Όποιος αρχίζει να χάνη την σχέσι του με την μετάνοια, παθαίνει μία ανισορροπία· καταλήγει πρώτα στο φαγητό, μετά στην αργολογία και τέλος στην προσπάθεια να ελκύση την αγάπη των άλλων, να γίνη το κέντρο της ζωής, να θέλη να είναι κάτι στο περιβάλλον του. Αλλά κανείς δεν τον αναγνωρίζει, διότι ο καθένας είναι στραμμένος στα δικά του προβλήματα, στις δικές του έγνοιες, στην δική του ζωή. Έτσι, αρχίζει και αρρωσταίνει.
Εάν εσύ θέλης την καινή ζωή, άφησε πρώτα την γαστριμαργία και εν συνεχεία προσπάθησε να κουράζεσαι όσο μπορείς περισσότερο. Δικός σου κόπος είναι η εργασία σου, ο κανόνας σου και η λατρεία σου. Αυξάνει ο κόπος, η προσευχή σου, η νηστεία σου, η κοινωνία σου; Σε αγαπούν όλοι οι αδελφοί σου; Αν ναι, τότε ο Θεός θα σου δώση την ησυχία, τις προϋποθέσεις της αναμαρτησίας.
Εμείς οι άνθρωποι είμαθε ανικανοποίητοι από όλα, δεν θα πούμε ποτέ ευχαριστώ στον Θεόν. Και αν ακόμη κατέβουν οι άγγελοι και η Παναγία, για να μας φωτίσουν, ούτε τότε θα είμαστε ευχαριστημένοι. Όταν θα φύγουν, θα διαμαρτυρηθούμε: Γιατί έφυγε η Παναγία; Τι έκανα; Χρειαζόμαστε την ησυχία, την βεβαιότητα του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά μας.
Ησυχία είναι η εσωτερική και εξωτερική ατμόσφαιρα του πνευματικού ανθρώπου, η ειρήνη, ο φωτισμός της καρδίας, η οποία μετά βεβαιότητος κράζει από τα βάθη «αββά ο πατήρ» (Γαλ. 4, 6). Μέσα στην καρδιά μας είναι ο ίδιος ο Θεός. Εκεί ομολογεί και αποκαλύπτει την παρουσία Του και την θεότητά Του.
Εμείς οι άνθρωποι είμαθε ανικανοποίητοι από όλα, δεν θα πούμε ποτέ ευχαριστώ στον Θεόν. Και αν ακόμη κατέβουν οι άγγελοι και η Παναγία, για να μας φωτίσουν, ούτε τότε θα είμαστε ευχαριστημένοι
Η ησυχία, η ειρήνη της ψυχής, η δυνατότητα να ζη κανείς τον Θεόν ησύχως, εχεί απολεσθή από την αμαρτία. Ο άνθρωπος δεν ευρίσκει πουθενά ησυχία, ούτε στο κελλί του ούτε στην προσευχή του. Προσεύχεται και νοιώθει ότι η προσευχή του δεν ακούγεται από τον Θεόν, οπότε δεν αναπαύεται ούτε στην μοναξιά ούτε στην κοινωνία. Βέβαια, η κοινωνία ποτέ δεν αναπαύει. Μόνον η αίσθησις της ενότητος του ενός σώματος μπορεί να μας αναπαύση. Έτσι, ο άνθρωπος βασανίζεται συνεχώς και αναφωνεί: «Ταλαίπωρος εγώ» (Ρωμ. 7, 24). Οι κόποι του φαίνονται βαρείς. Αλλά ο άγιος (Αντώνιος) λέγει: Μη θέλης αμέσως την απόλαυσι, την χαρά· μη θέλης να ανακτήσης αμέσως την αρχέγονη δικαιοσύνη, διότι την κουρέλιασες. Τώρα η πορεία σου, η τρίβος σου, είναι οι οδύνες σου, και κατά το πλήθος των οδυνών σου θα λάβης την ησυχία, την ειρήνη και την χάρι (Ψαλμ. 93,19).
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Νηπτική Ζωή και Ασκητικοί Κανόνες – Ερμηνεία στους Οσίους Πατέρες Αντώνιο, Αυγουστίνο και Μακάριο», Αρχιμανδρίτου Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, Ίνδικτος, Αθήνα, 2011, σελ. 146-147.