«Προσκυνῶ τό Πάθος, ἀνυμνῶ τήν Ταφήν,
μεγαλύνω σου τό κράτος Φιλάνθρωπε,
δι’ ὧν λέλυμαι παθῶν φθοροποιῶν» (Ἐγκώμια)
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Εἶναι πολύ δύσκολο στήν ἀνθρώπινη λογική νά κατανοήσει τό Μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Ἀχώρητος Θεός νά σαρκώνεται, νά περιορίζεται σέ χῶρο, νά συνομιλεῖ μέ τούς ἀνθρώπους, νά συλλαμβάνεται, νά κακοποιεῖται, νά προπηλακίζεται καί στό τέλος νά καταδικάζεται σέ ἀτιμωτικό θάνατο πάνω στό Σταυρό; Ὁ Παντοδύναμος Θεός πάσχει, πεθαίνει κατά σάρκα, καί ἐνταφιάζεται. Ἐπειδή δέν μπορεῖ νά τό χωρέσει ὁ ἀνθρώπινος νοῦς αὐτό, ἐπινοοῦνται πολύ συχνά διάφορα ἐπιπόλαια σενάρια, καί προσφέρονται ἐξηγήσεις, προϊόντα ἑνός ἄθεου ὀρθολογισμοῦ, οἱ θιασῶτες τοῦ ὁποίου, νιώθουν καλύτερα χωρίς Θεό, ὥστε νά μήν ἐλέγχεται τό πυκνό σκοτάδι, στό ὁποῖο ζοῦν καί κινοῦνται, ἀπεργαζόμενοι σχέδια ὄχι πάντα ὑπέρ τῶν συνανθρώπων τους.
Αὐτό πού δέν μποροῦν νά κατανοήσουν οἱ ψυχροί ὀρθολογιστές, τό ἔχει ἐγκολπωθεῖ ὁ εὐσεβής λαός. Τό ἔχει κάνει μέρος τῆς ὕπαρξής του καί ἐπεξεργάζεται τό Μυστήριο μέσα στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὡς μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Μέσα σ’ αὐτή τήν πρόγευση τῆς ἐπανόδου στήν Ἐδέμ, μελετοῦμε προσευχητικά τό Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας καί μέ τή βοήθεια τῶν ἱερῶν Γραφῶν, γνωρίζουμε ὅτι ἀνακοινώθηκε ἤδη ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου μέ τό Πρωτευαγγέλιο καί πραγματώθηκε μέ τή σάρκωση τοῦ Κυρίου καί τή φιλάνθρωπη διέλευσή Του ἀπό τή γῆ. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος «διῆλθεν εὐεργετῶν» (Πρξ. 10,38), μέ συγκατάβαση στά προβλήματα τοῦ λαοῦ, ἀγκαλιάζοντας τόν κάθε ταλαιπωρημένο ἄνθρωπο.
Ὅμως, ἡ ἀγνώμων ἀνθρωπότητα Τοῦ πρόσφερε «ἀντί τοῦ μάννα, χολή» καί Ἐκεῖνος πού δίδασκε, θεράπευε, θαυματουργοῦσε καί εὐεργετοῦσε, ἀνεβαίνει στό Σταυρό ὡς κακοῦργος, μέ τίς ἀποφάσεις τῶν ἀρχῶν καί τίς ἰαχές τοῦ πλήθους, πού μεταστρέφεται ἀπό τά «ὡσαννά» στά «Ἆρον, ἆρον» (Ἰω. 12, 13 & 19, 15). Ὁ Κύριος πεθαίνει πάνω στόν Σταυρό καί τό γεγονός ἱστορεῖται ἀπό τά Εὐαγγέλια μέ λιτότητα, χωρίς διάθεση ὡραιοποίησης. Οἱ Μαθητές διασκορπίζονται καί ἕνας ἄνθρωπος τῆς ἐξουσίας, «εὐσχήμων βουλευτής», ὁ Ἰωσήφ ἀπό τήν Ἀριμαθαία, διακινδυνεύει τή θέση του καί ζητᾷ ἀπό τόν Πιλᾶτο τήν ἄδεια νά ἐνταφιάσει τό Ἄχραντο Σῶμα. Ἡ ἄδεια δίδεται καί, μέ τή βοήθεια τοῦ Νικοδήμου καί τῶν Μυροφόρων, σπεύδει στόν Γολγοθᾶ, κατεβάζει τό Σῶμα, τό τυλίγει μέ λευκό σεντόνι καί τό ἐνταφιάζει, ἀγνοώντας τό ἐξαίσιο, τό ὑπέρλαμπρο γεγονός πού πρόκειται νά ἀκολουθήσει, αὐτό πού θά σημάνει τήν ἀλλαγή τοῦ κόσμου.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Σ’ αὐτούς τούς δύσκολους καιρούς πού βιώνουμε, ἄς στοχαστοῦμε μέ ψυχραιμία, χωρίς φόβο καί πάθος, πιστεύοντας ὅτι «μείζων ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α΄ Ἰω. 4, 4). Ὑπάρχουν σήμερα δυνάμεις πού θέλουν νά βγάλουν τόν Χριστό ἀπό τή ζωή μας, πού ἐργάζονται τεχνηέντως ὥστε νά φύγει ὁ Σταυρός, οἱ ἱερές εἰκόνες καί τά λοιπά σύμβολά μας ἀπό παντοῦ. Δυνάμεις πού μεθοδεύουν νά θέσουν στό περιθώριο τήν Ἐκκλησία μας. Ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξαν σέ κάθε ἐποχή, ὅμως «πῦλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν Αὐτῆς» (Μτθ. 16, 18). Καμιά δύναμη δέ θά νικήσει τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία. Ἐμεῖς, ἐμπνεόμενοι ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, Ἐκείνου πού συγχωροῦσε τούς σταυρωτές Του, ἄς προσευχηθοῦμε καί γι’ αὐτούς καί ἄς στραφοῦμε πρός τόν Ἐσταυρωμένο καί πάσχοντα Κύριο, δεόμενοι μέ τόν ἱερό ὑμνωδό: «Προσκυνοῦμε τό Πάθος, ἀνυμνοῦμε τήν Ταφήν, μεγαλύνουμε τό κράτος Σου, Φιλάνθρωπε, μέ τά ὁποῖα μᾶς ἀπάλλαξες ἀπό τά φθοροποιά πάθη καί μᾶς ἔδωσες τή δυνατότητα τῆς σωτηρίας.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Νίκαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς