Κατά το έτος 1977 ήταν σε οξεία φάση το θέμα των αυτοκινήτων στο Άγιον Όρος. Μεταξύ των πατέρων επικρατούσε διαφωνία. Άλλοι υποστήριζαν την παραμονή και την χρήση των αυτοκινήτων, γιατί εξυπηρετούν, και οικονομούν δήθεν χρόνο για την προσευχή, και άλλοι πίστευαν ότι για το καλό του Αγίου Όρους, για να μη χαθή η ησυχία και αλλοιωθή η πνευματική του φυσιογνωμία, πρέπει να σταματήση η διάνοιξη δρόμων και τα αυτοκίνητα να εξωσθούν από το Όρος.
Ο Γέροντας συμφωνούσε με τους δεύτερους. Πήρε θέση και μιλούσε με παρρησία και σαφήνεια. Έλεγε: «Αν θέλουν τέτοιες ευκολίες, ας πάνε σε κανένα μοναστήρι στον κόσμο και να μην καταστρέφουν το Άγιον Όρος. Είναι μικρότερο κακό να χάσουν αυτοί την παρθενία τους, παρά να καταστρέψουν αυτόν τον παρθένο χώρο. Θέλουν να κάνουν και δρόμο στην κορυφογραμμή, να διασχίζη όλο το Όρος. Ακούς εκεί! Μα δεν το καταλαβαίνουν; Είναι, ας υποθέσουμε, κατά κάποιον τρόπο σαν να ρίχνουν μια τσεκουριά στην ραχοκοκκαλιά του Άθωνα. Αν συνεχισθή αυτή η κατάσταση, μετά τι θα γίνει; Πολλοί με τα αυτοκίνητα θα αλωνίζουν όλο το Όρος για τουρισμό και μερικοί θα πουλάνε και αναψυκτικά. Και θα γίνει το Άγιον Όρος που το αγίασαν οι άγιοι Πατέρες με τους αγώνες τους, σωστό τρελλοκομείο…». Και μετά από μικρή σιωπή πρόσθετε: «Αλλά η Παναγία δεν θ’ αφήσει να καταστραφή το Περιβόλι της…».
Πολλοί αντιπρόσωποι έφθαναν μέχρι το Καλύβι του για να τον συμβουλευθούν. Ο Γέροντας πέρα από τις κατ’ ιδίαν έντονες αλλά έμπονες προτροπές του, ενήργησε να συνταχθή και ένα κείμενο απαγορευτικό εναντίον των δρόμων και των αυτοκινήτων. Το υπέγραψε μαζί με άλλους σεβάσμιους και εξέχοντες Αγιορείτες. Τελική η Ιερά Κοινότης αποφάσισε το κάθε μοναστήρι να περιορίση την κυκλοφορία των αυτοκινήτων εντός των ορίων του. Αλλά δυστυχώς η κατάσταση δεν άλλαξε, μάλλον χειροτέρευσε. Στο τέλος, όταν πλέον δεν εισακουόταν, έλεγε με θλίψη: «Οι υπεύθυνοι θα δώσουν λόγο στον Θεό. Αρκεί να μη συμφωνή κανείς μαζί τους και να μη γίνεται αίτιος».
Εκείνο το διάστημα επέστρεφε από τον κόσμο σε περίοδο χειμώνος. Το λεωφορείο από τα πολλά χιόνια δεν κατέβηκε στη Δάφνη. Το αυτοκίνητο ενός μοναστηριού πήρες τους επιβάτες. Οι πολλοί ήταν πατέρες. Όλοι ανέβηκαν στο αυτοκίνητο και προσπαθήσουν να πείσουν και τον Γέροντα να ανέβη, αλλά ματαίως. Ξεκίνησε με τα πόδια μόνος και τον ακολούθησε και ένας νέος. Στον ώμο είχε ένα σακκίδιο με αρκετό βάρος. Ήταν εξαντλημένος και κρυωμένος, ενώ δεν σταμάτησε να ρίχνη χιόνι. Δεν κατώρθωσε να φθάση ως το Κελλί του, αλλά αργά το απόγευμα έφθασε στις Καρυές όπου διανυκτέρευσε. Υπέστη όλη αυτή την ταλαιπωρία, για να μην αθετήση με έργο ότι υποστήριζε με λόγο.
Την θέση αυτή την κράτησε ως το τέλος του. Αξίζει να σημειωθή ότι την τελευταία ημέρα προ της οριστικής εξόδου του από το Άγιον Όρος παραβρέθηκε στην πανήγυρη του Κελλίου του οσίου Χριστοδούλου στις 21-10-93, μαζί με γνωστούς του πατέρες. Στο κέρασμα, από κάποια αφορμή που δόθηκε, έστρεψε την συζήτηση και καταφέρθηκε με ασυνήθιστη δριμύτητα εναντίον των δρόμων και των αυτοκινήτων στον ασκητικό Άθωνα. Σαν να ήθελε τρόπον τινά να αφήση έντονα τις τελευταίες υποθήκες του και να σφραγίση το πιστεύω του.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου», Ιερομονάχου Ισαάκ, Άγιον Όρος, 2009 Σελ. 256-258