Ακούστε κι ένα παράδοξο θαύμα, που το είδα με τα μάτια μου: Βρεθήκαμε κάποτε στο σπίτι ενός άρχοντα, που είχε πολλή ευλάβεια στον όσιο. Αυτός, όπως το συνηθίζουν άλλωστε οι μεγιστάνες, έτρεφε στο κτήμα του πολλά ελάφια. Εν απ αυτά ήταν πολύ άγριο και επιθετικό. Αν τύχαινε μπροστά του άνθρωπος, σηκωνόταν στα πισινά του πόδια και τον χτυπούσε κατακέφαλα με τα μπροστινά. Πήγαμε λοιπόν εκεί, περάσαμε την αυλόπορτα και, ενώ διασχίζαμε το κτήμα, να το ελάφι! Παραφύλαγε σε μια γωνιά, απ όπου θα διαβαίναμε! Μόλις μας είδε, όρμησε καταπάνω μου, μια και ήμουνα μπροστά από τον όσιο. Εκείνος, καταλαβαίνοντας πως το ζώο ήταν εξαγριωμένο, όρμησε να με γλυτώσει. Μπήκε στη μέση, το χτύπησε με το χέρι του, κι αυτό ημέρεψε αμέσως σαν πρόβατο.
Όταν όμως αρχίσουμε να φουσκώνουμε, να περηφανευόμαστε και να κενοδοξούμε για οτιδήποτε, τότε το ραβδί γυρίζει στο κεφάλι μας και μας χτυπάει
Βλέποντας ο μακάριος πως το ελάφι ταπεινώθηκε και του υποτάχθηκε, πέφτει μετανιωμένος μπροστά του με πολλή ταπείνωση και του λέει:
– Αμάρτησα, συγχώρεσέ με!
Τότε το ελάφι, βλέποντας σ’ αυτή τη στάση τον άγιο, καταντροπιάστηκε κι έφυγε τρέχοντας σαν κάποιος να το χτυπούσε.
Παραξενεμένος τότε ρωτάω τον μακάριο:
– Πες μου, πάτερ, γιατί το ‘κανες αυτό, και πρόσπεσες σ’ ένα ζώο;
– Για να μάθεις, παιδί μου, τη δύναμη της ταπεινοφροσύνης. Αυτή είναι το μεγάλο ραβδί του Θεού. Όταν ταπεινωθούμε μπροστά σε όλους, λογαριάζοντας τον εαυτό μας σαν τιποτένιο αμαρτωλό, σαν κοπριά, τότε κατεβαίνει από τον ουρανό αυτό το θεϊκό ραβδί και στέκεται προστατευτικά πάνω από το κεφάλι μας, συντρίβοντας όσους μας βλάπτουν, όσους μας μισούν, τους δαίμονες, τα θηρία Όταν όμως αρχίσουμε να φουσκώνουμε, να περηφανευόμαστε και να κενοδοξούμε για οτιδήποτε, τότε το ραβδί γυρίζει στο κεφάλι μας και μας χτυπάει, ώσπου να μετανοήσουμε και να ταπεινωθούμε πάλι
Απόσπασμα από το βιβλίο: «ʼγιος Νήφων, Κωνσταντιανής, Ένας Ασκητής Επίσκοπος», Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωροπός Αττικής, 2011