Νέος από Καβάλα, δεκαέξι χρονών, ονόματι Γιώργος, ήρθε με ένα φίλο του να γνωρίση τον γέροντα Παΐσιο, για τον οποίο είχε ακούσει τόσα και τον φανταζόταν μεγαλοπρεπή και επιβλητικό. Έφθασαν στην «Παναγούδα», χτύπησαν και βγήκε ένα καλόγερος, γεροντάκι, αδύνατος, μικρόσωμος και φτωχοντυμένος. Στο νέο δεν άρεσε η ταπεινή εμφάνιση του μοναχού, γιατί δεν συμφωνούσε με την εικόνα που είχε πλάσει στην φαντασία του για τον γέροντα Παΐσιο.
»Τους ρώτησε ο Γέροντας τι θέλουν και αυτοί απάντησαν:
– Τον γέροντα Παΐσιο.
– Αυτός είναι τρελλός. Τι τον θέλετε;
– Δεν πειράζει και μεις τρελλοί είμαστε.
– Ε, να πάτε από κείνο το μονοπάτι και θα τον βρήτε.
»Αυτοί έκαναν ένα μεγάλο κύκλο και μετά από πολλή ώρα βρέθηκαν πάλι στην αυλόπορτα της «Παναγούδας» . Χτύπησαν και βγήκε πάλι ο ίδιος μοναχός, ντυμένος τώρα με καλό ράσο και κουκούλι και κοιτάζοντας τον Γιώργο (και όχι τον φίλο του), είπε: «Σου γεμίζω το μάτι τώρα, παπα-Γιώργη;».
»Αυτοί τα έχασαν, κατάλαβαν ότι ο ίδιος είναι ο γέροντας Παΐσιος που διάβασε το λογισμό του νέου και ντύθηκε επίσημα. Αλλά και άλλον λογισμό του διάβασε και τον προσεφώνησε παπα-Γιώργη. Διότι ο νέος είχε από τότε λογισμό για Ιερωσύνη, τον οποίον δεν είχε πη σε κανέναν, ούτε στους γονείς του. Πράγματι μετά από χρόνια έγινε ιερέας, επαληθεύοντας την πρόρρηση του Γέροντα. Ήρθε να προσκυνήση πάλι στην «Παναγούδα» και διηγήθηκε το ανωτέρω περιστατικό.
Απόσπασμα από το «Όσιος Παΐσιος» – Μαρτυρίες-Περιστατικα-Διδαχές, Ορθόδοξο Βίωμα 3, Θεσσαλονίκη 2016, Ενωμένη Ρωμηοσύνη, σελ. 59-60