Όταν γέρασε πια ο παπα-Εφραίμ, ενθυμούμενος τα παλιά του χρόνια έλεγε: «Αχ! μακαρία υπακοή! Τι να σου πω;
Όταν ήμουν υποτακτικός, άλλη Χάρι είχα, άλλη προσευχή, πετούσα τρόπον τινά στον αέρα. Διότι η προσευχή πηγάζει από την υπακοή και ΌΧΙ η υπακοή από την προσευχή. Κάνε υπακοή τώρα και στην συνέχεια θα ρθη η Χάρις».
Μας έλεγε ο Γέροντας Ιωσήφ: «Αυτός που υπακούει, ας είναι και στραβή η υπακοή του, θα του βγη σε καλό, για την υπακοή του και μόνο! Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο Γέροντας. Τι τον ωφέλησε τον Ιούδα που είχε τον Χριστό; Τίποτε! Τι τον ωφέλησε τον Γιεζί που ο Γέροντας του ήταν προφήτης; Τίποτε! Τι τον ωφέλησε τον Αδάμ, που ήταν μέσα στον Παράδεισο, όπου ο Γέροντάς του, τρόπον τινά, ήταν ο Θεός; Τίποτε! Αφού έκανε παρακοή. Κι όμως δεν ζημιώθηκε ο Ακάκιος, ο αναφερόμενος στην Κλίμακα του Ιωάννου που ο Γέροντας του ήταν στρυφνός, ανάποδος και τον έδερνε συγχρόνως, αλλά κατέστη μέγας ʼγιος».
Τι τον ωφέλησε τον Αδάμ, που ήταν μέσα στον Παράδεισο, όπου ο Γέροντάς του, τρόπον τινά, ήταν ο Θεός;
Δεκαετίες αργότερα, ο παπα-Εφραίμ προς το τέλος της επιγείου ζωής του, ήθελε να επισκεφθή για τελευταία φορά τα καλύβια του Γέροντος Ιωσήφ στον ʼγιο Βασίλειο.
Μόλις πλησίασε το εγκαταλελειμμένο εκκλησάκι του κελλιού του Γέροντος, με φανερή συγκίνησι και ποταμούς δακρύων έλεγε στο συνοδό του: «Αιωνία του η μνήμη! Αιωνία του η μνήμη! Χορτάσαμε Χάρι! Χορτάσαμε Χάρι! Εδώ επί τρία χρόνια κοντά στον Γέροντα Ιωσήφ ήπια νερό, από το νερό του παραδείσου! Ω! Την εποχή εκείνη που επήγαινα εις τον ʼγιο Βασίλειο, εις τον Γέροντα Ιωσήφ, τις Χάρις ήταν εκείνη! Τι καταστάσεις Χάριτος! Τι Λειτουργίες! Τι θεωρίες! τι μυστήρια! τι αποκαλύψεις. Νόμιζες, ότι και οι θάμνοι και τα βράχια και η φύσις όλη δοξολογούσαν και υμνολογούσαν τον Θεό».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Γέροντάς μου Ιωσήφ ο ησυχαστής και σπηλαιώτης», Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου, Έκδοσις Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου Αριζόνας, ΗΠΑ, 2008