Ὑμνοῦμεν Σου Χριστέ, τό σωτήριον Πάθος καί δοξάζομέν Σου τήν Ἀνάστασιν»
(Τροπάριον τῶν Αἴνων)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ὁ Τάφος κενός καί ὁ Χριστός νικητής καί θριαμβευτής κατά τοῦ θανάτου καί τῆς ἁμαρτίας. Τό βαθύ σκοτάδι καί τά ἀδιέξοδα τοῦ κόσμου ἀνήκουν στό παρελθόν. Ἡ χρεοκοπία τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ἔκδηλη στά κείμενα τῶν σοφῶν, στήν ποίηση, στίς δηλώσεις τῶν ἐπωνύμων, στήν τέχνη, στήν κάθε μορφή τῆς ζωῆς. Τήν τραγωδία τοῦ ἀρχαίου κόσμου μᾶς δίνει παραστατικά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Οἱ ἄνθρωποι «ἐπλανήθησαν μέ μωρούς καί ψευδεῖς συλλογισμούς καί σκοτίστηκε ἡ ἀσύνετη διάνοιά τους. Καί ἐνῶ διαφημίζουν τή σοφία τους, ἀποδείχτηκαν μωροί καί ἀνόητοι• καί ἀντικατέστησαν τήν ἄπειρη καί μεγαλειώδη δόξα τοῦ Θεοῦ μέ ἀγάλματα καί ἄλλα συναφῆ. Γιά τήν ἀποστασία τους ἀπέσυρε ὁ Θεός τή χάρη Του καί ὑποδουλώθηκαν σέ ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες. Ἐπιδειξιομανεῖς, συκοφάντες, δόλιοι, ὑβριστές, ἄστοργοι στούς γονεῖς, πωρωμένοι» (Ρωμ. 1, 21, ἑξῆς).
Ὅλα αὐτά ἀποτελοῦν παρελθόν μετά τήν Ἀνάσταση. Ἡ περίοδος τῆς παρακμῆς καί τῆς ἀπόγνωσης ἔλαβε τέλος. Τό λαμπρό καί ζωογόνο φῶς τοῦ κενοῦ τάφου μᾶς λούζει καί μᾶς ἀνασταίνει τή διάθεση γιά τή ζωή καί τήν ἐλπίδα γιά τήν Αἰωνιότητα. Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἄλλαξαν ὅλα. Οἱ σκέψεις φτερούγισαν σέ Ἄλλους – ὑπερκόσμιους Οὐρανούς καί οἱ καρδιές πάλλονται ἀπό τήν προσδοκία τῆς συμμετοχῆς μας σ’ αὐτό τό μεγάλο πανηγύρι τῆς ἀνθρωπότητας, τῆς πρόσκλησης ὅλων στό τραπέζι τῆς Βασιλείας. Ἤδη, ὅπως ἀκοῦμε σήμερα στόν ὑπέροχο Κατηχητικό Λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου «ἡ Τράπεζα γέμει, ὁ μόσχος πολύς» καί καλούμαστε ὅλοι στό Οὐράνιο Δεῖπνο.
Καὶ, πραγματικά, ἀδελφοί μου. Οἱ μάρτυρες τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς, οἱ Νεομάρτυρες τῆς Τουρκοκρατίας, οἱ σύγχρονοι μάρτυρες σ’ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, φανερώνουν ὅτι μόνο μὲ τὴν δύναμη τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, μποροῦσε νὰ γίνει αὐτὸ τὸ θαῦμα: Νέοι, δηλ, καὶ ἡλικιωμένοι, ἄνδρες-γυναῖκες, μορφωμένοι καὶ ἀμαθεῖς, πλούσιοι καὶ φτωχοί, περιφρονῶντας τὶς κοσμικὲς ἀπολαύσεις καὶ ἡδονὲς καὶ τὴν πρόσκαιρη καὶ φευγαλέα δόξα, στερέωσαν τὴν Ἐκκλησία, πού, παρὰ τοὺς λυσσαλέους (παλαιούς καὶ σημερινούς) διωγμούς, μένει ἀσάλευτη στὸν αἰῶνα. Ἐγγύηση ὁ λόγος τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Ἡ Ἐκκλησία πολεμουμένη νικᾷ». Ἔτσι γινόταν ἀνέκαθεν, ἔτσι θὰ συμβαίνει πάντοτε.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Οἱ πρῶτοι πού ἔνιωσαν τήν Ἀνάσταση, ἦσαν μᾶλλον ἐκεῖνοι πού μέ τίς ἰαχές τους ἐνθάρρυναν τούς σταυρωτές. Ἐκεῖνοι οἱ ἴδιοι «κατενύγησαν τῇ καρδίᾳ», συγκλονίστηκαν ἐσωτερικά. Ἡ μετάνοια καὶ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα ἦρθε ὡς ἐπιστέγασμα τῆς πρωτοφανοῦς κατάνυξης. Τρεῖς χιλιάδες ἦσαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί ἤδη ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Κι’ ἔγιναν χιλιάδες καί ἑκατομμύρια, ποὺ ζοῦσαν τώρα μιὰ καινούργια ζωή, σ’ ἕναν κόσμο, τὸν ὁποῖο ἐφώτιζε τὸ ἱλαρὸ καὶ ζωογόνο ἀναστάσιμο Φῶς. Γι’ αὐτό, ὁ ἀπ. Παῦλος γράφει πρός τούς Κορινθίους, πού ζοῦσαν στή διαφθορά: «Εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις• τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα» (Β΄ Κορ. 5, 17). Δηλαδή, ἄν κάποιος εἶναι κοντά στόν Χριστό, εἶναι (πιά) καινούριο δημιούργημα. Τά ἀρχαῖα ἀνήκουν στό χθές, τώρα ἔχουν ὅλα ἀνανεωθεῖ. Μέ αὐτό δεδομένο, ἐνισχύεται ἡ πίστη, οἱ καρδιές θερμαίνονται, τό θᾶρρος ἀνεβαίνει. Ναί! Μέ τή δύναμη τῆς Ἀνάστασης οἱ δυσκολίες ξεπερνιῶνται. Μποροῦμε πιά νά ἐλπίζουμε στό καλύτερο. Ἄς μείνουμε κάτω ἀπό τήν σκέπη τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Ἰδίως οἱ νέοι μας, ἄς μή μαυρίζουν τά ὄνειρά τους. Κοντά στόν Ἀναστάντα Κύριο θά νικήσουν. Καί ὅσοι ἀνεβαίνουν τὸν Γολγοθᾶ τους, ἄς γνωρίζουν ὅτι μετὰ τόν Σταυρό ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ καί ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ὁ Νικαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς