«Μια φορά πάλιν όταν ήμουν αρχάριος πέρας ένας μοναχός από τα καλύβια μας και μας λέει: “Άστε! ‘Ηλθε εδώ στην σκήτη από τον κόσμο ένας πνευματικός θεοφόρος”.
Μόλις τον ακούω σκέφτηκα: «Βρε, ευκαιρία να ωφεληθούμε». Τρέχω στον Γέροντα (τον Ιωσήφ τον ησυχαστή).
– Γέροντα, έχε ευλογία να γνωρίσω αυτόν τον θεοφόρον πνευματικόν να ωφεληθώ;
– Άμα θέλεις, πήγαινε, μου λέει ο Γέροντας.
Δεν χάνω καιρό· τρέχω και τον βρίσκω. Μα άκουσα τόσον ωραία λόγια, τόσον ωραίες διδαχές, ώστε με ον λογισμό μου εδικαίωσα απόλυτα τον μοναχό που τον εσύστησε.
Γυρνάω ενθουσιασμένος και λέω στον Γέροντα:
– Γέροντα, πολύ ωφελήθηκα· πράγματι είναι θεοφόρος.
Ο Γέροντας κούνησε το κεφάλι του. Φεύγοντας, μου λέει:
– Απόψε μετά την αγρυπνίαν, να περάσης από κοντά μου.
Πράγματι, πέρασα, αλλά αυτήν την φορά σκυθρωπός και με κατεβασμένο κεφάλι. Ρωτά ο Γέροντας.
– Για πες μου, πως πήγε απόψε η αγρυπνία;
Τι ν’ απαντήσω;
– Αχ, Γέροντά μου, απόψε όλον σκοτισμόν και αμέλεια είχα.
Τότε με περιλαμβάνει και μου λέει:
– Μα εσύ χθες είπες, ότι γνώρισες έναν θεοφόρον πνευματικόν και την νύχτα η προσευχή δεν πήγε καλά;
– Ναι, Γέροντα, δεν πήγε καλά· δεν ξέρω γιατί·
– Να σου πως εγώ το γιατί. Κάθισες κοντά μου τόσον καιρόν· σ’ έκαμα μοναχόν· σ’ έκαμα παπάν. Κατάλαβες ωφέλειαν από τον Γέροντά σου;
– Ναι, Γέροντα πολλήν ωφέλειαν.
– Ε, λοιπόν, ο υποτακτικός που έχει Γέροντα και αναπαύεται κοντά του, δεν έχει δικαίωμα να πάη σε άλλον πνευματικόν. Είναι σαν να κόβη την εμπιστοσύνην από αυτόν που του ανέθεσεν ο Θεός. Λίγο-πολύ είναι σαν πνευματικήν μοιχείαν.
Δυο-τρεις βραδυές κανόνα από τον Θεόν έφαγα γι’ αυτόν το πράγμα για να ξαναβρώ και πάλιν την σειρά μου. Ωστόσο κάποτε μου μπήκε μια απορία. Λέω στον Γέροντά μου:
– Εσύ, Γέροντα, είπες ότι ο υποτακτικός απαγορεύεται να συμβουλευτή άλλον πνευματικόν. Απορώ όμως, πως ο Παπά-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης έχει άλλον Γέροντα και ο ίδιος ομολογεί ότι όλα τα καλά τα οφείλει σ’ εσένα;
– Ε, αυτό είναι άλλο κεφάλαιο. Πες πως ζεις σε μια οικογένεια και ο πατέρας σου δεν σου δίνει να φας· τι θα κάνεις; Θα πεθάνης από την πείνα; Ε, αυτό έπαθε ο παπα-Εφραίμ. Αναγκάστηκε να φάη από εμένα· με την διαφοράν ότι, δεν έχει δικαίωμα ν’ αρνηθή ούτε να εγκαταλείψη τον Γέροντά του, όσον άξεστος και αν είναι. Γι’ αυτό και με την συγκατάθεσίν του παπά-Νικηφόρου (δηλ. του Γέροντα του π. Εφραίμ) τα μοιράσαμε· σ’ αυτόν υπακοή και τα πνευματικά σ’ εμένα».
Απόσπασμα από το βιβλίο: Παπά – Χαράλαμπος Διονυσιάτης, Ο απλοϊκός ηγούμενος και διδάσκολος της νοεράς προσευχής, Ιωσήφ Μ.Δ.