Η εποχή μας, που είναι από πολλές απόψεις άκρως ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική, φέρει μέσα της τον κίνδυνο του ολέθρου, εξαιτίας των φοβερά καταστρεπτικών μέσων που βρίσκονται στη διάθεση φίλαρχων ανθρώπων. Παράδοξο επίσης μου φαίνεται το ότι στον καιρό μας, κατά τον οποίο εκπληρώνονται οι προρρήσεις της Καινής Διαθήκης για το τέλος της ιστορίας με το πυρ που καταβροχθίζει τα πάντα, οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την πίστη στον Χριστό. Εξάλλου και αυτό έχει προβλεφθεί από τον Θεό. Ο Κύριος ερχόμενος πάλι στη γη «άρα ευρήσει την πίστην επί της γης;» (Λουκ. 18,8). Και εκείνο που πριν από λίγο καιρό φαινόταν σαν «παραλήρημα ονειροπόλου» (έχω υπ’ όψιν μου την Αποκάλυψη της Καινής Διαθήκης), σήμερα γίνεται και επιστημονικά ακόμη κατορθωτό. Ίσως λοιπόν εγγίζει η στιγμή, κατά την οποία θα είναι και τεχνολογικά δυνατόν να πραγματοποιηθεί.
Για μας όμως η ιστορία της ανθρωπότητος δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η πραγματοποίηση μέσα σε αυτήν του Θείου Σχεδίου για τον άνθρωπο
Η αποστασία προσλαμβάνει συμπαντικές διαστάσεις, ενώ ο Χριστιανισμός διατρέχει τον κίνδυνο πλήρους διαλύσεως και εκ των έξω και εκ των έσω. Για να αποστρέψουμε, έστω και εν μέρει, τις αποκαλυπτικές προβλέψεις, η έστω και να επιβραδύνουμε την τραγική αυτή για όλο τον κόσμο καταστροφή, όλοι εμείς, για τους οποίους ο κλήρος της Εκκλησίας του Χριστού είναι πολύτιμος, ας αναζητήσουμε οδούς για να προλάβουμε την καταστροφή.
Είναι παράξενο ακόμη και παράδοξο το φαινόμενο: Ενώ ένα σημαντικό μέρος των καινοδιαθηκικών προφητειών εκπληρώθηκε και εξακολουθεί να εκπληρώνεται, πολλοί παραμένουν ανίκανοι να υπερνικήσουν την απιστία τους και απομακρύνονται από τη σωτηρία τους.
Οι άνθρωποι εννοούν την ιστορία του κόσμου με διαφόρους τρόπους: Για μερικούς είναι ιστορία βασιλειών και πολέμων· για άλλους είναι ιστορία κουλτούρας και πολιτισμών, επιστημονικών γνώσεων, φιλοσοφικών ιδεών και όλων εκείνων που ανήκουν στο επίπεδο αυτό. Για μας όμως η ιστορία της ανθρωπότητος δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η πραγματοποίηση μέσα σε αυτήν του Θείου Σχεδίου για τον άνθρωπο· με άλλα λόγια, η πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου από τη στιγμή της γεννήσεώς του ως τη στιγμή της επιγνώσεως του Δημιουργού του και της εξομοιώσεως μαζί Του με τη γνώση αυτή. Όταν δοθεί στον άνθρωπο με το Άγιο Πνεύμα η όραση του Θείου Είναι, κατ’ εικόνα του Οποίου δημιουργήθηκε και προς το Οποίο έχει κληθεί από την ίδια τη φύση του, τότε αρχίζει να επικρατεί μέσα του ο πόθος για πραγματοποίηση στο προσωπικό του είναι εκείνης της ασύλληπτης εικόνας, την οποία φιλοτέχνησε σε αυτόν ο Καλλιτέχνης-Κύριος.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Το μυστήριο της Χριστιανικής ζωής» – Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία Σαχάρωφ, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2011