|
28 Φεβρουαρίου
|
|
|
Ὁ Ὅσιος Βασίλειος ὁ ὁµολογητής, συναθλητὴς τοῦ Ἁγίου Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου «Δι΄ὑποµονῆς τρέχωµεν τὸν προκείµενον ἡµῖν ἀγῶνα». Ἂς τρέχουµε µὲ ὑποµονὴ τὸν ἀγῶνα ποὺ προβάλλει µπροστά µας. Μ΄ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀγωνίστηκε καὶ ὁ Ὅσιος Βασίλειος ἐνάντια στοὺς εἰκονοµάχους, ἐπὶ Λέοντος Γ΄ τοῦ Ἰσαύρου. Ὑπῆρξε µαθητὴς καὶ συναθλητὴς τοῦ Ἁγίου Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου (+ 27 Φεβρουαρίου) σὲ ποιὰ µονὴ ὅµως, µᾶς εἶναι ἄγνωστο. Καταδιώχθηκε γιὰ τὴν ἄκαµπτη ἀντίστασή του καὶ τὴν θαρραλέα συνηγορία του ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Βασανίστηκε ποικιλοτρόπως καὶ φυλακίστηκε. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Λέοντα Γ΄, τοῦ δόθηκε ἡ ἐλευθερία του. Τότε ἐπιδόθηκε στὴν διδασκαλία τῆς πίστης, µὲ ὅλη τὴν θέρµη τῆς φιλοχρίστου ψυχῆς του. Ἀθλητὴς τοῦ ἀσκητηρίου του, κατάρτιζε πάντοτε πνευµατικότερα τὸν ἑαυτό του. Μέγας ἀγωνιστὴς τῆς Ἐκκλησίας, στρατευόταν συνεχῶς γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς ὀρθόδοξης ἀλήθειας, γιὰ τὴν διαφώτιση τῶν αἱρετικῶν, γιὰ τὴν στερέωση τῶν πιστῶν καὶ γιὰ τὴν µετάνοια τῶν ἁµαρτωλῶν. Ὁ θάνατος τὸν πῆρε ἀπὸ τὸ πολύµοχθο αὐτὸ στάδιο, γιὰ νὰ τὸν µεταφέρει στὴν δόξα καὶ τὴν µακαριότητα τῶν δικαίων καὶ στεφανηφόρων ψυχῶν. Ὁ Ἅγιος Προτέριος, ἱεροµάρτυρας, ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας Ἦταν ἀρχιπρεσβύτερος καὶ πατριαρχικὸς ἐπίτροπος στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας, τὸ ἔτος 450, στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Μαρκιανοῦ καὶ Πουλχερίας. Ὅταν ἔγινε ἡ Δ΄ Οἰκουµενικὴ Σύνοδος στὴν Κωνσταντινούπολη (451), συµµετεῖχε σ΄ αὐτὴ καὶ ὁ Προτέριος καὶ µὲ τόλµη ἀγωνίστηκε κατὰ τῆς πλάνης τῶν Μονοφυσιτῶν. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ καταδίκασε τὸν µονοφυσίτη Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Διόσκορο καὶ στὸν θρόνο ἀνέβασε τὸν Προτέριο (452-457). Οἱ Μονοφυσῖτες, ὅµως, κατόρθωσαν νὰ δηµιουργήσουν ταραχὲς στὴν Ἀλεξάνδρεια. Μὲ ἐπικεφαλῆς κάποιον µονοφυσίτη ἱερέα Ἀλεξανδρείας, Τιµόθεο τὸν Αἴλουρο, ὁ ὁποῖος κατάφερε νὰ ξεγελάσει ἀκόµα καὶ τοὺς µοναχοὺς καὶ νὰ τοὺς πάρει µὲ τὸ µέρος του, ὁ µανιασµένος ὄχλος ἀνακήρυξε πατριάρχη αὐτὸν τὸν ἱερέα. Ὁ Προτέριος, γιὰ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴν λύσσα τῶν αἱρετικῶν, κρύφτηκε µέσα σὲ µία µεγάλη κολυµβήθρα τοῦ ναοῦ. Οἱ αἱρετικοὶ ὅµως τὸν ἀνακάλυψαν καὶ µέσα ἐκεῖ τὸν ἔσφαξαν. Ὅλα αὐτὰ ἔγιναν τὴν Μεγάλη Ἑβδοµάδα, καὶ ὁ Τιµόθεος ὁ Αἴλουρος τελοῦσε τὶς ἀκολουθίες τῶν Παθῶν µὲ µατωµένα χέρια. Ἀργότερα ὁ Τιµόθεος αὐτὸς καταδικάσθηκε συνοδικὰ καὶ ἐξορίστηκε στὴν Γάγγρα. Ὁ δὲ Προτέριος ἀνακηρύχθηκε µέγας Ἅγιος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. (Ὁρισµένοι Συναξαριστὲς περιττῶς ἀναφέρουν τὴν µνήµη του καὶ τὴν 23η Φεβρουαρίου). Ὁ Ὅσιος Βάρσος, ἐπίσκοπος Δαµασκοῦ Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ἅγιος Ἀβρίκιος (ἢ Ἀβέρκιος) Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Ὁ Ἅγιος Νέστωρ Καταγόταν ἀπὸ τὴν Πέργη τῆς Παµφυλίας καὶ διέδιδε θερµὰ τὴν χριστιανικὴ πίστη. Τόσο δὲ τολµηρὸς ἦταν στὸ ἔργο του, ποὺ ἐξακολουθοῦσε ἄφοβα νὰ τὸ πράττει καὶ µετὰ τὰ διατάγµατα τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ κατὰ τῶν χριστιανῶν. Ὁ διοικητὴς τῆς Πέργης, Εἰρήναρχος, τὸν συνέλαβε καὶ τὸν ἔστειλε στὸν ἔπαρχο τῆς Παµφυλίας, Πόπλιο. Αὐτὸς µάταια προσπάθησε νὰ τὸν παρασύρει στὴν ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν δὲ ἔχασε κάθε ἐλπίδα, διέταξε τὴν σταύρωσή του. Ὁ Νέστωρ ὑπέστη τὸ µαρτύριό του µὲ πολλὴ καρτερία. Καὶ ἀπὸ τὸν σταυρό, ἐνῷ οἱ πόνοι τὸν κατακεντοῦσαν, αὐτὸς ὑµνοῦσε τὸν Χριστό. (Τὸν Νέστορα αὐτὸν ὁ Πατµιακὸς Κώδικας 266 καλεῖ ἐπίσκοπο). Οἱ Ὁσίες Μαράνα ἢ Μαριάννα καὶ Κύρα Πατρίδα τους ἦταν ἡ Βέρροια (τωρινὸ Χαλέπιο) τῆς Συρίας καὶ ἔζησαν στὶς ἀρχὲς τοῦ 5ου αἰῶνα µ.Χ. Ἡ καταγωγή τους ἦταν ἐπίσηµη καὶ εὐγενική, ἀνάλογη δὲ καὶ ἡ µόρφωσή τους. Αὐτὲς ὅµως καταφρόνησαν τὴν λαµπρότητα καὶ τὰ ἄλλα θέλγητρα τῆς ζωῆς καὶ ἔκτισαν ἕνα περιτείχισµα ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, ὅπου ἐκεῖ µέσα µε αὐστηρὴ ἄσκηση προόδευαν στὶς ἀρετὲς τοῦ Νυµφίου Χριστοῦ. Ἡ ὁσιακὴ ζωή τους προσείλκυσε καὶ τὶς ὑπηρέτριές τους. Ἐκεῖ µέσα πέρασαν ἀποµονωµένες 42 χρόνια. Ἔπειτα ἐπισκέφθηκαν τοὺς Ἁγίους Τόπους, κατόπιν τὸν ναὸ τῆς Ἁγίας Θέκλας στὴν Ἰσαυρία καὶ ἐπέστρεψαν πολὺ ὠφεληµένες στὸ ἐρηµητήριό τους. Ἔτσι µὲ τὴν ἐνάρετη πολιτεία τους ἀφοῦ στόλισαν τὸ γένος τῶν γυναικῶν καὶ ἔγιναν παράδειγµα ἀρετῆς καὶ ἄσκησης στὶς ἄλλες γυναῖκες, παρέδωσαν τὸ πνεῦµα τους στὸν Νυµφίο Χριστό. Οἱ Ἅγιοι ἕξι Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Οἱ Ἅγιοι Νυµφᾶς καὶ Εὔβουλος, οἱ ἀπόστολοι Γι΄ αὐτοὺς ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὶς Ἐπιστολές του, Κολ. δ΄ 15 καὶ Β΄ Τιµ. δ΄ 21. Καὶ οἱ δυὸ ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Ἡ Ἁγία Κυράννα (ἢ Κυρήνη) ἡ νεοµάρτυς Ἡ ἁγία αὐτὴ νύµφη τοῦ Χριστοῦ καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἀθυσσώκα τῆς Θεσσαλονίκης ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς χριστιανούς. Ἦταν πολὺ ὄµορφη καὶ ἡ ζωή της ἦταν ἐνάρετη καὶ φρόνιµη. Κάποιος γενίτσαρος ποὺ ἦλθε στὸ χωριὸ τῆς Κυράννας νὰ εἰσπράξει φόρους, τὴν εἶδε, τὴν θαύµασε καὶ ἀποφάσισε νὰ τὴν ἐξισλαµίσει καὶ νὰ τὴν παντρευτεῖ. Παρὰ τὶς ὑποσχέσεις καὶ τὴν ἐπιµονὴ τοῦ γενίτσαρου, ἡ παρθένος αὐτή, ποὺ εἶχε ἀκέραιο τὸ χριστιανικό της φρόνηµα, παρέµεινε ἀνένδοτη καὶ δὲν ὑπέκυψε στὶς προτάσεις τοῦ ἀπίστου. Ὁπότε ὁ γενίτσαρος αὐτός, µὲ τὴν βοήθεια τῶν συντρόφων του, τὴν ἅρπαξε καὶ τὴν πῆγε στὸν κριτὴ τῆς Θεσ/νίκης, ψευδοµαρτυρῶντας ἐναντίον της, ὅτι δῆθεν τοῦ ὑποσχέθηκε ν΄ ἀλλάξει τὴν πίστη της καὶ νὰ τὸν παντρευτεῖ. Ἡ Κυράννα µὲ σεµνότητα καὶ χωρὶς φόβο εἶπε, ὅτι εἶναι Χριστιανὴ καὶ Νυµφίο της ἔχει τὸν Χριστό, τὸν ὁποῖο ποθεῖ ἀπὸ τὴν νεότητά της καὶ εἶναι ἕτοιµη γιὰ τὴν ἀγάπη της πρὸς Αὐτὸν νὰ χύσει καὶ τὸ αἷµα της. Οἱ Τοῦρκοι, µπροστὰ στὴν ἀµετάθετη γνώµη τῆς Κυράννας, τὴν ἔριξαν στὴν φυλακή, ὅπου ἀνελέητα καὶ ἄσπλαχνα τὴν ἔδερναν γιὰ πολλὲς µέρες. Αὐτή, ὅµως, ἀκράδαντα ὁµολογοῦσε τὸν Χριστό. Τότε τὰ βασανιστήρια συνεχίστηκαν, µέχρι ποὺ ἡ Ἁγία παρέδωσε τὸ πνεῦµα της στὶς 28 Φεβρουαρίου 1751. Ἀσµατικὴ ἀκολουθία της, συνέγραψε ὁ Χριστοφόρος Προδροµίτης. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος τοῦ Πσκὼφ (Ῥῶσος) Διὰ Χριστὸν σαλός.
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|