|
13 Απριλίου
|
|
|
Ὁ Ἅγιος Μαρτῖνος, πάπας Ῥώµης Γεννήθηκε στὴν κεντρικὴ Ἰταλία, στὸ Τόδι τῆς Ὀµβρικῆς. Ἔγινε πάπας Ῥώµης τὴν ἐποχὴ ποὺ τὴν Ἐκκλησία ταλαιπωροῦσε ἡ αἵρεση τῶν Μονοθελητῶν. Δυστυχῶς τότε, καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶχε πέσει στὰ δίχτυα αὐτῆς τῆς αἵρεσης, διότι ὁ Πατριάρχης Παῦλος ὁ Β´ ἦταν ὑπέρµαχος τοῦ Μονοθελητισµοῦ, µαζὶ µὲ τὸν αὐτοκράτορα Κώνστα τὸν Β´. Ὁ πάπας Μαρτῖνος, ὑπέρµαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, προσπάθησε µὲ ἐπιστολή του ἀλλὰ καὶ µὲ εἰδικοὺς ἀπεσταλµένους κληρικούς, νὰ ἐπαναφέρει τὸν πατριάρχη Παῦλο στὸ ὀρθόδοξο δόγµα. Μάταια, ὅµως. Ὁ πατριάρχης, ἐπηρεαζόµενος ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα, ἐπέµενε στὸν Μονοθελητισµὸ καὶ ἐξόρισε τοὺς ἀπεσταλµένους τοῦ Μαρτίνου σὲ διάφορα νησιά. Μάλιστα, ὁ Κώνστας ὁ Β´ ἔστειλε καὶ συνέλαβαν µὲ δόλο καὶ τὸν ἴδιο τὸν Μαρτῖνο καὶ ἀφοῦ τὸν ὁδήγησαν αἰχµάλωτο στὴν Κωνσταντινούπολη, κατόπιν τὸν ἐξόρισαν στὴν Χερσώνα. Ἐκεῖ, πέθανε στὶς 16 Σεπτεµβρίου τοῦ 655, ἀφοῦ κυβέρνησε τὴν ἐκκλησία του ἕξι χρόνια. Τὸ σπουδαιότερο, ὅµως, εἶναι ὅτι ὁ θάνατος τὸν βρῆκε ἀγωνιζόµενο στὶς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδοξίας, «ὀρθοτοµοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας». Δηλαδή, νὰ διδάσκει ὀρθά, χωρὶς πλάνη, τὸν λόγο τῆς ἀλήθειας. (Ἡ µνήµη του, ἀπὸ ὁρισµένους Συναξαριστές, ἐπαναλαµβάνεται καὶ στὶς 16 καὶ 20 Σεπτεµβρίου). Μνήµη Δύο Ἁγίων Δυτικῶν Ἐπισκόπων Οἱ δυὸ ὁµολογητὲς αὐτοὶ δυτικοὶ ἐπίσκοποι, ἐξορίστηκαν στὴν Χερσώνα µαζὶ µὲ τὸν Ἅγιο Μαρτῖνο, ὅπου µετὰ ἀπὸ πολλὲς ταλαιπωρίες πέθαναν. Οἱ Ἅγιοι Κυντιλιανός, Μάξιµος καὶ Δάδας Ἔζησαν στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ καὶ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ὀζοβία. Ὅταν ἔγινε ὁ διωγµὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, φυλακίστηκαν. Κατόπιν τοὺς κτύπησαν σκληρὰ καὶ τοὺς ἔριξαν πάλι στὴν φυλακή. Ἐκεῖ οἱ εἰδωλολάτρες κατέβαλαν πολλὲς καὶ ποικίλες προσπάθειες, γιὰ νὰ τοὺς παρασύρουν στὴν ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοὶ ὅµως ἔµειναν πιστοὶ µέχρι τέλους καὶ ἀξιώθηκαν τοῦ µαρτυρικοῦ στεφάνου, ἀφοῦ ἀποκεφαλίστηκαν γιὰ τὴν πίστη τους. Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος ὁ Πέρσης Ὁ Ἅγιος αὐτὸς ἦταν χριστιανὸς ἀπὸ τὴν Περσία καὶ πῆγε στὸν ἐπίσκοπο Συµεὼν γιὰ νὰ διδαχθεῖ τελειότερα τὸν λόγο τῆς ἀληθείας. Ὅταν ἐπέστρεφε στὸ σπίτι του, στὸν δρόµο δίδασκε στοὺς προσερχόµενους σ᾿ αὐτὸν τὰ περὶ τῆς οἰκονοµίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι κατόρθωσε νὰ φέρει στὴν χριστιανικὴ πίστη πολλοὺς ἀπίστους καὶ νὰ τοὺς βαπτίσει. Οἱ πυρολάτρες, ὅµως, Πέρσες τὸν κατάγγειλαν στὸν βασιλιά, ὁ ὁποῖος τὸν συνέλαβε καὶ ἀφοῦ δὲν µπόρεσε νὰ τὸν µεταπείσει ὁ ἴδιος, τὸν παρέδωσε στοὺς ἀρχιµάγους γιὰ νὰ τὸν πείσουν αὐτοὶ ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἀφοῦ καὶ αὐτοί, κατόπιν πολλῶν βασανιστηρίων, δὲν µπόρεσαν νὰ τὸ κατορθώσουν, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ ἔτσι πῆρε τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου. Ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Ὁ Ἅγιος Ζωΐλος ὁ Ῥωµαῖος Μαρτύρησε ἀφοῦ τὸν κρέµασαν ἐπάνω σὲ ξύλο. Ἡ Ἁγία Θεοδοσία ἡ βασίλισσα καὶ Γερόντιος ὁ ὑπηρέτης της Ἡ µνήµη τους δὲν φαίνεται πουθενὰ στοὺς Συναξαριστές. Τοὺς συναντᾶµε στὸ Λαυριωτικὸ Κώδικα 70, ὅπου ὑπάρχουν καὶ οἱ ἑξῆς πληροφορίες: ἡ Θεοδοσία ἦταν κόρη τοῦ βασιλιᾶ Ἀδριανοῦ (117-138) καὶ ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ ἔλθει σὲ γάµου κοινωνία, ὅπως ἤθελαν οἱ γονεῖς της, ἐγκατέλειψε τὸ παλάτι µαζὶ µὲ τὸν ὑπηρέτη της, Γερόντιο, καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὴν πόλη µεταµφιεσµένη σὲ ζητιάνα. Πῆγε στὴν Ἱερουσαλήµ, προσκύνησε τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ περιηγήθηκε ὅλα τὰ ἐκεῖ µοναστήρια, ὅπου γνώρισε ὅλες τὶς ἀρετὲς τῶν Ὁσίων. Κατόπιν κλείστηκε σ᾿ ἕνα κελλὶ καὶ ἔκανε αὐστηρὴ ἄσκηση µὲ ἀγρυπνίες, νηστεῖες καὶ προσευχή. Τὸν δὲ ὑπηρέτη της τὸν ἔβαλε σὲ µοναστήρι, ὅπου ἔγινε µοναχὸς καὶ ἀφοῦ ἔφτασε σὲ µεγάλα ὕψη ἀρετῆς ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἡ δὲ Ἁγία, ἀφοῦ καὶ αὐτὴ ἔφτασε σὲ µεγάλα ὕψη ἀρετῆς, ἀπέκτησε προορατικὸ χάρισµα καὶ προεῖδε τὸ τέλος της. Ἔτσι, φώναξε τὸν ἐκεῖ ἐπίσκοπο, κοινώνησε τῶν ἀχράντων µυστηρίων καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦµα της στὸν Θεό. Τὸ Συναξάρι ὅµως αὐτό, µᾶλλον εἶναι φανταστικὸ καὶ συγχέεται µὲ αὐτὸ τῶν Ἁγίων Γεροντίου καὶ Βασιλείδη τῆς 1ης Ἀπριλίου. Ὁ Ἅγιος Δηµήτριος ὁ Πελοποννήσιος Βλέπε βιογραφία του τὴν 14η Ἀπριλίου. Ἀνάµνηση τῆς ἀνακοµιδῆς καὶ κατάθεσης στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας (1967) τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ νεοµάρτυρα Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Κυπρίου, ἀπὸ τὴν Ἄκκρα (Πτολεµαΐδας)
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|