12 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

• Ἡ Ἁγία Τατιανή
• Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Ἀβεσαλαμίτης
• Ὁ Ἅγιος Μέρτιος
• Οἱ Ἅγιοι ὀκτὼ Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Νίκαια
• Ἡ Ἁγία Εὐθασία
• Ὁ Ὅσιος Ἡλίας ὁ θαυματουργός
• Ὁ Ὅσιος Μαρτινιανὸς καὶ ὁ μαθητής του, ὁ Ὅσιος Γαλακτίων

Ἡ Ἁγία Τατιανή

Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία εἶχε καὶ γυναῖκες διακόνους. Βέβαια, δὲν μετεῖχαν σὲ κανένα βαθμὸ ἱερωσύνης. Ἡ ἀποστολή τους ἦταν κυρίως φιλανθρωπικὴ ἢ καὶ κατηχητική, δίπλα στὶς γυναῖκες ποὺ εἶχαν ἀνάγκη διδασκαλίας. Τὸ ἦθος αὐτῶν τῶν διακονισσῶν, νὰ πῶς τὸ θέλει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος Παῦλος: «Οἱ γυναῖκες διάκονοι πρέπει καὶ αὐτὲς νὰ εἶναι σεμνές, ἐλεύθερες ἀπὸ τὸ ἁμάρτημα τῆς κακολογίας καὶ διαβολῆς, ἐγκρατεῖς καὶ προσεκτικές, ἀξιόπιστες σὲ ὅλα». Μία τέτοια διακόνισσα ἦταν καὶ ἡ Ἁγία Τατιανή. Ἡ εὐγενὴς καταγωγή της καὶ ὁ πολὺς ζῆλος μὲ τὸν ὁποῖο ἐκτελοῦσε τὰ διακονικά της καθήκοντα, καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ ἀποστροφὴ τῶν κοσμικῶν βλέψεων, ἔδωσαν στὴν Τατιανὴ ξεχωριστὴ θέση μεταξὺ τῶν χριστιανῶν, προκάλεσαν ὅμως καὶ τὸν φθόνο τῶν εἰδωλολατρῶν. Καὶ ὅταν τὸ 202 ὁ Σεπτίμιος Σεβῆρος (κατ΄ ἄλλους Ἀλέξανδρος Σεβῆρος, 222-235 μ.Χ.) ἐξαπέλυσε ἀνελέητο διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ἡ Τατιανὴ συλλαμβάνεται. Ξυρίζουν τὸ κεφάλι της, ἀφαιρώντας τὰ θαυμάσια μαλλιά της, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ πτοηθεῖ. Ὅμως, δὲν πτοεῖται, στέκεται στὸ ὕψος τοῦ χριστιανικοῦ της ἤθους καὶ τὸ πρόσωπό της ὀμορφαίνει καὶ ἀκτινοβολεῖ περισσότερο ἀπὸ πρῶτα. Τότε, βασανίζεται σκληρὰ μὲ πολλοὺς τρόπους. Ὅμως, δὲ λυγίζει καὶ τελικὰ ἀποκεφαλίζεται, παίρνοντας τὸ ἀμάραντο καὶ ἀθάνατο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Ἀβεσαλαμίτης

Ὁ ἔνδοξος μάρτυρας Πέτρος, ποὺ ἦταν πολὺ δυνατός, τόσο στὸ σῶμα, ὅσο καὶ στὴν ψυχὴ καὶ στὴν πίστη, ὁμολόγησε μὲ μεγάλο θάρρος τὸν Χριστὸ στὴν νεανική του ἡλικία. Ὁ ἄρχοντας τῆς Ἐλευθερουπόλεως, ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε οὔτε μὲ κολακεῖες νὰ ἀλλάξει τὴν γνώμη τοῦ Πέτρου οὔτε μὲ ἀπειλὲς νὰ τὸν φοβίσει, τὸν ἔριξε στὴν φωτιά. Ἐκεῖ, ὁ γενναῖος τῆς εὐσεβείας ἀγωνιστὴς πῆρε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ὁ Ἅγιος Μέρτιος

Ἦταν στρατιωτικὸς ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. Σὰν γνήσιος χριστιανός, διακρινόταν γιὰ τὴν ἀνδρεία του καὶ τὸν λευκὸ καὶ ἀκηλίδωτο χαρακτῆρα του. Καταγγέλθηκε στὸν αὐτοκράτορα, ὅτι λάτρευε τὸν Ἰησοῦ καὶ διατάχθηκε ἀμέσως νὰ παρουσιασθεῖ μπροστά του. Ὁ Μέρτιος παρουσιάσθηκε μὲ εὐλάβεια ἀλλὰ καὶ μὲ σεμνὴ καὶ ἄφοβη
γενναιότητα. Ὁ αὐτοκράτορας θαύμασε τὸ παράστημα τοῦ στρατιώτη του καί, σκυθρωπὸς καὶ βαρύς, διέταξε τὸν Μέρτιο νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ὁ Μέρτιος ἀρνήθηκε. Τότε ὁ Διοκλητιανὸς διέταξε νὰ τοῦ ἀφαιρέσουν τὴν στρατιωτικὴ ζώνη. Ἡ προσβολὴ ἦταν μεγάλη, ἀλλ΄ ὁ Μέρτιος τὴν ὑπέμεινέ με καρτερία. Ἀτιμία του θὰ ἦταν, ἂν καταπατοῦσε τὰ στρατιωτικά του χρέη, τὰ ὁποῖα ὅμως εἶχε τόσο τιμήσει, γιατί λοιπὸν νὰ θλιβεῖ; Κατόπιν τὸν μαστίγωσαν, ἀλύπητα καὶ σκληρά. Ἀλλ΄ ἐνῷ κομμάτια ἔπεφτε ἡ σάρκα ἀπὸ τὸ σῶμα του, ἡ ψυχή του ἔμενε καρτερικὴ καὶ νικήτρια. Ἔτσι ὅπως ἦταν βαριὰ πληγωμένος, τὸν ἔριξαν στὴν φυλακή. Μετὰ ὀκτὼ ἡμέρες, αἰσθάνθηκε ὅτι ἡ ὥρα τοῦ τέλους τῆς ἐπίγειας ζωῆς του εἶχε πλησιάσει. Ἡ ψυχή του σκίρτησε, ἔχοντας ὑπ΄ ὄψιν της ὅτι θὰ πήγαινε στὸν βραβευτὴ καὶ μισθαποδότη Κύριο. Εὐχαριστοῦσε λοιπὸν τὸν Θεό, διότι ἔφευγε ἀπὸ τὴν γῆ καὶ μάλιστα διότι τὸν ἀξίωσε νὰ φύγει μὲ τὴν τιμὴ τοῦ μαρτυρίου.

Οἱ Ἅγιοι ὀκτὼ Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Νίκαια

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ἡ Ἁγία Εὐθασία

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Ἡλίας ὁ θαυματουργός

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς εἶδε τὴν πεῖνα καὶ δὲν τὴν λογάριασε. Τὸ ψῦχος, καὶ τὸ ἀψήφησε. Τὴν ἀγρυπνία, καὶ τὴν καταφρόνησε. Τὶς στερήσεις, καὶ τὶς καταπάτησε. Τοὺς τυράννους, καὶ δὲν τοὺς ἔδωσε καμιὰ σημασία. Μύριους κατατρεγμούς, καὶ τοὺς καταντρόπιασε. Τί φοβόταν; Τρία πράγματα, ὅπως ἔλεγε. Τὴν ὥρα ποὺ ἡ ψυχή του θὰ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ σῶμα του, τὸν καιρὸ ποὺ θὰ παρουσιαζόταν μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ ἔβγαινε ἡ ἀπόφαση τοῦ ὑπέρτατου Κριτῆ γι᾿ αὐτόν. Ἀλλ΄ ἐπειδὴ φοβόταν, ἔζησε ἔτσι, ὥστε νὰ μὴ φοβηθεῖ. Ἡ πίστη του καὶ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τοῦ ἔδωσαν θάνατο γενναῖο καὶ ἥσυχο. Ἡ δὲ Ἐκκλησία, λόγῳ τῶν μεγάλων ἀρετῶν του, τὸν κατέταξε μεταξὺ τῶν Ἁγίων της.

Ὁ Ὅσιος Μαρτινιανὸς καὶ ὁ μαθητής του, ὁ Ὅσιος Γαλακτίων

Ὁ τῆς Μονῆς Κυρίλλου ἐν Λευκῇ Λίμνῃ Ῥωσίας (1483) καὶ ὁ μαθητής του, Ὅσιος Γαλακτίων, ὁ διὰ Χριστὸν Σαλός (+ 15ος αἰ.).