Μακαριστού Γέροντα Γεωργίου Καψάνη
Τρία χωρία επιστρατεύουν οι Ιεχωβίτες για να αποδείξουν τις πλάνες του ως αληθείς:
α) «Τάδε λέγει ο αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού» (Ἀποκ. γ´ 14).
Από το χωρίο αυτό συνάγουν ότι ο Χριστός είναι κτίσμα του Πατρός. Αλλά ο Αμήν εβραϊστί σημαίνει «ο αληθινός» (Αμήν = αληθώς, ο Αμήν ενάρθρως = ο μόνος αληθινός) ιδιότης που αποδίδεται μόνο στον Θεό.
Η αρχή της κτίσεως = η δημιουργική αρχή – αιτία από την οποία προήλθε η κτίσις του Θεόυ. Αγνοώντας την ελληνική γλώσσα οι ιεχωβίτες ή μάλλον θέλοντας να αγνούν, ερμηνεύουν το την αρχής της κτίσεως, ως το πρώτο κτίσμα. Δίνουν δηλαδή στο αρχή χρονική σημασία, ενώ στην ελληνική έχει και την έννοια της αιτίας, του οργάνου, του μέσου, του βασικού νόμου και θεμελίου, του αρχηγού, της εξουσίας, της κυριαρχίας κ.λ.π.
Ορθή ερμηνεία:
«Αυτά λέγει ο Αμήν, ο μόνος αληθινός και αξιόπιστος μάρτυς, η δημιουργική αρχή, από την οποίαν εδημιουργήθησαν όλα τα κτίσματα του Θεού».
β) «Ος εστίν εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (Κολ. α’ 15).
Αλλά και εδώ δεν λέγει πρωτόκτιστος, αλλά πρωτότοκος, δηλαδή γεννηθείς εκ της ουσίας του Πατρός «προ πάσης κτίσεως», δηλαδή προ πάντων των κτισμάτων, όπως συμπληρώνει ο επόμενος στίχος: δι’ αυτού εκτίσθησαν τα πάντα, «τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται· και αυτός εστί προ πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε» (Κολ. α’ 16-18). Είναι φανερό ότι οι στίχοι αυτοί αποδίδουν θείες ιδιότητες στον Ιησού.
Ο «πρωτότοκος» σημαίνει ο μονογενής (Ἰωαν. α´ 14, 18, γ´ 16, 18. Α´ Ἰωαν. δ´ 9). Η λέξις πρώτος δεν σημαίνει ότι γεννήθηκαν και άλλοι υιοί αργότερα, αλλ’ ότι ο Ιησούς είναι ο πρώτος, ως αίτιος των πάντων. Την λέξι πρώτος χρησιμοποιεί ο Θεός για τον εαυτό Του: «Εγώ πρώτος και εγώ μετά ταύτα· πλην εμού ουκ εστί Θεός» (Ἡσ. μδ´ 6, Ἀποκ. β´ 8). Την χρησιμοποιεί επίσης ο Ιησούς και για τον εαυτό Του: «Εγώ ειμί ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων» (Ἀποκ. α´ 17-18). Αμφότεροι Πατήρ και Υιός χρησιμοποιούν την λέξι πρώτος όχι με την έννοια ότι μετά από αυτούς θα υπάρξη άλλος Πατήρ ή άλλος Υιός, αλλ’ ότι αυτοί είναι οι πρωταίτιοι της δημιουργίας.
γ) «Κύριος έκτισε με αρχήν οδών αυτούς εις έργα αυτού…προ δε πάντων βουνών γεννά με» (Παροιμ. η´ 22, 25).
Το χωρίο αυτό όχι μόνο δεν αποδεικνύει το δίκαιο των ιεχωβιτών, αλλ’ αντιθέτως προφητεύει τις δύο φύσεις του Χριστού, θεία και ανθρωπίνη. Χρησιμοποιεί χαρακτηριστικώς δύο ρήματα:
Γεννά = για την θεία φύσι, Κτίζει = για την ανθρωπίνη φύσι.
Άρα η ορθή σημασία είναι:
«Ο Κύριος με δημιούργησε ως άνθρωπο, για να κάμω αρχή των οδών Του, της διδασκαλίας Του, στα κτίσματά Του (έργα Αυτού), τους ανθρώπους. Πριν δε από όλη την κτίσι με γεννά».
Είναι ακόμη χαρακτηριστικό ότι το έκτισε χρησιμοποιείται σε χρόνο αόριστο, διότι ο Χριστός μία φορά σαρκώθηκε. Ενώ το γεννά, σε ενεστώτα, διότι η γέννησις του Υιού είναι προαιώνιος.
συνεχίζεται…