Από το Άγιον Όρος στον κόσμο
Πήγα στους γονείς μου
Λοιπόν, πήγα κάτω εκεί, στην πατρίδα μου, στους γονείς μου, όπου ήταν και η αδελφή μου. Αυτοί πολύ φτωχοί ήσαν, οι καημένοι, αλλά εφόσον πήγα μία, δύο, τρεις…ερχόντουσαν διάφοροι να με δούνε. Ήμουνα νέο παληκάρι, δεκαεννιά χρονού, και πριν αρρωστήσω, ήμουνα πάρα πολύ όμορφος και κόκκινος, είχα δε και γένια, αλλά το πρόσωπό μου είχε όχι κοσμική ομορφιά, αλλά ήμουνα έτσι, κατάλαβες; Ήτανε…
– Ωραία όψη, βασιλική.
Είπα στον πατέρα μου να με πάει στον Άγιο Χαράλαμπο
– Ναι. Μετά όταν αρρώστησα, όμως αδυνάτισα. Λοιπόν ερχόντουσαν για να με ιδούνε, που είχα πάει εκεί. Διαδόθηκε εκεί ότι ο γυιος του Λεωνίδα του Μπαϊρακτάρη, που τον είχανε χάσει και τον είχανε για πεθαμένο, γύρισε από το Όρος, που ήτανε ασκητής. Και ερχόντουσαν ο κόσμος από περιέργεια για να με ιδούνε. Εγώ δεν μιλούσα, ντρεπόμουνα κιόλας πάρα πολύ…Λοιπόν, την τρίτη φορά που έπρεπε να μείνω, πήγα στους γονείς μου, αλλά δεν μπορούσα να καθίσω εκεί πέρα, δεν ήθελα…
– Άλλο περιβάλλον…
– Κατάλαβες; Και τι να έκανα εγώ εκεί στον Πύργο; Ε, ντρεπόμουνα κιόλας, διότι εγώ δεν είχα προσφέρει και τίποτα στους γονείς μου και τώρα να θελήσω να με περιποιηθούν αυτοί; Και σας είχα πει ότι εκεί, τέσσερις-πέντε ώρες μακριά, ήτανε ένα μοναστήρι, ο Άγιος Χαράλαμπος, και είπα στον πατέρα μου, να με πάει εκεί, όχι για να μείνω, γιατί δεν ήξερα κιόλας τι θα είναι εκεί.
Επήγα εκεί. Και ο ηγούμενος, ο αντάρτης, με δέχτηκε με ευχαρίστηση και μου μίλησε. Όταν του είπα τις δυσκολίες, λέει: «Να μείνεις εδώ, έχουμε κι αυγά, έχουμε και γάλα, έχουμε…» και έμεινα εκεί. Με αγάπησε και, μπορώ να σου πω τόσο πολύ, που μου μαγείρευε ιδιαιτέρως φαγητό!
– Σας άφησε ο πατέρας σας να πάτε;
– Ναι, με άφησε εκεί ο πατέρας μου και εγώ εκεί βοηθούσα το μοναστήρι, μου ‘χε δώσει και τα κλειδιά, στο τυροκομείο, απ’ όλα, του μοναστηριού γιατί δεν είχε μοναχούς. Είχε δυο-τρεις καλογήρους μόνο, γέρους.
Είχε έρθει και ο Δεσπότης
Αλλά εκεί μία φορά είχε έλθει κι ο Δεσπότης. Με είδε, ε…Άκουσα εγώ τον Δεσπότη που μίλησε και πολύ μου άρεσαν τα λόγια του. Δεν είχα ακούσει ιεροκήρυκα ποτέ μου. Και μετά αυτός ο Δεσπότης έφτειαξε ένα ίδρυμα που το λέγανε «Ιερόν Τάγμα του Αγίου Παντελεήμονος» Εγώ ήμουν στο μοναστήρι καλόγερος, καλογεράκος απ’ τ’ Άγιον Όρος. Εξακολουθούσα να βγαίνω έξω να λέω το Ψαλτήρι, γιατί δεν διαβάζαμε στο μοναστήρι, έ, λίγα πράγματα, οι αδελφοί. Έβγαινα στους κήπους, στα περιβόλια, στις άλλες δουλειές. Το μυαλό δεν το άφηνα, το παίδευα εκεί. Δεν το παίδευα δηλαδή, ήτανε ο έρωτάς μου. Πως να σας πω, σαν ένα κορίτσι, ας πούμε, που ενώ αρρώστησε, έπαθε πλευρίτιδα, έπαθε φυματίωση, εκεί…ο ερωμένος, γράμματα, γράμματα…
– Αφοσίωση.
– Κρυφά! Λοιπόν, που λέτε, κι έφτειαξε αυτός Τάγμα και ερχόντουσαν καμιά φορά από κει με τα παιδιά του Τάγματος και διαβάζανε, είχε μαζέψει ορφανά.
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Θα σας πω…», Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Εκδόσεις Η Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, Μήλεσι 2015, σελ. 239-241