Όλα η θεία χάρις τα δίδει. Δεν είπε ο Χριστός στους μαθητές του ότι θα επιτελέσουν και αυτοί θαύματα και μεγαλύτερα ακόμη; «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, ο πιστεύων εις εμέ, τα έργα, α εγώ ποιώ, κακείνος ποιήσει, και μείζονα τούτων ποιήσει…» (Ιωαν. 14,12).
Σημειώστε ότι εγώ ο καημένος μικρούλης δεν έμαθα γράμματα, είμαι αγράμματος. Την πρώτη Δημοτικού έβγαλα, πριν πάω στο Άγιον Όρος. Και τι γράμματα! Ο δάσκαλος ήταν άρρωστος. Η χάρις, όμως, του Θεού με επεσκίασε κι εμένανε τον ανάξιο. Στο Άγιον Όρος τ’ άκουγα όλα με λαχτάρα. Αυτό έχει μεγάλη σημασία. Η λαχτάρα ελκύει την χάρι του Θεού και φανερώνει στην ψυχή τα μυστικά Του. «Ο δε αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του πατρός μου και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν» (Ιωαν. 14,21). Που θα «εμφανίσω εμαυτόν»; Στην ψυχή του, στα έγκατα. Τα έγκατα έχουν ουσία. Τώρα αυτό θέλουν να εξηγήσουν οι ψυχολόγοι με την ψυχολογία του βάθους. Αδύνατον να το πετύχουν. Μόνο το Πνεύμα του Θεού ερευνά τα βάθη της καρδίας του ανθρώπου.
Η ταπείνωση και η αγάπη ελκύουν την χάρι του Θεού. Τότε η θεία χάρις παραμένει στην ψυχή. Επίσης παραμένει, όταν δέχεσαι την παιδεία του Κυρίου
Επισκέπτεται την ψυχή η θεία χάρις, αλλά δεν το ξέρεις. Δεν μπορείς να το προαισθανθείς νωρίτερα. Πρέπει να είσαι άξιος και θα έλθει. Κυρίως πρέπει ο άνθρωπος να είναι ταπεινός. Να μην έχει εγωισμό. Το «εγώ» να χάνεται στην αγάπη του Θεού και των ανθρώπων. Χρειάζεται η πίστι, η αγάπη, η θέληση. Η ταπείνωση και η αγάπη ελκύουν την χάρι του Θεού. Τότε η θεία χάρις παραμένει στην ψυχή. Επίσης παραμένει, όταν δέχεσαι την παιδεία του Κυρίου.
«Παιδεία Κυρίου» είναι η όποια δοκιμασία ή θλίψη ή δυσκολία, που επιτρέπει ο Κύριος να μας συμβεί. Όταν τη δέχεσαι, είναι σαν να λέεις: «Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν…». Όταν τα δεχόμαστε όλα με υπακοή και εμπιστοσύνη, ως προερχόμενα υπό της αγάπης και προνοίας του Θεού, η χάρις δεν απομακρύνεται. Και η θεία χάρις σου προσφέρει «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις» (Λουκ. 18, 27).
Όλα, συν Χριστώ, είναι δυνατά. Όταν έλθει η χάρις, γίνεσαι άφοβος και αποκτάς αγάπη, ειρήνη, μακροθυμία, χαρά. Έρχεται η τελειότης της ψυχής επί της γης, το αρχαίον κάλλος, η αρχέγονος κατάστασις. Δηλαδή η κατάστασις στον Παράδεισο προ της πτώσεως των πρωτοπλάστων.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος και Λόγοι», Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2008, σελ. 326 – 328