Άρθρο Μπούρα Δημητρίου Γεωπόνου -᾿Εντομολόγου
Για τούς περισσότερους ανθρώπους η λέξη Παράδοση συνδέεται στο μυαλό τους με διάφορες μορφές προσέγγισης ενός τρόπου ζωής πού είναι συνδεδεμένος με το παρελθόν. Ακολουθώντας μία ηλικιακή κλιμάκωση από τούς πρεσβύτερους προς τούς νεώτερους, η Παράδοση μπορεί να σημαίνει μεταξύ άλλων κάποιες μνήμες από το μέρος πού γεννήθηκαν, την παιδική τους ηλικία, διηγήσεις γονιών ή παππούδων, συμμετοχή σέ εκδηλώσεις παραδοσιακής μουσικής και χορών. Όλα αυτά μοιάζουν με μία λεπτή κλωστή πού με δυσκολία μπορεί να συνδέσει το βίαια αστικοποιημένο παρόν με μία καθημερινότητα λησμονημένη.
Για τούς παλαιότερους, η λήθη έχει ήδη φιλτράρει μεγάλο κομμάτι τής επίπονης πλευράς τής ζωής. Για τούς δε νεώτερους, ακόμα και η φαντασία τους, στριμωγμένη σέ μίζερα παγκόσμια πρότυπα για το πώς πρέπει να ζούνε, δεν επαρκεί για να τούς αφήσει να γευτούν αξίες και τρόπο ζωής πού ζυμώθηκαν με αυτό τον τόπο στο πέρασμα των αιώνων. Ίσως το κομμάτι το πιο λησμονημένο τής Παράδοσης, είναι ο κόπος. Κάτι τέτοιο φαντάζει λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι όλος ο σύγχρονος πολιτισμός με τίς αρχές τού οποίου γαλουχηθήκαμε είναι στραμμένος προς την κατεύθυνση αποφυγής τού κόπου.
Η απομάκρυνση των ανθρώπων από τη γη από τη μία πλευρά και η με κάθε τρόπο επιδίωξη ανέσεων από την άλλη, οδήγησαν σέ μία ψευδαίσθηση τρυφής και εξαφάνισαν τη χαρά καί την ικανοποίηση πού πηγάζει από την άμεση σύνδεση τού κόπου, με «τόν άρτον ημών τόν επιούσιον». Η λέξη «άμεση» είναι ιδιαίτερα σημαντική στην παραπάνω φράση. Δυστυχώς, ακόμα και αυτοί πού μοχθούν σήμερα (και δεν είναι λίγοι), δεν μπορούν να αισθανθούν τη χαρά του μόχθου τους, καθώς ακολουθώντας το ρεύμα του καιρού, αναλώνουν την πενιχρή αντιμισθία τους στην ατέρμονη παγίδας της ικανοποίησης επίπλαστων αναγκών.
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μάς εμποδίζει ουσιαστικά να συνειδητοποιήσουμε τη γενναιοδωρία τής φύσης
Η διαβίωση στους πυκνοδομημένους αστικούς ιστούς τής Ελλάδας δεν αφήνει πολλά περιθώρια επιλογής για κάποιον πού θα θελήσει να μπολιάσει την καθημερινότητά του με έστω λίγα ψήγματα ζωής πιο κοντά στη φύση. Απαιτούνται αποφάσεις και κινήσεις πού ανατρέπουν ολοκληρωτικά τη μέχρι τώρα οικεία πραγματικότητα και ως εκ τούτου σπάνια φτάνει κάποιος στην υλοποίησή τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να γίνονται οι αντίστοιχες προσπάθειες καθώς η ζωή χωρίς το βίωμα και τη συνειδητοποίηση τής γενναιοδωρίας τής φύσης θα παραμένει λειψή. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μάς εμποδίζει ουσιαστικά να συνειδητοποιήσουμε τη γενναιοδωρία τής φύσης. Για τούς περισσότερους από εμάς, σημαντικό κομμάτι τής διατροφής μας, τα φρούτα και τα λαχανικά, είναι κάτι πού το βρίσκουμε σέ κάποιο κατάστημα και μπορούμε να το αποκτήσουμε έναντι κάποιου χρηματικού αντιτίμου. Αγνοούμε, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ξεχνάμε τη διαδικασία παραγωγής τους, με ποιο τρόπο δηλαδή δημιουργούνται τα φρούτα και τα λαχανικά και θεωρούμε την ύπαρξή τους δεδομένη, σαν να οφείλουν να είναι στους πάγκους των μανάβικων ή τής λαϊκής αγοράς, σαν κάποιος να μάς τα χρωστάει. Ας σκεφτούμε όμως πόσο γενναιόδωρο πράγμα είναι για παράδειγμα ένα καρπούζι.
Όλα ξεκινάνε από ένα μικρό σποράκι πού θα βρεθεί στο χώμα, κάτω από τίς κατάλληλες συνθήκες θα βλαστήσει, θα δώσει όπως είναι «προγραμματισμένο» ένα φυτό, και το φυτό με τη σειρά του, χρησιμοποιώντας την ατμόσφαιρα, θρεπτικά στοιχεία από το έδαφος, και ενέργεια από τον ήλιο, θα δημιουργήσει ένα ευμεγέθες, γλυκό και δροσερό φρούτο, πού όχι μόνο είναι απολαυστικό για τον άνθρωπο, αλλά περιέχοντας και πολλά άλλα σποράκια, διατηρεί την ικανότητα να αναπαράγεται και να πολλαπλασιάζεται αενάως. Η παραπάνω υπεραπλουστευμένη περιγραφή κρύβει μία εξαιρετικά πολύπλοκη διαδικασία, πού μελετώντας την δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις τη σοφία με την οποία ο Θεός έχει βάλει σέ τάξη τη φύση προς όφελός μας. Όμως, ακόμα κι αν δεν εμβαθύνουμε στο επίπεδο των κυττάρων, και μόνο με την επιφανειακή εμπλοκή μας στη φροντίδα και την καλλιέργεια των φυτών, συνεπικουρούμενου και τού κόπου πού καταβάλουμε, πλησιάζουμε ασυναίσθητα ίσως στην κατανόηση τής άνωθεν μέριμνας για την επιβίωσή μας. Πλησιάζουμε στον Θεό.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη