…
Ποιο είναι το όπλο του Εχθρού κατά της σωτηρίας μας; Η ζήλια. Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, ο Πιλάτος γνωρίζει ότι από φθόνο ήθελαν να φονεύσουν τον Χριστό (Ματθ. 27, 18). Αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμη του Εχθρού. Πρέπει λοιπόν να αποφεύγετε πάνω από όλα τον λογισμό της ζήλιας.
Υπάρχει η «καλή στάση» ζωής, όπως υπάρχει και η «κακή». Για παράδειγμα, ο Καίσαρ έλεγε: «Να προτιμάς να είσαι πρώτος μέσα σ’ ένα χωριό παρά δεύτερος στη Ρώμη». Αυτό το γνωρίζουμε όλοι· είναι αληθινά καθαρά εωσφορική υπερηφάνεια. Δεν υπάρχει φράση που να μπορεί να το εκφράσει αυτό με πιο καθαρό τρόπο.
Όταν βρισκόμαστε ε’ έναν χώρο, όπου ο καθένας από μας μπορεί να φανταστεί ότι είναι πρώτος, κανένας δεν μπορεί να προοδεύσει. Αλλά αν κάποιος είναι ο τελευταίος, βρίσκεται σε μια κατάσταση, όπου η συνάντηση με κάποιον άλλον του επιτρέπει να λάβει πνευματικό όφελος, να μάθει κάτι καινούργιο και, από το γεγονός αυτό και μόνο να προοδεύσει. Έτσι, «η καλή στάση» είναι να είσαι ο τελευταίος. Τι νομίζετε; Το να είσαι πρώτος για μένα είναι καταχθόνια ανία· αλλά να είσαι τελευταίος είναι συνεχής χαρά, διότι μαθαίνεις κάτι το νέο, το χρήσιμο.
….
Ερώτηση: Πως να αποφεύγουμε τις καθημερινές προστριβές, όταν εργαζόμαστε με άλλους;
Απάντηση: Στο κάθε μοναστήρι συγκεντρώνονται άτομα τελείως διαφορετικού χαρακτήρα, διαφορετικής αγωγής, διαφορετικού χαρακτήρα, διαφορετικής αγωγής, μορφώσεως κλπ. Φυσικό είναι να δημιουργούνται αναπόφευκτα κάποιες προστριβές για δευτερεύοντα θέματα. Αυτό δεν είναι νέο φαινόμενο. Πολλά εξαρτώνται από τον χαρακτήρα των ανθρώπων· υπάρχει για παράδειγμα, κάποιος που μπορεί να αντέχει τις πολύ ζωηρές αντιπαραθέσεις· άλλοι όμως δεν μπορούν να τις υπομείνουν και υψώνουν τον τόνο της φωνής τους…
Αποφεύγουμε τις φιλονικίες με την υπομονή. Προσπαθούμε να υπομένουμε κάθετι, για να λάβουμε από τον Θεό τη συγχώρηση των αμαρτιών μας. Έτσι ζούμε την κατάσταση ψυχολογικά σαν ένα μαρτύριο, χωρίς να διαφωνούμε εξωτερικά, αλλά η εσωτερική πάλη εξαρτάται από την «ευαισθησία» της πνευματικής ιδιοσυγκρασίας του καθενός.
…
Δεν υπάρχουν προβλήματα που θα έπρεπε να λυθούν πρωτίστως με μεθόδους συμπεριφοράς ή οργάνωσης. Όχι, δεν πρόκειται για έλλειψη οργάνωσης. Αυτό που πρέπει να έχουμε είναι το θάρρος να υπομένουμε τα πάντα.
…
Προσπαθήστε να μην κατηγορείτε κανέναν, αλλά να προσεύχεσθε για τους άλλους. Μια φορά είπα στον πνευματικό μου πατέρα, τον αρχιμανδρίτη Κήρυκο: «Το πνεύμα μου έχει τάση να κρίνει τους άλλους». Μου απάντησε: «Γιατί σε ενδιαφέρουν τα λάθη των άλλων; Να σκέφτεσαι μόνα τα δικά σου. Αν οι άλλοι έχουν κάποιες ελλείψεις, δεν χαίρονται γι’ αυτό ούτε το θέλουν, είναι η αδυναμία τους». Αυτή τη γνώμη είχε. Το να κρίνεις κάποιον για τις ελλείψεις του, σημαίνει ότι ξεχνάς ότι και εσύ έχεις κάποιες ελλείψεις.
Γιατί αυτό που σας λέω τώρα είναι πολύ σημαντικό; Διότι, όπως ήδη σας το είπα, αν καταφέρουμε να ζούμε –ας πούμε- με την αδελφή Κ…., υπάρχουν χιλιάδες άλλα πρόσωπα όμοια με αυτήν…, η μαζί με κάποιον που έχει έναν άλλο χαρακτήρα· καταλαβαίνετε; Αν καταφέρουμε να βρούμε τρόπο να ζούμε με ένα πρόσωπο, θα μπορέσουμε να το κάνουμε με πολλά εκατομμύρια προσώπων που είναι όμοια με αυτό.
Απόσπασμα από την ομιλία 12 «Ξεπεράστε τις μικρότητες της καθημερινής ζωής στρέφοντας το πνεύμα σας εκεί που είναι ο Χριστός» από το βιβλίο «Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας», Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Τόμος Α, Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 2014