|
22 Απριλίου
|
|
|
Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Συκεώτης, ἐπίσκοπος Ἀναστασιουπόλεως Καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Συκεὸν τῆς Γαλατίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια του Ἰουστινιανοῦ. Ἦταν καρπὸς ἁµαρτωλῆς σχέσης µεταξὺ µίας νεαρῆς ποὺ ὀνοµαζόταν Μαρία καὶ ἑνὸς βασιλικοῦ ταχυδρόµου ὀνόµατι Κοσµᾶ. Ὁ πατέρας του δὲ στάθηκε στὸ ὕψος τοῦ ἀνδρικοῦ χαρακτῆρα καὶ γρήγορα ἐγκατέλειψε τὴν παραπλανηθεῖσα ἀπ΄ αὐτὸν νεαρή. Ἡ Μαρία, ὅµως, στάθηκε κυρία τοῦ ἑαυτοῦ της. Συναισθάνθηκε τὸ σφάλµα της καὶ µετὰ τὴν πρώτη πτώση δὲ συνέχισε νὰ κατηφορίζει στὴν ἁµαρτία, ἀλλὰ κράτησε στάση σωφροσύνης καὶ ἀφοσιώθηκε µὲ ὅλη της τὴν ψυχὴ στὴν ἀνατροφὴ τοῦ παιδιοῦ της. Ἔτσι, ὁ Θεόδωρος µεγάλωνε κάτω ἀπὸ τὶς µητρικὲς φροντίδες, «ἀνατρεφόµενος ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». Δηλαδή, µὲ παιδαγωγία καὶ νουθεσία, σύµφωνη µὲ τὸ θέληµα τοῦ Κυρίου. Καὶ ὁ Θεὸς ἀντάµειψε τὴν Μαρία γιὰ τὴν ἀνατροφὴ ποὺ ἔδωσε στὸν γιό της καὶ τὴν ἀξίωσε νὰ τὸν δεῖ µεγάλο πνευµατικὸ ἄνδρα. Πράγµατι, ὁ Θεόδωρος ὅταν µεγάλωσε ἔγινε µοναχὸς καὶ ἔπειτα ἱεροµόναχος. Χάρη στὸ πνευµατικό του µεγαλεῖο, τὸν ἐξέλεξαν ὁµόφωνα ἐπίσκοπο Ἀναστασιουπόλεως. Ἀπὸ τὴν θέση αὐτή, ὁ Θεόδωρος ἀναδείχθηκε µέγας διδάσκαλος κλήρου καὶ λαοῦ. Συµβούλευε, ἐνθάρρυνε καὶ εὐεργετοῦσε τοὺς πάντες. Πολλοὶ ἄρχοντες τοῦ ἔγραφαν καὶ ἔπαιρναν τὶς ὁδηγίες του. Μάλιστα ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε καὶ τὸ χάρισµα νὰ ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὰ ἀκάθαρτα πνεύµατα. Ἔζησε ἀληθινὰ σὰν Ἅγιος καὶ εἰρηνικὰ παρέδωσε τὴν δίκαια ψυχή του (613 µ.Χ.). Ὁ Ἅγιος Νέαρχος Μαρτύρησε διὰ πυρός. (Εἰκάζεται ὅτι ἦταν φίλος τοῦ Ἁγίου Πολυεύκτου, 9 Ἰανουαρίου). Ὁ Ἅγιος Ναθαναὴλ ὁ ἀπόστολος Ἡ λέξη Ναθαναὴλ σηµαίνει δῶρο Θεοῦ. Πράγµατι, τέτοιος ὑπῆρξε καὶ ὁ ἀπόστολος Ναθαναήλ. Ἦταν ἀπὸ τὴν Κανὰ τῆς Γαλιλαίας, ἑπτὰ µίλια βόρεια τῆς Ναζαρέτ, ὅπου ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἔκανε τὸ πρῶτο του θαῦµα τῆς µεταβολῆς τοῦ νεροῦ σὲ κρασί. Ἦταν στενὸς φίλος τοῦ ἀποστόλου Φιλίππου, ὁ ὁποῖος καὶ τοῦ γνωστοποίησε ὅτι: «ὃν ἔγραψε Μωυσῆς ἐν τῷ νόµῳ καὶ οἱ προφῆται εὑρήκαµεν Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Ἰωσήφ, τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ» (Ἰωάν. α΄ 44-52). Ἔπειτα ὁ Ναθαναὴλ ἔγινε καὶ αὐτὸς ἕνας ἀπὸ τοὺς 12 Ἀποστόλους. Τὸ µεγαλύτερο ὅµως ἐγκώµιο γι᾿ αὐτὸν βγῆκε ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὅταν τὸν εἶδε νὰ ἔρχεται κοντά Του, εἶπε: «Ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης, ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἐστίν». Δηλαδὴ νὰ ἕνας γνήσιος καὶ πραγµατικὸς Ἰσραηλίτης, στὸν ὁποῖο δὲν ὑπάρχει πονηρία καὶ ἀνειλικρίνεια, ἀλλ΄ ὁ ὁποῖος µὲ εὐθύτητα ποθεῖ νὰ ἀνεύρῃ τὴν ἀλήθεια. Μετὰ τὴν ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ ὁ Ναθαναὴλ ἐξετέλεσε καὶ αὐτὸς µὲ πολὺ ζῆλο τὸ ἀποστολικό του ἔργο, ὑπὲρ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος Βικτωρῖνος µάρτυρας
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|