενοι και φοιτητές συμμετείχαν στην ιερή Μυσταγωγία και έφευγαν ανανεωμένοι και χαρούμενοι για το νοσοκομείο, το Πανεπιστήμιο, την υπηρεσία τους.
Πνευματικό του τέκνο, γράφει σχετικά:
«Πήγαινα συχνά στις ανεπανάληπτες πρωινές θείες Λειτουργίες που τελούσε ο Γέροντας στον Άγιο Λουκά. Στο τέλος έπαιρνα την ευχή του να φύγω για τη Σχολή μου. Κάθε φορά τύλιγε, θυμάμαι, ένα ύψωμα, έγραφε πάνω μια ευχή και μου το έδινε. Μαζί κι ένα μεγάλο κομμάτι από πρόσφορο: “Αυτό, τώρα, για το δρόμο…Ο Χριστός και η Παναγία μαζί σου, παιδί μου, ευωδία Χριστού να είσαι”, μου έλεγε, καθώς μ’ ευλογούσε. Έφευγα από κει πεπληρωμένη από ευλογίες και πετώντας από χαρά…Με πολλή συγκίνηση γράφουμε αυτές τις αδέξιες γραμμές. Τί πήραμε κοντά σου, άγιε Γέροντα! Σε τι ουράνιες χαρές μας μυσταγωγούσες! Δώρο εκλεκτό του Ουρανού ήσουν για όλους που σε γνωρίσαμε. Βροχή ποτιστική στην ξεραμένη γη της ψυχής μας. Ουράνια δροσιά και αύρα του Παραδείσου σ’ εμάς τους πολύ γήινους…» (1)
Μετά τη διανομή του αντιδώρου, ο π. Ευσέβιος ξεκινούσε αμέσως τη Θεία Κοινωνία των ασθενών. Ντυμένος ολόκληρη τη ιερατική του στολή και κρατώντας σφιχτά το άγιο Ποτήριο, διασχίζει το προαύλιο σιωπηλός και μπαίνει στο νοσοκομείο· η μορφή του οσιακή και ασκητική. Προπορεύεται κάποιο πνευματικό του παιδί, που κρατάει παναράκι με το αντίδωρο και τα χαρτιά με τα ανά θάλαμο ονόματα των ασθενών που είχαν ετοιμασθεί να μεταλάβουν.
Προχωρεί με σταθερό και ελαφρύ βήμα, σαν να μην πατάει στη γη. Ανεβαίνει και κατεβαίνει τους οκτώ ορόφους του νοσοκομείου ακούραστος· τις περισσότερες φορές από τις σκάλες, για να μην περιμένει τον ανελκυστήρα, που συχνά συνέβαινε να μη λειτουργεί. Διασχίζει τους ατέλειωτους διαδρόμους. Πηγαίνει στο παλαιό και στο νέο κτήριο, από θάλαμο σε θάλαμο σε όλα τα τμήματα του νοσοκομείου, από την παθολογική στη χειρουργική, στην καρδιολογική, στα αιμορροφιλικά, στην απομόνωση, ακόμα και στην εντατική μονάδα. Η παρουσία του Χριστού γεμίζει τους θαλάμους και αγιάζει τους πιστούς· ο Κύριος επισκέπτεται τους εκλεκτούς του, τους πονεμένους.
Μπαίνει στο θάλαμο και κατευθύνεται, χωρίς ποτέ να κάνει λάθος, στους ασθενείς που είναι έτοιμοι και τον περιμένουν. Θυμάται ακριβώς τον άρρωστο στη γωνία δεξιά, τον πρώτο αριστερά, κάποιον άλλο στο βάθος, στην προσθήκη, στην απομόνωση, ακόμη και στα πρόχειρα κρεβάτια του διαδρόμου. Καθώς πλησιάζει την κάθε κλίνη, «του Δείπνου Σου του Μυστικού…» λέει χαμηλόφωνα και μεταδίδει στους πονεμένους το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
(1). Γραπτή μαρτυρία, Φεβρουάριος 1996
Ιερομόναχος Ευσέβιος Γιαννακάκης, Επίγειος Άγγελος και Ουράνιος Άνθρωπος (1910-1995), Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, Αίγιο, σελ.163-165