Όλοι στο χωριό τον παπα-Δημήτρη τον εσέβοντο για την αρετή και τον ιερατικό του ζήλο. Τα παιδιά του χωριού όταν τον έβλεπαν, έτρεχαν να του φιλήσουν το χέρι, να πάρουν την ευχή του. Κάποιοι έλεγαν στα παιδιά να μην ενοχλούν και κουράζουν τον ιερέα. Και αυτός απαντούσε Ευαγγελικά: «Άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με. Των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 19, 14), και έδινε την ευλογία του.
Κάποια φορά στο σπίτι του έγινε μια παρεξήγηση που ωδηγούσε σε σύγκρουση. Για να την αποφύγη ο ειρηνικός παπα-Δημήτρης πήρε μία νάϋλον σακκούλα, σκεπάστηκε επειδή εκείνη την ώρα έβρεχε πολύ και βγήκε έξω. Μετά από αρκετή ώρα παραμονής στην βροχή ρώτησε αν τελείωσε μέσα η «καταιγίδα» για να μπη. Έτσι με το τέχνασμα αυτό διεφύλαξε την ειρηνική του κατάσταση.
Είχε ακρίβεια στην ζωή του και πρόσεχε την συνείδησή του. Κάποτε έγινε μία παρεξήγηση με έναν επίτροπο. Ο επίτροπος για να εκδικηθή τον παπα-Δημήτρη πήγε και τον κατηγόρησε στον Επίσκοπο. Αυτός κάλεσε τον ιερέα και θεωρώντας τον αίτιο, του είπε να βρη πρώτα τον επίτροπο και να του ζητήση συγχώρηση, αλλοιώς να μην λειτουργήση. Ο παππούλης κάνοντας υπακοή, έψαξε τον επίτροπο αλλά εκείνος εξαφανίστηκε, θέλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο να τον εκδικηθή για να μην λειτουργήση, διότι ήξερε ότι αυτό θα του στοιχίσει. Ο παπα-Δημήτρης πήγε την Κυριακή στην Εκκλησία, έκανε τον Όρθρο και διέκοψε. Ζήτησε συγχώρηση από όλους και εξήγησε τους λόγους που δεν θα μπορούσε να λειτουργήση. Οι πιστοί αντέδρασαν, πήραν το μέρος του και έψαχναν να βρουν τον επίτροπο.
Αγαπούσε πολύ την λειτουργική ζωή. Συμμετείχε έντονα στην θεία Λειτουργία και αυτό το έδειχναν οι κινήσεις του και η όλη συμπεριφορά του κατά την τέλεση του φρικτού Μυστηρίου. Ιδιαιτέρως όταν έλεγε το «Άνω σχώμεν τας καρδίας», και ύψωνε τα χέρια του, έβλεπαν έναν λειτουργό μεταρσιωμένο να ξεκολά από την γη και να επικοινωνή με τα ουράνια.
Ήταν άνθρωπος θυσίας. Δεν υπολόγιζε κόπους για να τρέξη να βοηθήση πονεμένους και να παρηγορήση πενθούντες και θλιμμένους. Ως καλός ποιμένας φρόντιζε για την ποίμνη του θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και τη ζωή του. Την περίοδο της Τουρκικής ανταρσίας στην Κύπρο, στα μικτά χωριά εδυσκολεύοντο οι ιερείς να τελούν τα ιερατικά τους καθήκοντα. Οι ιερείς και οι δάσκαλοι ήταν στόχος των Τούρκων για το εθνωφελές έργο που επιτελούσαν.
Ο παπα-Δημήτρης όλη αυτή την ταραγμένη περίοδο με αυτοθυσία εξυπηρετούσε τους πιστούς της περιοχής, αψηφώντας τους κινδύνους. Τον αγαπούσαν ακόμη και οι Τούρκοι. Είχε φίλο ένα Χότζα και όταν τον επισκέφθηκε στο Τουρκικό σχολείο, οι μικρές Τουρκάλες μαθήτριες του πρόσφεραν λουλούδια και ο Χότζας χρυσόμηλα.
Αργότερα που του απαγόρευσαν να λειτουργή, εξ’ αιτίας κάποιων μνησικάκων, λυπήθηκε πολύ, και αυτή η αποχή από την θεία Λειτουργία συνετέλεσε στην πιο γρήγορη αναχώρηση από αυτήν την ζωή.
Όταν τέλεσε την τελευταία του Λειτουργία πριν από το επιτίμιο της αργίας, ανέφερε στους πιστούς ότι αυτή είναι η τελευταία Λειτουργία. Όλοι απορούσαν και εστενοχωρούντο. Ήταν εκείνη η Λειτουργία η πιο μεγαλοπρεπής και η πιο κατανυκτική. Ενώ είχε ένα φυσικό ελάττωμα στην φωνή του, τότε τα είπε όλα καθαρά. Στο τέλος όλο το εκκλησίασμα πέρασαν και πήραν την ευχή του δακρυσμένοι.
Αφού τελείωσε το επιτίμιο άρχισε πάλι να λειτουργή με ζήλο και επιτελούσε αόκνως τα ιερατικά του καθήκοντα. Ενώ είχε συνταξιοδοτηθή, αυτός ήθελε να λειτουργή και έκανε Εφημέριος στους Τρούλους για εννιά χρόνια. Όταν πλέον έφθασε τα 81 έτη και στερημένος την τέλεση της θείας Λειτουργίας που του έδινε ζωή και δυνάμεις, έπεσε στο κρεββάτι βαρειά άρρωστος. Υπέφερε από διάφορες ασθένειες, αλλά «πάντα ίσχυε εν τω ενδυναμούντι αυτόν Χριστώ» (Φιλιπ. 4, 13).
Ο γυιός του, κατανοώντας ότι επίκειται η αναχώρησή του, ειδοποίησε τον αδελφό του που ζούσε στην Αγγλία να έρθη στην Κύπρο για να προλάβη να πάρη την ευχή του πατέρα τους. Αυτό δεν το ανακοίνωσε στον παπα-Δημήτρη. Και κάποια μέρα είπε ο παπα-Δημήτρης στην παπαδιά να πάη ν’ ανοίξη την πόρτα γιατί ήρθε ο γυιός τους από την Αγγλία. Αυτή στην αρχή δεν πίστεψε γιατί νόμιζε ότι είχε παραισθήσεις από την ασθένειά του. Όμως στην επιμονή του παπα-Δημήτρη, πήγε, άνοιξε και βλέπει έκπληκτη τον γυιό τους να ετοιμάζεται να χτυπήση την πόρτα.
Ύστερα από λίγες ημέρες εκοιμήθη ειρηνικά, όπως ειρηνική ήταν όλη η ζωή του, στις 14 Μαρτίου το έτος 1971, σε ηλικία 81 ετών.
Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.
Ασκητές μέσα στον κόσμο, τόμος Β΄, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος»