Η αρχή της οδού της εναρέτου ζωής είναι, το να καταγίνηται πάντοτε ο νους εις την μελέτην των θείων λόγων, και να εξασκήται εις την πτωχείαν· διότι όταν ο νους ποτίζηται εξ’ εκείνων, συνεργεί εις την τελείωσιν ταύτης, ηγούν όταν ο νους ποτίζηται από τους λόγους του Θεού, σοι βοηθεί εις την κατόρθωσιν της πτωχείας· η δε κατόρθωσις της πτωχείας σοι δίδει ευκαιρίαν εις την μελέτην των θείων λόγων· η δε βοήθεια των δύο τούτων σε αναβιβάζει ταχέως εις την τελειότητα των αρετών.
Δεν δύναται τις να πλησιάση εις τον Θεόν, εάν δεν απομακρυνθή από τον κόσμον· απομάκρυνσιν δε του κόσμου λέγω, όχι το ν’ αναχωρήση τις σωματικώς, αλλά το ν’ απομακρυνθή παντελώς από τα πράγματα του κόσμου. Αύτη δε είναι η αρετή, το ν’ αδιαφορή ο νους περί των πραγμάτων του κόσμου· διότι δεν δύναται ποτέ να ησυχάση η καρδία, και να ήναι αφάνταστος, εν όσω αι σωματικαί αισθήσεις επασχολούνται εις τίνα πράγματα, ουδέ τα σωματικά πάθη εξαφανίζονται, ουδέ οι πονηροί λογισμοί παύουσιν άνευ της ερήμου.
Αύτη δε είναι η αρετή, το ν’ αδιαφορή ο νους περί των πραγμάτων του κόσμου· διότι δεν δύναται ποτέ να ησυχάση η καρδία, και να ήναι αφάνταστος, εν όσω αι σωματικαί αισθήσεις επασχολούνται εις τίνα πράγματα
Μέχρις ότου η ψυχή δεν ήθελεν αποκτήσει την μέθην της προς τον Θεόν αγάπης, και αισθανθή την υπεροχήν της δυνάμεως αυτής, ούτε την ασθένειαν των σωματικών αισθήσεων δύναται να θεραπεύση, ούτε την ύλην των ορατών πραγμάτων του κόσμου ημπορεί όλαις δυνάμεσι να καταφρονήση, η οποία ύλη είναι μέγα εμπόδιον των ψυχικών αρετών, και ο καρπός των δύο τούτων είναι η εκ της αμαρτίας απαλλαγή· επειδή άνευ της πρώτης, ηγούν της μέθης της προς τον Θεόν πίστεως, ούτε η δευτέρα κατορθούται, ήγουν η θεραπεία των αισθήσεων· όπου δε η δευτέρα ορθοποδεί, εκεί εδέθη ως δια χαλινού και η τρίτη, ηγούν η εκ της δουλείας των παθών απαλλαγή.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Ασκητικά Αγίου Ισαάκ Σύρου, Εκδόσεις Ρηγόπουλος, Θεσσαλονίκη 2006