Ο μητροπολίτης Μόρφου κ.κ. Νεόφυτος περιγράφει:
«Υπήρχε τότε ένας νόμος, που έλεγε ότι έπρεπε οι καλόγεροι, όταν ήταν σε νεανική ηλικία, να πάνε στρατιωτικό. Και τον ξύρισαν. Φανταστείτε τώρα, τον κούρεψαν. Κι αυτός πήγε. Πήγε στον στρατό, στην Θεσσαλονίκη, κι εκεί, για πρώτη φορά, φάνηκε το πρόβλημα της ασθένειας του Χάνσεν, της λέπρας.
“Και ήμουν”, λέει, “ξαπλωμένος σ’ ένα κρεβάτι και είχα πάρα πολύ πυρετό. Κι εκείνη την ώρα μου είπαν: “Άκουσε, πάτερ Σωφρόνιε, είσαι άρρωστος, πολύ βαρειά άρρωστος, και δεν μπορείς πια να επιστρέψης στο μοναστήρι σου. Αν πας, θα πρέπη να πας για λίγο και μετά θα πρέπη να σε πάνε στο Νοσοκομείο”.
Όταν έμαθε ότι έπασχε από λέπρα, έλεγε: “Χάρηκα πάρα πολύ”. “Χάρηκες;”, του λέω. “Ναι, με γέμισε απέραντη χαρά. “Οσο πιο μεγάλη ασθένεια, τόσο πιο μεγάλος σταυρός, τόσο πιο μεγάλη Ανάστασι. Και είπα: Πώ, πώ, πώ, μεγάλο δώρο μου έδωσες, Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ, Χριστέ μου, που μου έδωσες μεγάλο σταυρό. Θα έχω μαζί Σου μεγαλύτερη συμμετοχή στα πάθη Σου, αλλά και μεγαλύτερη συμμετοχή στην Ανάστασί Σου”. Άκου ο άνθρωπος! Και ήταν μόλις 20 χρόνων».
Λουσμένοι στην χαρά
«Όταν επισκεφθήκαμε το Λεπροκομείο Αθηνών, γνωρίσαμε ανθρώπους, που αργότερα έγιναν φίλοι μας. Ήταν άνθρωποι του ψαλτηρίου, ο κ. Κώστας, ένας επίσης λεπρός, κι ένας πολύ απλός και ταπεινός άνθρωπος, ο Κανάρης, φίλος των λεπρών. Ο Παναγιώτης ο Μηλίτσης – ήταν της παρέας μας αυτός-, και ο Μιχάλης ο Χατζηγεωργίου από την Σύρο, που ήξερε και έψελνε πολύ ωραία και κοντά του έμαθα να ψέλνω τον Μεγάλο Κανόνα.
Καθ’ όλη την διάρκεια της Ακολουθίας ο ιερέας είναι εντός του Ιερού. Έτσι, δεν είχα την ευκαιρία να τον δώ. Έμείς ψέλναμε έναν μακρύ Κανόνα, ατελείωτο. Σιγά-σιγά ο ναός εγέμισε. Ήταν υπερπλήρης. Οπότε στην ενάτη “Ασπόρου συλλήψεως ο τοκος ανερμήνευτος, Μητρός ανάνδρου άσπορος η κύησις, Θεού γάρ η γέννησις, καινοποιεί τάς φύσεις διό σε πάσαι αι γενεαί, ως Θεού υμών Μητέρα, ορθοδόξως μεγαλύνομεν”, που λέει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης, έτσι αρχίζει η ενάτη Ωδή, εμφανίζεται ένας παπάς, λουσμένος μέσα στην χαρά, μέσα στο γέλιο και μέσα στο φως. Και το είδα αυτό το πράγμα.
Εξεπλάγην. Λέω: “Αυτός είναι ο πατήρ Ευμένιος;”. Ο Γέρων, όμως, κατάλαβε ότι εγώ ηλεκτρίστηκα εκείνη την ώρα, ότι κάτι έπαθα, που είδα όλο εκείνο το φως, εκείνη την χαρά. Μπορώ να πω, ότι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα ήταν η χαρά, η οποία ήταν αποστασιοποιημένη, όχι μόνο στο στόμα, σε όλο του το σώμα, σε όλη την κίνησι, σε όλο του το πρόσωπο. Όλος ο άνθρωπος απέπνεε χαρά. Η χαρά ήταν σωματική, δεν ήταν απλώς η έκφρασι ενός χαμόγελου. Δηλαδή, το χέρι του που θυμιάτιζε, θυμιάτιζε χαρούμενα, το πρόσωπό του, τα μάτια του, όλα είχαν χαρά και φως.
Αφού περατώθηκε η θυμίασις του ναού από αυτόν τον χαρούμενο και φωτοφόρο άνθρωπο καιι φθάσαμε στην Απόλυσι “Δι’ ευχών των Αγίων…”, χαρούμενος βγήκε και είπε: “Εύχομαι τα άγια, γράμματα και τα άγια λόγια και οι ιεροί ψαλμοί του Μεγάλου Κανόνος του Αγίου Ανδρέου Κρήτης να σκέπουν, να οδηγούν και να φωτίζουν όλη την ζωή σας, καλά μου παιδιά. Σας ευχαριστώ”.»
Μαρτυρία Πανιερωτάτου μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου από το βιβλίο του Μοναχού Σίμωνος, Πατήρ Ευμένιος – Ο κρυφό άγιος της εποχής μας, Επιμέλεια κειμένου: Μαίρη Αποστολάρα, Πρώτη Έκδοσι, Δεκέμβριος 2009