Η ταινία αυτή αφιερώνεται σ όλους εκείνους τους ανθρώπους που, αν και το ήθελαν, δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν την εμπειρία μιας επίσκεψης στο Άγιο Όρος. Στους άνδρες που για διάφορους λόγους δε μπόρεσαν να βρεθούν ποτέ εκεί Κυρίως όμως στις γυναίκες που τρέφουν βαθιά αγάπη για το ʼγιο Όρος αλλά ταυτόχρονα και σεβασμό προς το άβατο.
Η Θεοτόκος βρίσκεται, κάθε στιγμή, στη ζωή και στις καρδιές των μοναχών. Όχι μόνο στις προσευχές τους αλλά και στις κουβέντες και στις σκέψεις τους. Τη μορφή της τη συναντά παντού, στον ʼθω. Σε κάθε κελί, σε κάθε ταπεινό παρεκκλήσι
Περπατώντας στα μονοπάτια, βλέπεις, συνεχώς, εικονίτσες της πάνω σε ξύλινους σταυρούς, ακόμη και σε κορμούς δέντρων. Θαυματουργές εικόνες της Παναγιάς δεσπόζουν στις Μονές του Αγίου Όρους. Ευλογία μεγάλη, το προσκύνημά τους
όταν πια χάθηκε απ τα μάτια μου, συνέχισα το δρόμο μου Με τύλιξε ένα παράξενο συναίσθημα Ένιωθα γεμάτος και συνάμα αδειανός Ερχόταν στο νου στιγμές που είχα φερθεί σκληρά ή και άδικα Στιγμές που θύμωσα χωρίς λόγο, που ίσως και να πλήγωσα
Ερχόταν στο μυαλό μου εικόνες από ικετευτικά βλέμματα που τα απέφυγα Εικόνες από απλωμένα χέρια που τα προσπέρασα Σκέψεις και εικόνες που στροβιλίζονταν με μανία μέσα μου
Ένιωθα τη συγκίνηση, ορμητικό χείμαρρο να πλημμυρίζει την καρδιά μου Αντί όμως να τη γκρεμίζει, να τη στυλώνει Αντί να τη βαραίνει, να την αλαφρώνει, να την λεπταίνει
Βυθισμένος στις σκέψεις πνιγμένος στα συναισθήματα έφτασα, δίχως να το καταλάβω, στην Αγία ʼννα. Ένιωθα πια μέσα μου αληθινή γαλήνη και μια βαθιά ευγνωμοσύνη. Ένιωθα την ψυχή μου να κουρνιάζει ήσυχα στο ξέφωτο όπου η Έρημος μόλις με είχε οδηγήσει
Όταν το επόμενο πρωινό, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής στην καθημερινότητα, ατένιζα από το καραβάκι την ευλογημένη Έρημο να ξεμακραίνει πίσω μου, ήμουν ακόμη συνεπαρμένος από την πάμφωτη, γλυκιά της αύρα