Ζώντας στο ευλογημένο αυτό περιβάλλον οι πρόγονοι του Γέροντα διακρίνονταν για την ιδιαίτερη ευλάβειά τους.
Η γιαγιά του Χατζη-Χριστίνα είχε ιδιόκτητο εξωκκλήσι του αρχαγγέλου Μιχαήλ, μακρυά από το χωριό. Κατά καιρούς έμενε εκεί μόνη στην ησυχία με προσευχή και νηστεία. Όταν το χειμώνα αποκλειόταν από το χιόνι, εύρισκε στο παράθυρο της Εκκλησίας ένα ζεστό ψωμί. Έκανε προσευχή και το έτρωγε. Είχε σπίτι και στα ʼδανα. Εκεί φιλοξενούσε τον όσιο Αρσένιο, όταν πήγαινε με τα πόδια για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους.
Ο πατέρας του αρχικά λεγόταν Πρόδρομος Θεοδοσίου. Επειδή όμως τον κυνηγούσαν οι Τούρκοι, άλλαξε και πάλι το επίθετό του σε Εζνεπίδης που σημαίνει αλλοδαπός. Γόνος αρχοντικής οικογένειας των Φαρασών, που διατηρούσε την αρχή του χωριού (προεδρία) από πολλές γενεές, διετέλεσε πρόεδρος επί δεκαετίες, επειδή είχε διοικητικό χάρισμα. Ήταν πιστός και ευλαβής. Ευλαβείτο ιδιαίτερα τον όσιο Αρσένιο και τον υπάκουε σε όλα.
Ο Πρόδρομος ήταν καλός τεχνίτης, τα χέρια του έπιαναν από όλα. Εργαζόταν ως γεωργός στα Φάρασα, αλλά είχε και καμίνι που παρήγε σίδηρο. Ήταν ανδρείος, τολμηρός και ριψοκίνδυνος. Από νεαρός εξερευνούσε απάτητες περιοχές των Φαρασών και ανέβαινε σε επικίνδυνα βράχια.
Η μητέρα του Γέροντα ωνομαζόταν Ευλογία (1). Καταγόταν από το γένος Φραγκοπούλου και είχε συγγένεια με τον όσιο Αρσένιο. Ήταν συνετή, έξυπνη εργατική, πολύ ευλαβής, και είχε ανατραφή με τις νουθεσίες του οσίου Αρσενίου. Την χαριτωμένη Ευλογία την πάντρεψαν μικρή, σε ηλικία δεκαπέντε ετών, με τον Πρόδρομο Εζνεπίδη.
Οι ευλογημένες ψυχές, Πρόδρομος και Ευλογία, απέκτησαν δέκα παιδιά. Τα δύο πρώτα, η Αικατερίνη και η Σωτηρία, πέθαναν μικρά. Όταν ο όσιος Αρσένιος βάπτιζε το τρίτο, είπε να το ονομάσουν Ζωή. Έκτοτε όλα έζησαν. Τα ονόματά τους κατά σειρά ηλικίας είναι: Ζωή, Μαρία, Ραφαήλ, Αμαλία, Χαράλαμπος, Αρσένιος (ο γέροντας Παΐσιος), Χριστίνα και Λουκάς.
Δύο φορές την ημέρα όλη η οικογένεια προσευχόταν μπροστά στο εικονοστάσι. Η μητέρα του όμως συνέχιζε να προσεύχεται και όταν έκανες τις εργασίες του σπιτιού λέγοντας την ευχή. Τέτοια ήταν η ευλάβεια των γονέων του, ώστε και στα αλώνια έπαιρναν μαζί τους αντίδωρο.
Όταν έμαθε να διαβάζη καλά (ο γέροντας Παΐσιος), βρήκε την Αγία Γραφή και μελετούσε κάθε ημέρα το Τετραβάγγελο. Εύρισκε επίσης βίους Αγίων και εντρυφούσε. Είχε μαζέψει ένα κουτί με βίους. Μόλις γύριζε από το σχολείο, δεν ήθελε ούτε να φάη. Πρώτα πήγαινε, άνοιγε το κουτί, έπαιρνε και διάβαζε τους βίους των Αγίων. Ο μεγαλύτερός του αδελφός τους έκρυβε, αν και ευλαβής, διότι δεν ήθελε να ασχολήται ο μικρός Αρσένιος πολύ με τα εκκλησιαστικά, για να μην παραμελή τα μαθήματα. Ο Αρσένιος δεν έλεγε τίποτε. Εύρισκε άλλους βίους Αγίων και τρεφόταν πνευματικά.
Μαρτυρεί ο αδελφός του: «Ο Αρσένιος από την δευτέρα Δημοτικού διάβαζε θρησκευτικά βιβλία, απομονωνόταν και προσευχόταν πολύ. Δεν έπαιζε όπως τα άλλα παιδιά. Ότι διάβαζε στα Συναξάρια προσπαθούσε να τα εφαρμόση. Διάβασε πως, όταν φοβάσαι έναν τόπο, πρέπει να συχνάζης εκεί για να διώξης τον φόβο (Κλίμαξ Κ στ). Επειδή φοβόταν όταν περνούσε από το κοιμητήρι, αποφάσισε να πάη εκεί τη νύχτα, για να του φύγη ο φόβος.»
Αισθανόταν αγάπη μεγάλη (ο γέροντας Παΐσιος) προς τον Θεό και η προσευχή του ήταν εκδήλωση αυτής της αγάπης. Στις μεγάλες γιορτές παρέμενε άγρυπνος, άναβε το καντηλάκι και προσευχόταν όρθιος όλη τη νύχτα. Ο μεγαλύτερος αδελφός του τον εμπόδιζε. Δεν τον άφηνε να σηκώνεται τις νύχτες για να διαβάζη το Ψαλτήρι. Τον έβαζε κάτω από τις κουβέρτες. Γενικά η τακτική του αδελφού του όχι μόνο δεν έκαμψε τον ζήλο του αλλά αύξησε την αγάπη του προς τον Θεόν.
Η αδελφή του Χριστίνα θυμάται ότι, ενώ κάποτε οι γονείς τους ήταν στο χωράφι, άρχισε να βρέχη. Ο Αρσένιος τους σκεφτόταν που βρέχονταν. Πήρε τα δύο μικρότερα αδέλφια του, πήγαν στο εικονοστάσι, γονάτισαν, έκαναν προσευχή και η βροχή σταμάτησε.
1. Σχετικά με το όνομα της μητέρας του ο Γέροντας είχε πει ότι ωνομαζόταν μεν Ευλογία και ως Ευλογία την είχε γραμμένη στα δίπτυχα, αλλά στην Κόνιτσα την αποκαλούσαν Ευλαμπία.
Απόσπασμα από το βιβλίο: “Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου”, Ιερομονάχου Ισαάκ, Άγιον Όρος, 2009