Κάποτε ενόχλησαν τον Μέγα Μακάριο τον Αλεξανδρινό λογισμοί κενοδοξίας, θέλοντας να τον βγάλουν από το κελλί. Του πρότειναν να πάει στη Ρώμη για να φανεί ωφέλιμος, δηλαδή για να ευεργετήσει τάχα τους εκεί αρρώστους –γιατί μέσω αυτού η χάρη του Κυρίου ενεργούσε με πολλή δύναμη εναντίον των πονηρών πνευμάτων. Και καθώς τον ενοχλούσαν για πολύ, άλλα αυτός δεν τους άκουγε, του επιτέθηκαν βίαια και τον πίεζαν να φύγει. Έπεσε λοιπόν στο κατώφλι του κελλιού του ο άγιος, άπλωσε τα πόδια του να εξέχουν προς τα έξω και έλεγε στους δαίμονες της κενοδοξίας: «Τραβήξτε και σύρτε με, δαίμονες, αν μπορείτε· γιατί εγώ με τα πόδια μου αλλού δεν πηγαίνω. Αν λοιπόν μπορείτε έτσι να με πάτε όπου λέτε, θα πάω». Και τους έλεγε με όρκο: «Θα μείνω έτσι ξαπλωμένος ως το απόγευμα. Αν δεν με κουνήσετε, δεν πρόκειται να σας ακούσω». Και αφού δεν τον κούνησε κανείς, σηκώθηκε πια αργά το απόγευμα.
Όταν νύχτωσε πάλι, οι λογισμοί τον ενόχλησαν ακόμη πιο έντονα. Σηκώθηκε τότε ο άγιος, πήρε ένα καλάθι που χωρούσε δυό περίπου μόδια, το γέμισε άμμο, το φορτώθηκε στον ώμο και βάδιζε στην έρημο. Τον συνάντησε ο άρχοντας Θεοσέβιος από την Αντιόχεια και του είπε: «Τι κουβαλάς, αββά; Δώσε σ’ εμένα το φορτίο και μην ταλαιπωρείσαι εσύ». «Ταλαιπωρώ αυτόν που με ταλαιπωρεί», απάντησε εκείνος, «γιατί ενώ είμαι σε άνεση, με παρακινεί σε ταξίδια». Και αφού βάδισε για πολύ, γύρισε ύστερα στο κελλί του έχοντας εξαντλήσει το σώμα του.
Ευεργετινός – Υπόθεση 40 (Μ’): Δεν πρέπει κανείς να αλλάζει εύκολα τόπο ή να φύγει από το μοναστήρι. Οι πατέρες δεν απομακρύνονταν εύκολα από το κελλί τους, μέσα στο οποίο βρήκαν πολύ μεγάλη ωφέλεια. Περιβόλλι της Παναγίας, 2001