Αμέσως ο Χαράλαμπος (αργότερα π. Χαράλαμπος) χωρίς χρονοτριβήν και χωρίς δυσκολίες μπαίνει κιόλας στο πρόγραμμα. Την ημέρα υπακοή, σιωπή, εργασία, την νύκτα αγρυπνία με οκτάωρη στάσι και πλήθος γονυκλισίες.
Δεν άργησε η καρδιά του νέου ασκητού να πυρωθή με την φλόγα του θεϊκού έρωτα. Ο Γ. Ιωσήφ βλέποντας την τόσην προθυμίαν και τόσην μεγάλην προόδον ήδη από την αρχή, δοξολογούσεν ακατάπαυστα τον Κύριο λέγοντας προς τον Γ. Αρσένιον:
«Αρσένιε, τώρα μπορώ με ανάπαυσιν να πω στον Κύριον, “νυν απολύεις τον δούλον σου”. Εζήσαμε μαζί τόσο σκληρά, μέχρι και αίμα εχύσαμε για να βρούμε μέσα μας τον Θεόν. Όμως το παντοτεινό παράπονό μου σ’ όλα τα χρόνια ήταν αυτό: πολλοί πέρασαν από κοντά μας, ωφελήθηκαν· έφευγαν· όμως την πνευματική μας εργασία, δεν μπορούσαν να την ακολουθήσουν. Ενόμιζα ότι θα φύγω μ’ αυτό το παράπονο. Όμως να· μας φανέρωσε τώρα στα υστερινά μας ο Θεός, αυτά τα τελευταία καλογεράκια. Κοντά τους, να με θυμάσαι, θ’ ακουμπήση όλον το Άγ. Όρος».
Πράγματι, η πρόρρησις του αγίου αυτού Γέροντα, επαληθεύτηκε κατά τις ημέρες μας, όπου η επάνδρωσις των περισσοτέρων Ιερών Μονών του Αγ. Όρους έχει άμεσην η έμμεση σχέσι με τα πνευματικά τέκνα του Γέροντος Ιωσήφ.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Παπά – Χαράλαμπος Διονυσιάτης, Ο απλοϊκός ηγούμενος και διδάσκολος της νοεράς προσευχής, Ιωσήφ Μ.Δ. σελ. 61-62