Πάντοτε προηγείται η χάρις του πειρασμού, ειδοποιούσα και λέγουσα· γίνου έτοιμος και αποκλεισόν σου τας θύρας.
Όταν βλέπης παράκλησιν στην καρδίαν σου, φωτισμόν εις τον νουν σου και θεωρίαν, ευθύς γενού έτοιμος. Μη λέγης ότι ανάπαυσις μοι εδόθη, αλλά γεμίσας τα όπλα σου –δάκρυα, νηστεία, αγρυπνία, και προσευχή- βάλε σκοπούς στας αισθήσεις τον νουν να φυλάγη:
Εκ ποίου τρόπου άρα θα γίνη η συμπλοκή; Εκ των δαιμόνων; Εκ των ανθρώπων; Ή εκ της φύσεως του ιδίου του εαυτού σου; Και μη νυστάξης έως ότου κροτήση η σάλπιξ της μάχης. Και γενομένης της μάχης φανή σοι ο σος αγών και η νίκη.
Μη λυπήσαι, μη γογγύζης, μη αθυμής. Δίδε θάρρος του εαυτού σου, ότι χαρά και παράκλησις, θα σοι έλθη.
Τότε ασφαλώς να φοβήσαι, όταν η χάρις ενεργή επί σε. Ει δε, όταν βλέπης και σε πνίγουν οι πειρασμοί και αι θλίψεις από παντού, τότε να χαίρης. Μη λυπήσαι, μη γογγύζης, μη αθυμής. Δίδε θάρρος του εαυτού σου, ότι χαρά και παράκλησις, θα σοι έλθη.
– Ανδρίζου, ψυχή μου, να λέγης. Αυτός μόνον είναι ο πειρασμός, η δοκιμασία, η θλίψις· και μετά εν ημέραις πολλαίς θα έχης ειρήνην και χαράν και χάριν. Ευχαριστώ σοι, Χριστέ μου, να λέγης, ότι εν θλίψει επλάτυνάς με και παιδεύων επαίδευσάς με και εξήγαγες εις αναψυχήν την ψυχήν μου.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Γέροντος Ιωσήφ, Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας», Επιστολή 23, Έκδοσις Ιεράς Μονής Φιλοθέου, Αγίον Όρος, 1979