|
21 Μαρτίου
|
|
|
Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος, ὁ ὁµολογητὴς ἐπίσκοπος Ἀσκητὴς ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος, διακρίθηκε γιὰ τὴν καθαρὴ ζωὴ καὶ τὴν ὁλόψυχη προσήλωσή του στὰ διδάγµατα καὶ τὶς ἐντολὲς τῆς πίστης. Ἀναδείχθηκε ἐπίσκοπος στὰ χρόνια τῶν εἰκονοµάχων καὶ διώχθηκε σκληρά, µέχρι τοῦ σηµείου νὰ στερηθεῖ ἀκόµα καὶ αὐτὸ τὸ ψωµί. Ἀλλὰ ὅλη ἡ στέρηση καὶ ἡ κακοπάθεια ποὺ ὑπέστη, δὲν λύγισε καθόλου τὸ φρόνηµά του. Ἔµεινε σταθερὸς µέχρι τὴν τελευταία του πνοή, ἐνθυµούµενος τὰ λόγια του Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν: «Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ». Σύ, λοιπόν, κακοπάθησε σὰν καλὸς στρατιώτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἅγιος Θωµᾶς, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Πρόκειται γιὰ τὸν Θωµᾶ τὸν Α´, ποὺ διαδέχτηκε τὸν πατριάρχη Κυριακὸ στὶς 23 Ἰανουαρίου τοῦ 607. Ὁ Θωµᾶς αὐτὸς χειροτονήθηκε διάκονος καὶ προήχθη σὲ σακελλάριο ἀπὸ τὸν προκάτοχο τοῦ Κυριακοῦ, Ἰωάννη τὸν Νηστευτῆ. Ἡ ὑπόληψη καὶ ἡ ἐκτίµηση τοῦ ἁγνοῦ ἐκείνου ἄνδρα πρὸς τὸν Θωµᾶ, ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη µαρτυρία τῆς εὐσέβειας καὶ τῆς ὑπόλοιπης ἀρετῆς του. Ὁ πατριάρχης Θωµᾶς Α´, ἔκτισε στὸ Πατριαρχεῖο, ποὺ ἦταν κοντὰ στὴν Ἁγία Σοφία, τὸν µέγα τρίκλινο, ποὺ ἀπὸ τ᾿ ὄνοµά του ὀνοµάστηκε «Θωµαΐτης», καὶ ἀπὸ κάτω του ἦταν ἡ βιβλιοθήκη τοῦ Πατριαρχείου. Στὴν ἁγνότητα καὶ τὴν φιλευσπλαγχνία τῆς προσωπικῆς του ζωῆς, προσέθεσε τὴν δόξα τοῦ ἀγωνιστῆ καὶ ἀκοίµητου φύλακα τῆς ὀρθόδοξης ἀλήθειας. Πέθανε δὲ τὴν 20η Μαρτίου τοῦ 610 καὶ κηδεύτηκε τὴν 22α τοῦ ἴδιου µήνα, ἡµέρα Κυριακή. Οἱ Ἅγιοι Φιλήµων καὶ Δοµνῖνος Κατάγονταν καὶ οἱ δυὸ ἀπὸ τὴν Ῥώµη καὶ ἔζησαν στὰ χρόνια τῆς µεγάλης καὶ σκληρῆς πάλης τῆς εἰδωλολατρίας κατὰ τοῦ χριστιανισµοῦ. Μὲ τὴν φλόγα τοῦ ζήλου τους γιὰ τὸν Χριστό, πήγαιναν σὲ διάφορες πόλεις τῆς Ἰταλίας καὶ κήρυτταν τὸν αἰώνιο λόγο τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν. Συνελήφθησαν καί, ἀφοῦ τοὺς ἔδειραν ἀνελέητα, κατόπιν τοὺς φυλάκισαν. Ἀλλ᾿ ἡ ἀφοσίωσή τους στὴν χριστιανικὴ πίστη ἐξακολουθοῦσε ἀκέραια καὶ ἔτσι κάτω ἀπὸ τὰ ξίφη τῶν δηµίων ἀξιώθηκαν τοῦ µαρτυρικοῦ στεφάνου. Ὁ Ὅσιος Βήρυλλος, ἐπίσκοπος Κατάνης Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια καὶ ἦταν µαθητὴς τοῦ ἀποστόλου Πέτρου. Ὅταν πῆγε µαζί του στὴν Δύση, χειροτονήθηκε ἀπ᾿ αὐτὸν ἐπίσκοπος Κατάνης τῆς Σικελίας. Ἐκεῖ ὁ Βήρυλλος ποίµανε µὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὸ ποίµνιό του καὶ ἔφερε ἀρκετοὺς στὴν χριστιανικὴ πίστη. Ἐπίσης ἀξιώθηκε καὶ νὰ θαυµατουργεῖ. Κάποτε λοιπόν, ὑπῆρχε µία πηγὴ στὴν Κατάνη, ποὺ ἔβγαζε πικρὸ νερό. Ὁ Ἅγιος, διὰ τῆς προσευχῆς του, µετέβαλε τὸ πικρὸ νερὸ σὲ γλυκό. Ὅταν εἶδε τὸ θαῦµα αὐτὸ κάποιος φανατικὸς εἰδωλολάτρης, πίστεψε στὸν Χριστὸ καὶ µαζὶ µ᾿ αὐτὸν ἀρκετοὶ ἄλλοι. Ὁ Ὅσιος Βήρυλλος πέθανε σὲ βαθιὰ γεράµατα καὶ τὸ λείψανό του ἐνταφιάστηκε µὲ τιµὲς στὴν Κατάνη, ὅπου µέχρι σήµερα ἀναβλύζει µύρο καὶ θεραπεύει ἀσθένειες σ᾿ αὐτοὺς ποὺ προσέρχονται σ᾿ αὐτὸ µὲ πίστη. Ὁ Ὅσιος Σεραπίων ὁ Σιδώνιος Καταγόταν ἀπὸ τὴν Σιδῶνα καὶ ἔζησε κυρίως στὴν Αἴγυπτο, ὅπου ἔλαµπε µεταξὺ τῶν ἀσκητῶν της. Ἀποδείχτηκε κορυφαῖος στὰ ἔργα ἐλεηµοσύνης. Δὲν ἔδωσε µόνο ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα, προκειµένου νὰ ἀφιερωθεῖ στὴν ἀσκητικὴ ζωή, ἀλλὰ καὶ κατόπιν ἐξακολουθοῦσε τὴν φιλάνθρωπη ζωή του µὲ θαυµαστὸ τρόπο. Μοίραζε στοὺς φτωχοὺς ὅσα εὐσεβεῖς χριστιανοὶ τοῦ ἔδιναν γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἡ δὲ ἀγάπη του στοὺς στερηµένους τὸν ὠθοῦσε σὲ ὑπερβολές. Τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὴν ἐπέκταση τοῦ Εὐαγγελίου, ἐκδηλώθηκε µὲ σπάνιο τρόπο. Ὅταν τὸν ἔπιαναν οἱ λῃστὲς γιὰ νὰ τὸν πουλήσουν σὰν δοῦλο, αὐτὸς µὲ τὴν πειθὼ ποὺ τὸν διέκρινε, ἔκανε τοὺς λῃστὲς δούλους Χριστοῦ. Κάποτε ὅµως τὸν πούλησαν σὲ κάποιον Λακεδαιµόνιο πρόκριτο, ποὺ µαζὶ µὲ τὴν οἰκογένειά του πρέσβευε τὴν αἵρεση τῶν Μανιχαίων. Στὴν ἀρχὴ ὁ αἱρετικὸς ἐνέπαιξε τὸν Σεραπίωνα, ὁ ὁποῖος ὅµως ἀνταπέδωσε µόνο ὑποµονὴ καὶ γλυκύτητα. Μετὰ δυὸ χρόνια ὁ δοῦλος νίκησε τὸν κύριο, ὁ ὁποῖος οἰκογενειακὰ προσῆλθε στὴν Ὀρθοδοξία. Ἔπειτα ὁ Σεραπίων πῆγε στὴν Ἀθήνα, ὅπου κέρδισε πολλὲς ψυχές, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Ῥώµη, ὅπου κατόρθωσε νὰ φέρει στὴν ἐγκράτεια πολλοὺς κοιλιόδουλους. Τελικὰ ὅµως ἐπέστρεψε στὴν ἀγαπηµένη του ἔρηµο καὶ ἐκεῖ πέθανε εἰρηνικὰ σὲ βαθιὰ γεράµατα, ἀξιοµίµητο παράδειγµα στοὺς ἐκεῖ µοναχούς. Ἡ Ἁγία Μαρία «ἡ ἐν Πέργῃ» Ἄγνωστη ἡ µάρτυς αὐτὴ στοὺς Συναξαριστές. Ἡ µνήµη της ἀναφέρεται στὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα Δ 25 φ. 64α, καθὼς καὶ ἡ ἀσµατική της Ἀκολουθία, ποὺ ἡ ἀκροστιχίδα τοῦ Κανόνα της ἀρχίζει: «Δέχου τὸν ὕµνον εὐµενῶς µακαριωτάτη». Μᾶλλον εἶναι ποίηµα τοῦ Θεοφάνους καὶ ἐξυµνεῖται σὰν καλλίνικος µάρτυς. Ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ ὁ Μαυρουδής Κανονικά, σύµφωνα µὲ τὴν ἡµέρα του µαρτυρίου του, 21 Μαρτίου 1547, ἔπρεπε νὰ ἑορτάζεται αὐτὴ τὴν ἡµέρα ὁ Ἅγιος. Τὸ Μ. Εὐχολόγιο ὅµως, ἄγνωστο πῶς, ἀναφέρει τὴν µνήµη του στὶς 10 Μαρτίου 1544, ὅπου καὶ παραθέτουµε τὴν βιογραφία του. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ νεοµάρτυρας (+ 1800)
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|