Να λέτε την «ευχή» και θα σας φύγουν οι λογισμοί, θα σας φύγουν τα πάντα. Ψιθυριστά: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Θα δήτε ένα μεγαλείο, θα βλέπετε τους δαίμονες απ’ έξω να χαλάνε τον κόσμο και εμείς μέσα θα λέμε ατάραχα την «ευχή», «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Αυτό είναι. Ουράνια μεγαλεία θα έρχωνται μέσα στην ψυχή σας και θεωρίες πνευματικές. Θα τα βλέπετε όλα χρυσά. Τα φύλλα δεν θα τα βλέπετε πράσινα, θα τα βλέπετε χρυσά και διαμαντένια. Πνευματική θεωρία και κατάστασι θα έχετε από το πρωΐ μέχρι το βράδυ, όταν γίνη συνήθεια η «ευχή».
Όταν ο άνθρωπος κλείνεται στο κελλάκι του μέσα, θα προσευχηθή, θα μελετήση, θα έρθουν τα δάκρυα, θα έρθη η μετάνοια, θα κάνη θεωρία. Έτσι είναι, όταν εμείς οι μοναχοί αγαπήσουμε το κελλί. Για τους κοσμικούς πάλι το σπίτι. Δεν θα ωφεληθούν τόσο να πηγαίνουν δεξιά και αριστερά, όσο στο σπίτι τους. Να τελειώνουν τις δουλειές, και μετά να πηγαίνουν στο σπίτι τους να κάνουν τα καθήκοντα τα πνευματικά και θα έχουν ειρήνη στην ψυχή τους. Γι’ αυτό οι Πατέρες μακαρίζουν πολύ το κελλί. Γιατί όταν ο άνθρωπος κλείνεται στο κελλάκι του και κάνη τα απαραίτητα, αυτά που απαιτεί ο Θεός, έρχεται προκοπή στη ζωή του. Να κάνουμε προσευχούλα, να κάνουμε μετάνοιες, να κάνουμε ταμείο, να σκεφθούμε δηλαδή, ποιον λυπήσαμε, ποιον πικράναμε, αν φερθήκαμε καλώς η κακώς. Αυτά να τα σημειώνουμε για εξομολόγησι. Γιατί ο πειρασμός όλη την ημέρα μας χτυπάει, μας πολεμάει από εδώ, από εκεί, είτε μας κάνη να θυμώσουμε, να φωνάξουμε, να συζητήσουμε, να απομακρυνθούμε από το θέλημα του Θεού. Επομένως το βράδυ πρέπει να γίνεται μία αυτοσυγκέντρωσι, να βλέπουμε πως πολιτευτήκαμε την ημέρα, για να μη γίνη συγκατάθεση σε κάποια προσβολή μέσα μας, να μη μένη τίποτε το κακό. Γι’ αυτό κλείσου στην κέλλα σου και προσεύχου. Μετάνοιες, μελέτη Θείου Νόμου, όλα αυτά θέλει ο Θεός. Πόση γαλήνη θα υπάρξη, όταν θα έχουμε αυτή την τακτική· δεν θα ξέρουμε τι ευχαριστία να αποδώσουμε στον Θεό. Τόσο πολύ θα ξεκουραζόμαστε ψυχικά. Το να πηγαίνουμε δεξιά, αριστερά, να γυρίζουμε από το ένα μέρος στο άλλο, να κάνουμε εκείνο που δεν θέλει ο Θεός, αυτό μέσα στην ψυχή μας θα φέρνη πάντα ακαταστασία, πάντα θα έχουμε τύψεις συνειδήσεως και δεν θα περνάη η ημέρα ευχάριστα. Ενώ όταν έχουμε πρόγραμμα και τακτική και στο Μοναστήρι και στο σπίτι, θα λέμε: «αυτή η ώρα είναι της προσευχής, θα κάνω τον Εσπερινό μου, θα κάνω την Παράκλησί μου, θα κάνω το καθήκον μου». Τότε θα αισθανώμαστε μια παρηγοριά στην ψυχή, αφού θα έχουμε ευαρεστήσει τον Θεό.
Γι’ αυτό πρέπει ο άνθρωπος νάχη πολλή προσοχή στον εαυτό του, με την ώρα να πορεύεται. Να βλέπη την ώρα και να λέη: «Αυτή η ώρα είναι γι’ αυτή την δουλειά, αυτή η ώρα είναι για προσευχή, αυτή η ώρα είναι για εργόχειρο, αυτή η ώρα είναι να απασχοληθώ στο τάδε μέρος». Γιατί αν χαζεύουμε, μας πιάνει ο διάβολος και μας χορεύει, μας πάει εδώ, μας πάει εκεί και λέει: «Κάτσε αυτού πέρα» και καθόμαστε. «Κάνει εκείνο» και το κάνουμε. Μας βάζει να κάνουμε δηλαδή αυτό που δεν θέλει ο Θεός, για να Τον πικράνουμε τον Θεό. Είναι παρά πολύ σπουδαίο, όταν κανείς εργάζεται το θέλημα του Θεού με το λεπτό, με την ώρα και έχει ένα ωραίο πρόγραμμα. Τότε θα βλέπη τον Θεό μεσ’ στην ψυχή του. Οι καλοί χριστιανοί αυτό το βίωμα έχουνε. Και όποια δόξα και τιμή και αν έχουν, σε μια στιγμή τα εγκαταλείπουν και φεύγουν. Όταν κάνουμε το θέλημα του Θεού, εκείνο μένει. Έτσι ετοιμάζουμε τις αποσκευές, ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας, και όταν έρχεται η ώρα του θανάτου, είμαστε έτοιμοι κατά πάντα, φεύγουμε και πάμε στον Χριστό. Όποιος το κατορθώση αυτό, θα πάη στον Παράδεισο. Ότι μπορούμε να κάνουμε, όσο μπορούμε να αγωνιζώμαστε για την σωτηρία μας. Γιατί είναι μεγάλο πράγμα, δεν είναι μικρό, το θέμα της σωτηρίας της ψυχής, και όποιος θα το κερδήση, στον Παράδεισο θα πάη.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Λόγια Καρδιάς, Έκδοσις Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας, Πορταριά Βόλου, Σελ. 169-171