Ότε εκ’ του ξύλου σε νεκρός, ο Αριμαθαίας καθείλε, την των απάντων ζωήν, σμύρνη και σινδόνι σε Χριστέ εκήδευσε, και τω πόθω ηπείγετο, καρδία, και χείλη, σώμα το ακήρατον, σου περιπτύξασθαι, όμως συστελλόμενος φόβω, χαίρων ανεβόα σοι· Δόξα, τη συγκαταβάσει σου Φιλάνθρωπε.