Η ιστορία γνώρισε στο παρελθόν πολλές απόπειρες να τεθεί ο Χριστός στο ίδιο επίπεδο με τους άλλους διδασκάλους, προφήτες και ιδρυτές θρησκειών. Παρόμοιες απόπειρες αυξήθηκαν στις μέρες μας, και πρέπει να περιμένουμε ότι θα αυξάνονται και στο μέλλον. Όλες αυτές συγκλίνουν σε ένα: στην άρνηση της αποδοχής της άναρχης Θεότητας του Χριστού, δηλαδή στην άρνηση να αναγνωρίσουν την απόλυτη αυθεντία Του, όπως την διακήρθυξε η Α’ Οικουμενική Σύνοδος (325 μ.Χ).
Το άναρχο Φως μεταδίδεται σε μας με την ενσάρκωση του Λόγου του Πατρός. Όπου απορρίπτεται αυτό «το μέγα της ευσεβείας μυστήριον» (Α’ Τιμ. γ, 16), εκεί δεν πρέπει να περιμένουμε γνώση Αληθείας. Στον Χριστιανισμό συνενώνεται το άκρως ψηλαφητό και το απολύτως απρόσιτο του Θεού. Τρώμε το Σώμα του σαρκωθέντος Θεού και πίνουμε το Αίμα Του: Γινόμαστε μέλη του Σώματός Του (Εφεσ. ε’ 30). Στη μέθεξη του λόγου Του ο κτιστός μας νους ενώνεται με τον προαιώνιο Θείο Νου. Και ταυτόχρονα: «Θεόν ουδείς πώποτε τεθέαται» (Α’ Ιωανν. δ’ 12)· «Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων…φως οικόν απρόσιτον, Ον είδεν ουδείς ανθρώπων ουδέ ιδείν δύναται» (Α’ Τιμ. στ’ 15-16).
Ο Θεός, που στην ουσία Του είναι πέρα από κάθε έννοια, από κάθε όνομα ή εικόνα, γνωρίζεται στην αιωνόβια πείρα της Εκκλησίας του Χριστού
Ο Θεός, που στην ουσία Του είναι πέρα από κάθε έννοια, από κάθε όνομα ή εικόνα, γνωρίζεται στην αιωνόβια πείρα της Εκκλησίας του Χριστού. Και οι Πατέρες μας, με την υπέρτατη εφικτή στον άνθρωπο εμπειρία έγιναν μέτοχοι αυτής της γνώσεως και μας την παρέδωσαν ως πολύτιμη και αναφαίρετη κληρονομιά (βλ. Λουκ. ι’ 42). Ο ταπεινός Θεός μας δεν καταφρονεί τη μηδαμινότητά μας και δεν αρνείται σε μας την εν μακαριότητι γνώση Του, κατά το μέτρο πάντοτε της ευδοκίας Του προς τον άνθρωπο (βλ. Ματθ. ια’ 27).
Δεν φθάνουμε στη γνώση του Θεού με τα βιβλία, αλλά με την πίστη στον λόγο του Χριστού· με την πίστη αυτή εισάγεται ο νους μας στην καρδιά, η οποία συνέχεται από τη φλόγα της αγάπης προς τον Χριστό. Κατεβαίνουμε στην άβυσσο του ωκεανού αυτού, στην καρδιά του ανθρώπου. Γνωρίζουμε το επίπονο της κατάδυσης αυτής: Προϋποθέτει πολλά παθήματα. Εκεί, στα βάθη, το χέρι του Θεού μας αγκαλιάζει τρυφερά και μας ανεβάζει στον ουρανό. Εντούτοις, η μέχρι τον ουρανό ανύψωση είναι δυνατή μόνο όταν συνοδεύεται από την ενέργεια του πόνου της αγάπης.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί», Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2009, σελ. 117-118