Αδελφοί και πατέρες, ο πραγματικός εργάτης της μετάνοιας πρέπει να μοιάζει με τον κάβουρα, που όταν πιέζεται, αλλάζει πορεία προς την αντίθετη κατεύθυνση και γλυτώνει. Αυτό το λέω έχοντας υπόψη τις γνώμες των Πατέρων μας, οι οποίοι μας ενθαρρύνουν να μην υποχωρούμε στη γραμμή της μάχης και της πάλης. Αν και είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι στη μορφή και τη φύση, δεν έχουμε την ίδια γνώμη και δύναμη. Έπειτα μας ακολουθεί, ως κακός γείτονας, η μάστιγα των αλλοιώσεων, οι οποίες αδιάκοπα μας επιβουλεύονται, λόγω της μεταπτωτικής μας τρεπτότητας. Επιδρούν έτσι οι διάφοροι παράγοντες πάνω μας, Χωρίς όμως να αποθαρρυνόμαστε, μεταλλάσσουμε τον τρόπο της θέσης και αγωγής μας.
Η βάση πάντως ολόκληρης της συμπεριφοράς και των κινήσεών μας, ξεκινά από το θέλημα, το οποίο θα περιγράψουμε λεπτομερέστερα, με τη βοήθεια του Κυρίου, του «διδόντος ευχήν τοις ευχομένοις» (Α΄ Βασ. β΄,9) και «διδάσκοντος ανθρώποις γνώσιν» (Ψαλμ. ςε΄,10).
Προσέχετε από το θέλημα, από τη γνώμη, από την κρίση. Αφού διαλέξαμε ή μάλλον ο Κύριος μας προόρισε στην αποταγή και ξενιτεία, γιατί τώρα προβάλλουμε γνώμες, θελήματα και κρίσεις; Πως θα αξιωθούμε φωτισμού και ελευθερίας από τον παλαιό άνθρωπο, πως θα γίνουμε «καθαροί τη καρδία», που είναι ο στόχος και προορισμός μας, το πτυχίο μας; Πως θα αντιγράψουμε το πρότυπό μας, το Χριστό μας, τον Πατέρα μας, που είναι «ταπεινός τη καρδία», όταν ο αυταρχισμός και το θέλημα μας κυριεύουν; «Όπου ειμί εγώ, εκεί και ο διάκονος ο εμός έσται» (Ιω. ιβ΄, 26). Που είναι λοιπόν, το κέντρο του ενδιαφέροντός μας, ο γλυκύς μας Ιησούς; Δεν είναι στην υποταγή και υπακοή του Πατέρα του, αν και δεν είναι «ήττον της πατρικής μεγαλωσύνης;»
Πως θα αντιγράψουμε το πρότυπό μας, το Χριστό μας, τον Πατέρα μας, που είναι «ταπεινός τη καρδία», όταν ο αυταρχισμός και το θέλημα μας κυριεύουν;
Ο Κύριος μας αποκαλύπτει ότι «ου ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός» (Ιω. ε,30) «και τελειώσω αυτού το έργον» (Ιω. δ΄,34). Και εμείς με τη μακαρία υπακοή και υποταγή στο θείο θέλημα, που είναι για μας η «πατερική παράδοση», τελειώνοντας εδώ την πορεία μας κατά την παράδοσή μας, τελειώνουμε όπως εκείνος το έργο μας και γινόμαστε μέτοχοι των θείων επαγγελιών στις οποίες η μακαρία ελπίδα μας πληροφορεί για τη δικαίωσή μας.
Κάποτε στον τραχύ δρόμο που πορευόμαστε συναντούμε κάποιο εμπόδιο ή στον αγώνα μας τραυματιζόμαστε. Δεν πρέπει να χάνουμε το θάρρος μας και να νομίζουμε ότι αποτύχαμε. Το πρόσκομμα ή το τραύμα δεν είναι αποτυχία και οπισθοχώρηση, αλλά σύμπτωμα περιστασιακό, που οφείλεται στην πίεση των επίβουλων, αδίστακτων και ακούραστων εχθρών ή στη δική μας απειρία. Δεν συνηθίσαμε ακόμη, κατά το Δαυΐδ, «τους δακτύλους εις πόλεμον και τους βραχίονας εις παράταξιν» (Ψαλμ. ρμγ΄,1). Βρισκόμαστε ως άπειροι «εις το γίγνεσθαι».
Πηγή: Βατοπαιδινές Κατηχήσεις, Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος