Πνευματικός άνθρωπος είναι εκείνος που έχει το Άγιον Πνεύμα στην καρδιά, δηλαδή ο νους, η καρδιά να είναι εξ ολοκλήρου δοσμένη στον ουράνιο Νυμφίο. «Αγαπήσης Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής, εξ όλης της διανοίας». Δύο καρπούζια σε μία μασχάλη δεν χωράνε. Θέλει πολλή αγάπη να έχουμε στον Χριστό μας, την ψεύτικη αγάπη την ξερνάει. «Η αγάπη πάντα στέγει, πάντα ελπίζει…». Η ψεύτικη αγάπη όλα τα γκρεμίζει. Γι’ αυτό μετά υπάρχει μία μεμψιμοιρία, μία ζήλεια, μία μνησικακία, πολλά. Γιατί το μοναχό τον κυνηγούν όλα τα πάθη. Στο νοσοκομείο βλέπουμε ότι ο ένας είναι πιο βαρειά, ο άλλος πιο ελαφρά και διακονεί ο ένας τον άλλο που είναι πιο βαρειά και έχει πληγές αγιάτρευτες. Εγώ κάποτε βρέθηκα στο νοσοκομείο. Μια γυναίκα είχε καρκίνο και τελείωνε και με είχε από κοντά: «κάνε κομποσχοίνι, κάνε προσευχή». Εγώ που ήμουν καλύτερα σηκωνόμουν και της πρόσφερα ότι μπορούσα. Έτσι είναι και το μοναστήρι· ένα νοσοκομείο. Ο ένας θα σηκώνη τις ασθένειες του άλλου. Πρέπει να προσέχουμε τον τρόπο μας, να προσέχουμε το σχήμα μας, πως βαδίζουμε, πως συμπεριφερόμαστε. Πόσο λεπτό πράγμα είναι η καλή συμπεριφορά απέναντι στον αδελφό! Τον αδελφό βλέπεις τον Κύριο βλέπεις! Γι’ αυτό οι Πατέρες είχαν πολλή αγάπη και πολλή ευσπλαχνία.
Προχθές είχε έρθει ένα κοριτσάκι με τη μητέρα του και έκλαιγε. Λέω στη μητέρα του:
– Βγες να μιλήσω μαζί της.
Βγαίνει έξω η μητέρα και το ρώτησα:
– Τι κλαις παιδί μου;
– Κλαίω, γιατί θέλω να σωθή ο κόσμος, πολύ πόνο αισθάνομαι, γιατί ο κόσμος βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάστασι!
Ένα μικρό παιδάκι δώδεκα χρονών! Τι ήξερε αυτό, πως βρισκόταν ο κόσμος; Και συνέχισε:
– Και έχω τέτοιο πόνο και μου έρχονται δάκρυα χωρίς να το θέλω.
Έπεσε στον ώμο μου και έκλαιγε. Και λέω:
– Πως το αισθάνεσαι αυτό το πράγμα;
– Πολλή αγάπη, πολλή αγάπη για τους ανθρώπους, δεν θέλω ο Θεός να τους καταστρέψη, δεν θέλω ο Θεός να τους κάνη κακό, θέλω όλοι οι άνθρωποι να μετανοήσουν και να σωθούν!
Αυτό το πράγμα πρέπει να υπάρχη μέσα στην καρδιά μας σαν μοναχές που είμαστε και φέρουμε το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα. Δυστυχώς μας το κλέβει ο διάβολος, όχι ότι δεν το θέλουμε, το θέλουμε. Ο Θεός μας δίνει τέτοιες ευκαιρίες και τέτοια αγάπη να μπορέσουμε να το αποκτήσουμε, αρκεί να το ζητήσουμε.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, σελ. 510-511