Ο π. Ευσέβιος άρχισε τη διακονία του στο νοσοκομείο με ιερό ζήλο. Γράφει στο βιβλίο του «Κοντά στον πόνο και μαζί με τους πονεμένους»: «Η ψυχή μου σκιρτά από αγαλλίασι για το άγιο και οικοδομητικό αυτό έργο. Τώρα….καθ’ όλο το 24ωρο παρέα και συντροφιά…με τον πονεμένο συνάνθρωπό μου, για να του απαλύνω…τον πόνο· για να τον παρηγορήσω, διότι η θλίψις τον βαρύνει πολύ» (1).
Συμπονούσε τους αρρώστους και επιθυμούσε να μοιρασθεί μαζί τους, σαν άλλος Κυρηναίος, το βαρύ φορτίο του σταυρού τους. Γι’ αυτό, αναλαμβάνει με χαρά το δύσκολο αυτό έργο. Η πνευματική διακονία κοντά στον άρρωστο σε καθημερινή βάση απαιτεί αυταπάρνηση, ανδρεία και ανεξάντλητη υπομονή. Πρέπει να διαθέτει κανείς κεφάλαιο πνευματικότητας, για να επιτύχει σ’ έναν τέτοιο τομέα.
Στην προσευχή που ακολουθεί, εκφράζονται τα προς το Θεό ευγνώμονα αισθήματά αλλά και τα αιτήματα της αγιασμένης ψυχής του:
«Σ’ ευχαριστώ απείρως, Κύριε μου…Είναι ευλογία ιδιαίτερη για μένα τον ουτιδανό και ελάχιστο, με τις τόσες ελλείψεις και τα τόσα ελαττώματα, να υπηρετώ τους πονεμένους συνανθρώπους μου.
Σ’ ευχαριστώ, Κύριε, γιατί μου εμπιστεύεσαι ψυχές δικές Σου· με αξιώνεις να διακονώ ανθρώπους που βρίσκονται στο κρεββάτι του πόνου…Φώτιζέ με, Κύριε, να προσέρχωμαι οπλισμένος πνευματικά στις ψυχές των πονεμένων Σου, για να ωφελούνται με την παρουσία μου και τα λόγια μου…Το πέρασμά μου, Κύριε, από τις κλίνες και τους θαλάμους των δοκιμαζομένων να προσφέρη και να κηρύττη Εσένα. Εσένα, που είσαι ο μεγάλος Ιατρός ψυχών και σωμάτων, ο Σωτήρας μας και η Ζωή μας…» (2)
Ο αγιολαυριώτης ιερομόναχος, ώριμος πια και φτασμένος σε υψηλά μέτρα αρετής, καλείται να διαθέσει τον πλούτο των θείων χαρισμάτων του στη διακονία του βασανισμένου ποιμνίου του. Γύρω του άνθρωποι οι οποίοι δοκιμάζονταν στο καμίνι του πόνου. Κάθε άρρωστος μια ξεχωριστή περίπτωση, με τα δικά του προβλήματα. Το πιο σοβαρό όμως ήταν ότι οι περισσότεροι δεν διέθεταν την απαιτούμενη πνευματική καλλιέργεια, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν σωστά τη δοκιμασία τους.
Σ’ αυτό τον ευαίσθητο αλλά και σκληρό τομέα τον κάλεσε ο Θεός να υπηρετήσει. Και ήταν αμέτρητες οι ψυχές που έπρεπε με τη δύναμη της Ιερωσύνης του να βοηθήσει. Το 1952 το «Ιπποκράτειο» είχε τριακόσιες κλίνες και, όταν έγινε η νέα πτέρυγα, υπερέβαινε τις επτακόσιες. Τα πρόσωπα εναλλάσσονταν συνεχώς· μια αέναη ροή ανθρώπων.
Φώτιζέ με, Κύριε, να προσέρχωμαι οπλισμένος πνευματικά στις ψυχές των πονεμένων Σου, για να ωφελούνται με την παρουσία μου και τα λόγια μου. Το πέρασμά μου, Κύριε, από τις κλίνες και τους θαλάμους των δοκιμαζομένων να προσφέρη και να κηρύττη Εσένα
Έπρεπε στο διάστημα που θα διαρκούσε η νοσηλεία τους –μια βδομάδα, δεκαπέντε ημέρες- να επιτευχθεί και η ψυχική τους θεραπεία. Θεραπεία πολύ πιο δύσκολη από τη σωματική, διότι έχει να κάνει με το βάθος της καρδιάς του ανθρώπου, «με τον κρυπτόν της καρδιάς άνθρωπον» (πρβλ. Α’ Πετρ., γ’ 4).
«Εκεί που υπηρέτησα, με τις εκατοντάδες των ασθενών, οι πιστοί ήταν ελάχιστοι. Οι πολλοί άνθρωποι, μακριά από το Θεό. Κι όμως εκεί συναντούσε κανείς πραγματικά το θαύμα, έλεγε ο Γέροντας, το θαύμα της μετανοίας και της επιστροφής» (3).
Κατά τους Αγίους Πατέρες αυτό είναι το μεγαλύτερο θαύμα· να αλλάξει η ψυχή, ο νους, η καρδιά του ανθρώπου. Θαύμα κατά πολύ ανώτερο από την ίαση σωματικών ασθενειών, διότι εξασφαλίζει την αιώνια σωτηρία. Αυτό το θαύμα διηκόνησε με τη χάρη του Θεού, επί τριάντα πέντε σχεδόν χρόνια μέσα στο «Ιπποκράτειο» νοσοκομείο ο π. Ευσέβιος, ως Πνευματικός και Λειτουργός.
Σημειώσεις:
- Ευσέβιου Γιαννακάκη (αρχιμ.), Κοντά στον πόνο και μαζί με τους πονεμένους, Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Αίγιο, σελ. 37
- Ο.π.π, σελ. 35
- Απομαγνητοφωνημένη λόγοι του μακαριστού Γέροντα
Ιερομόναχος Ευσέβιος Γιαννακάκης, Επίγειος Άγγελος και Ουράνιος Άνθρωπος (1910-1995), Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, Αίγιο, σελ. 126-128