ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΣΗ ΒΑΠΤΙΣΗΣ

  1. Ληξιαρχική πράξη γεννήσεως
  2. Οι γονείς με τις ταυτότητές τους
  3. Άδεια παραμονής (για τους ενήλικες αλλοδαπούς)
  4. Μεταβίβαση βαπτίσεως (για τους μη ενορίτες)
  5. Δικαστική απόφαση γονικής μέριμνας ή ένορκη δήλωση  (όταν οι γονείς είναι διαζευγμένοι)

Τί εἶναι τό Βάπτισμα

Α’ ΓΙΑΤΙ ΒΑΠΤΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΝΗΠΙΑ

1. Πῶς καθιερώθηκε ὁ Νηπιοβαπτισμός ;

Στήν ἀρχαία ἐποχή, οἱ ἄνθρωποι βαφτίζονταν σέ μεγάλη ἡλικία. Καί αὐτό ἦταν φυσικό. Διότι, οἱ μεγαλύτεροι στήν ἡλικία ἄκουγαν τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς Ἀποστόλους καί τούς Ἐπισκόπους καί πίστευαν στον Χριστό. Τό Βάπτισμα ἦταν τό ἐπισφράγισμα τῆς πίστης τους στόν Χριστό, ὡς Θεό και Σωτήρα. Οἱ πρῶτοι, ὅμως, αὐτοί Χριστιανοί εἵτε εἶχαν ἤδη παιδιά εἵτε ἀποκτοῦσαν παιδιά μετά τό Βάπτισμα. Λογικό, λοιπόν ἦταν να θελήσουν καί τά παιδιά τους νά γίνουν χριστιανοί. Καί ἡ Ἐκκλησία τό δέχθηκε, πολύ νωρίς, καί καθιέρωσε ἔτσι τόν θεσμό τοῦ «Νηπιοβαπτισμοῦ».

2. Τά νήπια δέν καταλαβαίνουν τίποτε. Γιατί ἡ Ἐκκλησία δέχεται νά τά βαφτίσει;

Ἡ Ἐκκλησία δέχθηκε τον Νηπιοβαπτισμό, ὑπό δύο προϋποθέσεις: πρῶτον, οἱ γ ο ν ε ῖ ς νά εἶναι βαφτισμένοι καί νά ζητήσουν οἱ ἴδιοι νά βαφτιστοῦν καί τά παιδιά τους, καί, δεύτερον, ἡ ἐ κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ή κοινότητα, ἡ Ἐνορία, μέ ἕνα ἤ δύο ἀντιπροσώπους της, τόν Ἀνάδοχο-Νουνό ἤ την Ἀνάδοχο-Νουνά, νά ἐγγυηθεῖ ὅτι θά ἀναλάβει τήν ἔνταξη τῶν παιδιῶν αὐτῶν στούς κόλπους της. Ἀκόμη καί σήμερα, ἡ Ἐκκλησία, χωρίς τή συγκατάθεση ἀμφοτέρων τῶν γονέων καί τήν παρουσία Ἀναδόχου, δέν δέχεται νά βαφτίσει κανένα νήπιο.

3. Τά βρέφη καί τά νήπια εἶναι ἀθῶα καί ἄκακα. Τί χρειάζεται τό Βάπτισμα;

Τά βρέφη καί τά νήπια πραγματικά εἶναι ἀθῶα καί ἄκακα, διότι δέν μποροῦν νά πράξουν κάτι κα κό, ἐπειδή ἡ θέλησή τους δέν λειτουργεῖ ἀκόμη καί, ἐπειδή, ὡς κακό καί ἁμαρτία, λογίζεται μόνο κάτι πού ὁ ἄνθρωπος πράττει μέ τή θέλησή του. Ὡστόσο, τά βρέφη καί τά νήπια, ὡς ἀπόγονοι τοῦ Ἀδαμιαίου γένους, δέν κληρονομοῦν μέν την ἐ ν ο χ ή τῶν Πρωτοπλάστων, (διότι τό ἁμάρτημά τους ἦταν προσωπικό καί ἡ προσωπική ἐνοχή δεν κληρονομεῖται στούς ἀπογόνους), κληρονομοῦν, ὅμως, τίς σ υ ν έ π ε ι ε ς τοῦ Προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, δηλαδή τήν φ θ α ρ τ ό τ η τ α και θ ν η τ ό τ η τ α τῆς φύσης τους. Τό Βάπτισμα, ἑπομένως, παρέχει στά βρέφη καί τά νήπια τή δυνατότητα ὑπέρβασης τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου τῆς φύσης τους, ἀπό τά πρῶτα ἀκόμη χρόνια τῆς ζωῆς τους. Μέ τήν ἔννοια αὐτή, τό Βάπτισμα ἔχει ὑπαρξιακή (ὀντολογική) καί ὄχι ἠθική σημασία. Τό Βάπτισμα ἀντιστοιχεῖ μέ τήν πράξη τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως, μέ τήν ἀρχέγονη ἐκείνη δημιουργία, ἐκ τοῦ μηδενός, ὁ Θεός χάρισε στόν ἄνθρωπο τό δῶρο τῆς ὕπαρξης καί ζωῆς, ἔτσι καί τώρα μέ το ἅγιο Βάπτισμα, τό ἅγιον Πνεῦμα ἀναδημιουργεῖ και ἀναγεννᾶ τήν ὕπαρξη ἑνός συγκεκριμένου ἀνθρώπου σέ μιά καινούργια ποιότητα καί διάσταση ζωῆς.

Β ΄ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ

1. Εἰσαγωγή στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ

Τό Βάπτισμα εἶναι μιά δημόσια, ἐπίσημη καί ἑορταστική τελετή πού γίνεται μέ Σύναξη τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος, τῆς Ἐνορίας, στό Ναό, κατά την ὁποία ἕνας ἀκόμη ἄνθρωπος γίνεται «Χριστιανός», μέλος δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Μέ τή βάφτισή του, τό βρέφος καί τό νήπιο γίνεται ἰ σ ό τ ι μ ο μέλος τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος και ἀποκτᾶ ὅλα τά δικαιώματα πού ἔχουν καί τά ὑπόλοιπα μέλη. Ἀπόδειξη δέ τῆς ἰσοτιμίας αὐτῆς εἶναι τό γεγονός, ὅτι τό νεοφώτιστο βρέφος καί νήπιο, ἀμέσως μετά τή βάφτισή του, κοινωνεῖ τήν οὐράνια τροφή τοῦ μυστηριακοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

2. Ἔναρξη χαρισματικῆς ζωῆς

Μέ τή βιολογική γέννηση τοῦ παιδιοῦ, ἀρχίζει ἡ διαδικασία τῆς ἀνάπτυξης τῆς ψυχοσωματικῆς του ζωῆς. Τό βρέφος σιγά-σιγά μεγαλώνει καί ἀναπτύσσεται, περνώντας διαδοχικά ἀπό ὅλα τά στάδια τῆς ἡλικίας, μέχρι τά γηρατιά. Μέ τό Βάπτισμα, ἀρχίζει παράλληλα ἡ διαδικασία ἀνάπτυξης τῆς χαρισματικῆς ζωῆς τοῦ παιδιοῦ. Ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ὁποία ἔλαβε τό παιδί, με το Βάπτισμά του, ἀρχίζει νά ἐνεργεῖ τη σταδιακή ἀνάπτυξη τῆς πνευματικῆς του ἡλικίας, ὁδηγώντας το σέ ὑψηλότερες βαθμίδες πνευματικῆς ζωῆς. Ἀπό τήν ἀποψη αὐτή, τά βαφτισμένα βρέφη καί νήπια εἶναι προνομιοῦχα, διότι, ἀπό τήν τρυφερή τους ἡλικία, «ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων», ἀρχίζει ἡ διαδικασία τῆς χαρισματικῆς ζωῆς, πού ὁδηγεῖ στήν τελείωση καί ὁλοκλήρωση τῆς ἀτελοῦς ἀνθρώπινης φύσης τους.

3. Τροφοδοσία πνευματική

Τό βρέφος καί τό νήπιο δέν μεγαλώνει ἀπό μόνο του. Χρειάζεται συνεχῆ τροφοδοσία. Ἀρχίζοντας ἀπό τό καθημερινό καί ἀπαραίτητο μητρικό γάλα, προχωρεῖ σιγά-σιγά σέ στερεότερες μορφές διατροφῆς. Ταὐτόχρονα, ἀρχίζει καί ἡ πνευματική καλλιέργεια καί διαπαιδαγώγησή του. Τά πέντε πρῶτα νηπιακά χρόνια ἀποτελοῦν τή σημαντικότερη ἡλικία τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Στά χρόνια αὐτά, τό παιδί αὐξάνεται «σοφίᾳ καί ἡλικίᾳ». Ἡ θεϊκή χάρη τοῦ Βαπτίσματος καί τῆς θείας Κοινωνίας εἶναι τό «λογικό καί ἄδολο γάλα», μέ τό ὁποῖο ἡ μητέρα Ἐκκλησία ἀρχίζει νά τρέφει τά βρέφη καί τά νήπια. Ἡ Ἐκκλησία, ἐπίσης, τήν «παιδεία καί νουθεσία Κυρίου» τῶν νηπίων, στά ἁπαλά αὐτά χρόνια, την ἐμπιστεύεται στούς χριστιανούς γονεῖς. Ἀπό τή σχολική ἡλικία, ἀρχίζει ἡ ἴδια τήν κατήχηση τῶν παιδιῶν. Τό παιδί, καλεῖται νά πληροφορηθεῖ τό περιεχόμενο τῆς πίστης του. Καλεῖται νά γίνει συνειδητός χριστιανός. Ὑπεύθυνο, ζωντανό καί δραστήριο μέλος τῆς Ἐκκλησίας πού τό ἀναγέννησε καί τό τρέφει πνευματικά.

4. Ὁ ρόλος τοῦ Ἀναδόχου

Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κάθε βαπτισμένο παιδί ἔχει τόν Ἀνάδοχό του. Ὁ Ἀνάδοχος δέν εἶναι ἕνα διακοσμητικό πρόσωπο πού πλαισιώνει ἁπλῶς τήν τελετή τοῦ Βαπτίσματος, ἀλλά καλεῖται νά ἀσκήσει ἕνα σημαντικό ρόλο, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς ἐκκλησιατικῆς κοινότητος, τῆς Ἐνορίας. Εἰδικότερα, ὡς πνευματικός πατέρας τοῦ ἀναδεκτοῦ του, καλεῖται νά περιλάβει στήν φροντίδα καί ἐπιμέλειά του, τήν πνευματική καλλιέργεια καί ἀνάπτυξη τοῦ πνευματικοῦ του τέκνου. Ὁ ρόλος τοῦ Ἀναδόχου εἶναι σημαντικός και ἔχει μεγάλη παιδαγωγική καί χριστιανική σημασία. Ὁ Ἀνάδοχος, σέ συνεργασία μέ τούς χριστιανούς γονεῖς καί τά ἄλλα μέλη τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος, καλεῖται νά γίνει ὁδηγός εἰς Χριστόν, τοῦ ἀναδεκτοῦ του, σέ ὅλες τίς φάσεις τῆς ζωῆς του. Αὐτό, μάλιστα φανερώνει ὅτι ὁ βαπτιζόμενος χριστιανός δέν ἀφήνεται μ ό ν ο ς, ἀλλά συντροφεύεται στό δρόμο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἡ χριστιανική ζωή εἶναι συνοδοιπορία καί συστράτευση μέ τούς χριστιανούς γονεῖς, τόν Ἀνάδοχο καί ὅλα τά ἄλλα μέλη τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος. Χριστιανός μόνος δέν ὑπάρχει κανείς. Ὁ χριστιανός ζεῖ καί σώζεται, ὡς μέλος τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

5. Ἡ ὀνομαστική ἑορτή

Οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε τό προνόμιο νά παίρνουμε, κατά τό Βάπτισμα, τό ὄνομα ἑνός Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας. Τό νόημα τῆς ὀνοματοδοσίας τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι σημαντικό. Ἔχοντας τό ὄνομα ἑνός Ἁγίου, ἀποκτοῦμε ταὐτόχρονα ἕνα προσωπικό ὁδηγό και προστάτη. Ἔτσι, ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός δέν εἶναι μόνος του, ἔχει παντοτινό φίλο, σύντροφο καί βοηθό του τόν ἅγιο τοῦ ὁποίου φέρει τό ὄνομα. Ἡ συνωνυμία μέ τόν ἅγιο εἶναι τιμή, ἀλλά καί ἐγγύηση προστασίας καί ζωῆς γιά τόν ὀρθόδοξο χριστιανό. Ἡ ἐτήσια, ἐξάλλου, μνήμη τοῦ Ἁγίου, τοῦ ὁποίου φέρομε τό ὄνομα, γιορτάζεται ἀπό τόν καθένα μας, ὡς προσωπική ὀνομαστική ἑορτή. Οἱ μή Ὀρθόδοξοι γιορτάζουν τά γενέθλια. Ἡ γιορτή ὅμως αὐτή εἶναι δευτερεύουσας σημασίας. Γιατί συνδέεται μέ την ἡμερομηνία τῆς βιολογικῆς γέννησής τους, ἐνῶ ἡ ὀνομαστική γιορτή συνδέεται μέ τό γεγονός τῆς ἀναγέννησης τῆς φθαρτῆς καί θνητῆς ὕπαρξής μας, μέ τό ἅγιο Βάπτισμα. Τά γενέθλια, ἐπίσης, εἶναι ἕνα προσωπικό γεγονός πού ἐλάχιστοι τό γνωρίζουν. Γι’ αὐτό καί πολύ λίγοι γιορτάζουν μαζί μας. Ἐνῶ, τή γιορτή τοῦ Ἁγίου καί τό ἀντίστοιχο ὄνομά μας τό γνωρίζουν ὅλοι οἰ Ὀρθόδοξοι. Γι’ αὐτό και ἡ ὀνομαστική γιορτή τοῦ καθενός μας εἶναι χαρά καί γιορτή γιά ὅλους τους Ὀρθοδόξους.

Η Ακολουθία του βαπτίσματος

Ἡ ἀκολουθία τοῦ Βαπτίσματος διακρίνεται σε τρία μέρη:

  • Στό πρῶτο μέρος, πού λέγεται Κατήχηση και γίνεται στό Νάρθηκα (τό ἐμπρός τμῆμα τοῦ Ναοῦ) , ὁ ἱερεύς προσκαλεῖ τόν Βαπτιζόμενο (τόν ἀνάδοχό του) νά ἀρνηθεῖ ὁριστικά τό διάβολο καί νά συνταχθεῖ στό στρατόπεδο τοῦ Χριστοῦ (Ἀπόταξη τοῦ Σατανᾶ καί Σύνταξη μέ τόν Χριστό). Μετά τήν Σύνταξή του με τόν Χριστό, ὁ Βαπτιζόμενος (ὁ Ἀνάδοχος) ὁμολογεῖ ἐπίσημα τήν πίστή του στόν Χριστό, ἀπαγγέλλοντας τό Σύμβολο τῆς Πίστεως («Τό Πιστεύω»)

  • Στό δεύτερο μέρος πού γίνεται στό κέντρο τοῦ ναοῦ, τελεῖται τό κυρίως Μυστήριο. Ὁ Ἀνάδοχος ἀλείφει ὅλο τό σῶμα τοῦ Βαπτιζομένου με εὐλογημένο ἔλαιο καί ὁ Ἱερεύς βαπτίζει τό βρέφος ἤ τό νήπιο στό ἁγιασμένο νερό τῆς κολυμβήθρας, πραγματοποιώντας τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις, ἀπαγγέλλοντας ἀντίστοιχα τό τριαδικό ὄνομα τοῦ Θεοῦ: «Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»

  • Στό τρίτο μέρος πού ἀκολουθεῖ γίνεται:

    • τό χρῖσμα. Ὁ ἱερεύς χρίει τά κυριότερα σημεῖα τοῦ σώματος τοῦ παιδιοῦ μέ Ἅγιο Μύρο, το ὁποῖο μεταδίδει στό νεοφώτιστο τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

    • β) Ἡ τριχοκουρία Ὁ ἱερεύς κόβει σταυροειδῶς τά μαλλιά τοῦ παιδιοῦ, σέ ἔνδειξη ἀφιέρωσης του στόν Θεό.

    • Ἡ ἔνδυση μέ λευκά ροῦχα, πού συμβολίζουν τό φῶς καί τήν λαμπρότητα τῆς νέας ζωῆς τοῦ Χριστιανοῦ.

Χρήσιμες Ὁδηγίες γιά τό Βάπτισμα

Πρίν, κατά καί μετά τό Βάπτισμα.

  • Ἀποφασῖστε νά βαπτίσετε τό παιδί σας μέσα στούς πρώτους δώδεκα (12) μῆνες τῆς ζωῆς του. Μή ἀναβάλετε τό Βάπτισμα. Προτιμᾶτε τήν ἐνορία σας γιά τή βάπτιση τοῦ παιδιοῦ σας καί μή πηγαίνετε ἀλλοῦ, γιά κοσμικούς λόγους. Ἔχει μεγάλη σημασία γιά τήν πνευματική ἐξέλιξη τοῦ παιδιοῦ σας να βαπτισθεῖ στό Ναό τῆς Ἐνορίας του.

  • Ἐπισκεφθῆτε τόν Ἐνοριακό σας ναό καί ὁρίσετε ἔγκαιρα τόν ἀκριβῆ χρόνο (ἡμέρα καί ὥρα) τῆς Βαπτίσεως.

  • Κατά τήν ἡμέρα τῆς Βαπτίσεως πρέπει νά φροντίσετε νά προσκομίσετε στόν Ἱερέα τό Πιστοποιητικό γεννήσεως ἀπό τό Ληξιαρχεῖο, στό ὁποῖο δηλώσατε τή γέννηση τοῦ παιδιοῦ.

  • Ἐάν τό πιστοποιητικό εἶναι ξενόγλωσσο, πρέπει νά προμηθευθεῖτε ἐπικυρωμένη ἑλληνική μετάφραση, ἀπό τήν ἁρμόδια δημόσια Ὑπηρεσία ( Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν)

  • Ἐάν θά τελέσετε τό Βάπτισμα σέ ἄλλη ἐνορία, τότε ὁ Ιερεύς τῆς δικῆς σας Ἐνορίας θά πρέπει να ἐκδώσει σημείωμα μεταβίβασης, βάσει τοῦ ὁποίου ὁ Ἱερεύς τῆς ἄλλης Ἐνορίας θά πρέπει νά τελέσει το Βάπτισμα.

  • Στήν περίπτωση Ἐνηλίκου (ἀλλοθρήσκου), πού θέλει νά βαπτιστεῖ πρέπει νά προηγηθεῖ Κατήχηση, ἀπό ἱερέα πού ὁρίζει ἡ Ἱ. Ἀρχιεπισκοπή.

  • Μετά τό βάπτισμα, ὁ ἱερεύς θά σᾶς χορηγήσει Πιστοποιητικό Βαπτίσεως, τό ὁποῖο πρέπει νά τό παραδώσετε στό Ληξιαρχεῖο τοῦ Δήμου ἐντός ἑνός μηνός, ὁπωσδήποτε.

  • Νά βρίσκεσθε στό Ναό ἕνα τέταρτο ἐνωρίτερα ἀπό τήν καθορισμένη ὥρα.

  • Φροντῖστε, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπό σᾶς, νά ἐπικρατήσει τάξη καί ἡσυχία κατά τή διάρκεια τοῦ Μυστηρίου. Ὅταν τό παιδάκι κλαίει, προσπαθεῖστε νά τό κα θησυχάσετε, χωρίς νά κάνετε μεγαλύτερο θόρυβο.

  • Συστῆστε στούς διακοσμητές καί φωτογράφους νά ἐνεργοῦν μέ διακριτικότητα καί σεβασμό πρός το Μυστήριο και νά μή γίνονται ἐνοχλητικοί.

  • Μετά τό Βάπτισμα νά κοινωνεῖτε τό παιδί σας πολύ συχνά καί ὄχι μόνο τρεῖς φορές. Ἡ Θεία Κοινωνία ἐνεργεῖ μυστικά καί ἀπεργάζεται τήν πνευματική πρόοδο τοῦ παιδιοῦ.

  • Γιά ἄλλες πρακτικές ἀνάγκες οἱ γονεῖς νά συνεννοοῦνται μέ τό Νεωκόρο τοῦ Ναοῦ.

Ἡ ὀνοματοδοσία.

  • Προτιμᾶτε νά δίνετε στό παιδί σας ὄνομα Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέ αὐτό τό τρόπο τό παιδί ἀποκτᾶ ἕνα Ἅγιο Προστάτη, ἀλλά καί μιά ἐτήσια ὀνομαστική ἑορτή.

  • Ὀνόματα ἀπό τήν ἀρχαία ἑλληνική ἱστορία μόνο κατ’ ἐξαίρεση γίνονται δεκτά ἀπό τήν Ἐκκλησία.

  • Ὀνόματα πού δέν ἔχουν τά πιό πάνω γνωρίσματα δέν πρέπει νά δίνονται.

  • Ἀποφεύγετε νά δίνετε στό παιδί σας δύο ἤ τρία ὀνόματα. Μέ τόν τρόπο αὐτό μειώνεται ἡ προσωπική σημασία τοῦ ὀνόματος.

Ὁ Ἀνάδοχος (Νουνός ἤ Νουνά).

Ὁ ἀνάδοχος πρέπει νά εἶναι Χριστιανός Ὀρθόδοξος, διότι παρίσταται στό Μυστήριο, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κοινότητας καί ὁμολογεῖ τήν ἐν Χριστῷ πίστη, λόγῳ τῆς φυσικῆς ἀδυναμίας τοῦ νηπίου νά πράξει τοῦτο. Αὐτό σημαίνει, ὅτι ὁ Ἀνάδοχος ἐγγυᾶται ὅτι τό βαπτιζόμενο νήπιο, μέ την προσωπική του πνευματική φροντίδα καί τό ποιμαντικό ἐνδιαφέρον τῆς ἐνοριακῆς Κοινότητας, θά γίνει συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

  • Μέ τό Βάπτισμα, δημιουργεῖται δεσμός πνευματικῆς πατρότητας ἀνάμεσα στόν Ἀνάδοχο καί την ἀναδεκτή του ἤ τήν Ἀνάδοχο καί τόν ἀναδεκτό της, γεγονός πού ἀποκλείει τό γάμο μεταξύ τους.

  • Ἀνάδοχοι δέν μποροῦν νά γίνουν: ἀλλόθρησκοι ἤ ἑτερόδοξοι ἤ ἄθεοι καθώς καί ὅσοι τέλεσαν μόνο πολιτικό γάμο. Ἐπίσης παιδιά κάτω τῶν 13 ἐτῶν.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Μ. Α. Ε