|
03 Μαΐου
|
|
|
Οἱ Ἅγιοι Τιµόθεος καὶ Μαύρα Ἡ κωµόπολη Παναπέα τῆς Αἰγύπτου ἦταν ἡ γενέτειρα τῶν δυὸ συζύγων, τοῦ Τιµοθέου καὶ τῆς Μαύρας. Ὁ Τιµόθεος, µὲ τὴν συγκατάθεση τῆς Μαύρας, ἔγινε ἱερέας καὶ ἐκτελοῦσε τὴν ἱερατική του διακονία µὲ θερµότατο ζῆλο. Αὐτό, ὅµως, προξένησε µεγάλη ἀνησυχία στοὺς εἰδωλολάτρες καὶ τὸν κατήγγειλαν στὸν ἀδίστακτο εἰδωλολάτρη ἔπαρχο Ἀρριανό. Αὐτὸς ἀπείλησε καὶ διέταξε τὸν Τιµόθεο νὰ κάψει δηµόσια τὰ ἱερά του βιβλία. Ἡ ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε ὁ Τιµόθεος ἦταν ἀπάντηση πραγµατικοῦ ἱερέα, µὲ αὐταπάρνηση. «Ἀδύνατο, εἶπε, εἶναι, ἔπαρχε, νὰ τὰ κάψω. Τὰ βιβλία αὐτὰ εἶναι γιὰ µένα τὰ ἱερὰ πνευµατικά µου ὄπλα καὶ ἐφόδια. Καὶ καθὼς ὁ στρατιώτης στὴν µάχη δὲν παραδίδει τὰ ὄπλα του στὸν ἐχθρό, διότι ἀλλιῶς θεωρεῖται νικηµένος, λιποτάκτης, ἔτσι καὶ ἐγὼ δὲν µπορῶ νὰ σοῦ τὰ παραδώσω. Δίνω τὴν ζωή µου, ἀλλὰ τὰ ἱερά µου βιβλία δὲν τὰ παραδίδω. Κάνε ὅ,τι νοµίζεις». Ἐξαγριωµένος ἀπὸ τὴν ἀπάντηση ὁ Ἀρριανὸς διέταξε νὰ τὸν βασανίσουν ἀνελέητα. Πράγµατι, µὲ τροχὸ τοῦ ἔσχισαν τὶς σάρκες καὶ τοῦ ἔσπασαν τὰ κόκαλα. Ὅταν τὸ ἔµαθε αὐτὸ ἡ γυναῖκα του Μαύρα, τὸν συνάντησε µὲ πόνο στὴν καρδιὰ ἀλλὰ καὶ εὐτυχία, τοῦ ἔδωσε θάρρος καὶ ἡ ἴδια ἐπίσης ὁµολόγησε τὴν πίστη της µπροστὰ στὸν ἀδίστακτο ἔπαρχο. Αὐτός, µανιασµένος, διέταξε καὶ τοὺς θανάτωσαν µὲ σταυρικὸ θάνατο. Ἔτσι, τὰ στεφάνια τοῦ γάµου τους µετατράπηκαν σὲ στεφάνια αἰώνιας δόξας. Οἱ Ἅγιοι Διόδωρος καὶ Ῥοδοπιανὸς ὁ διάκονος Ἔζησαν στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Διοκλητιανοῦ (302) καὶ γιὰ τὴν πίστη τους στὸν Χριστὸ ὑπέµειναν πολλὲς βρισιὲς καὶ µαστιγώσεις ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες τῆς πόλης Ἀφροδισίας της Καρίας (χώρα τῆς Μ. Ἀσίας, ποὺ κατελάµβανε τὴν νοτιοδυτικὴ γωνία της, ἀπέναντι τοῦ χώρου µεταξὺ τῶν νησιῶν Σάµου καὶ Ῥόδου). Τελικὰ λιθοβολήθηκαν ἀπὸ τοὺς ἴδιους καὶ ἔτσι παρέδωσαν τὴν ψυχή τους στὸν στεφανοδότη Θεό. Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ θαυµατουργός, ἀρχιεπίσκοπος Ἄργους καὶ Ναυπλίου Ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 9ου καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 10ου µ.Χ. αἰῶνα. Καταγόταν ἀπὸ τὴν Κων/ πολη καὶ οἱ γονεῖς του, ἄνθρωποι εὐσεβεῖς, εἶχαν ἀσπασθεῖ τὸν µοναχικὸ βίο µαζὶ µὲ τὰ δυό τους παιδιά, Παῦλο καὶ Διονύσιο. Ἀργότερα, τοὺς ἀκολούθησαν καὶ τὰ δυὸ µικρότερα, Πέτρος καὶ Πλάτων. Ὁ Πατριάρχης Νικόλαος ὁ Α´, ἐκτιµῶντας τὰ σπάνια πνευµατικὰ χαρίσµατα τοῦ Πέτρου, θέλησε νὰ τὸν κάνει ἐπίσκοπο Κορίνθου. Ὁ Πέτρος ἀρνήθηκε καὶ τότε ὁ Νικόλαος πρότεινε τὸν ἀδελφὸ αὐτοῦ, Παῦλο, µαζὶ µὲ τὸν ὁποῖο κατέβηκε στὴν Κόρινθο καὶ ὁ Πέτρος, ὅπου καὶ ἡσύχαζε. Ἀλλ᾿ ὅταν πέθανε ὁ ἐπίσκοπος Ἄργους, οἱ Ἀργεῖοι καὶ οἱ Ναύπλιοι, ἦλθαν σ᾿ αὐτὸν – ποὺ ἡ φήµη τῆς πνευµατικότητάς του εἶχε ἐξαπλωθεῖ σ᾿ ὅλη τὴν Πελοπόννησο – καὶ τὸν παρακάλεσαν θερµὰ ν᾿ ἀναλάβει τὴν ἐπισκοπή τους. Ὁ Πέτρος δέχτηκε µὲ πολλὴ βία. Ὅταν ὅµως ἀνέλαβε, ἔγινε ὑπόδειγµα τέλειου πνευµατικοῦ ποιµένα. Φάνηκε προστάτης τῶν ὀρφανῶν καὶ χηρῶν, ἐλεήµων, δίνοντας µὲ ἁπλοχεριὰ ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα στοὺς φτωχοὺς καὶ πεινασµένους, ἐλευθέρωνε αἰχµαλώτους καὶ ἄλλα πολλά. Ἔζησε 70 χρόνια καὶ πέθανε εἰρηνικὰ µετὰ τὸ 920. Ἀξίζει ν᾿ ἀναφέρουµε, ὅτι ὁ ἅγιος Πέτρος ἔκανε πολλὰ θαύµατα µετὰ τὸ θάνατό του, διὰ τοῦ µύρου ποὺ ἔβγαινε ἀπὸ τὸν τάφο του. Οἱ Ἅγιοι εἰκοσιεπτὰ Μάρτυρες Μαρτύρησαν διὰ πυρός. Ὁ Ἅγιος Ἀχµὲτ ὁ Κάλφας Ἦταν µωαµεθανὸς στὸ θρήσκευµα καὶ ὑπηρετοῦσε στὴν Κωνσταντινούπολη σὰν γραφέας τοῦ «δευτεράρη», ἐπικαλούµενος Πατσουρούνης. Στὸ σπίτι του εἶχε σὰν ὑπηρέτρια κάποια χριστιανὴ Ῥωσίδα, στὴν ὁποία ἐπέτρεπε νὰ τελεῖ ἐλεύθερα τὰ θρησκευτικά της καθήκοντα στοὺς ναούς. Ὁ ἴδιος βαπτίσθηκε κρυφὰ καὶ ἔγινε χριστιανός. Σὲ κάποια ἐπίσηµη συζήτηση ποὺ ἔγινε µὲ µορφωµένους µωαµεθανοὺς ἰσχυρίστηκε ὅτι ἡ µόνη ἀληθινὴ θρησκεία εἶναι ἡ χριστιανικὴ καὶ ὁµολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Τότε καταγγέλθηκε στὶς τουρκικὲς ἀρχές, συνελήφθη καὶ ἀπαγχονίστηκε στὶς 3 Μαΐου 1682 στὸ Κεάτχανε Μπαξὲ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὸ µαρτύριό του συνέγραψε ὁ Ἰ. Καρυοφύλλης. Στὸ Μικρὸ Εὐχολόγιο, στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου καὶ στὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Σ. Εὐστρατιάδη, ἡ µνήµη τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ ἀναφέρεται τὴν 24η Δεκεµβρίου. Ὁ Ἅγιος Οἰκουµένιος ὁ θαυµατουργός, ἐπίσκοπος Τρίκκης Ὑπάρχει κάποια σύγχυση σχετικῶς µὲ τὰ βιογραφικά του στοιχεῖα. Τὰ σχετικῶς ἐπικρατέστερα εἶναι, ὅτι ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 10ου αἰῶνα (995 µ.Χ.). Μελέτησε ὅλους τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀναδείχτηκε ἄριστος ἑρµηνευτὴς τῶν ἁγίων Γραφῶν. Συγχρόνως συνέγραψε Ἑρµηνεῖες στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, στὶς 14 Ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου καὶ στὶς 7 Καθολικές. Ἔτσι, ἀφοῦ ἐκτιµήθηκε ἀπὸ τοὺς συγχρόνους του γιὰ τὸ ἄµεµπτο ἦθος του καὶ τὴν µεγάλη ἐξωτερική του µόρφωση, προκρίθηκε γιὰ τὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο τῆς Τρίκκης (στὴν Θεσσαλία), τὸν ὁποῖο ἐκόσµησε σὰν καλὸς Ποιµένας καὶ μαθητὴς τοῦ Ἀρχιποιµένα Χριστοῦ, καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἀνακοµιδὴ λειψάνων Ὁσίου Λουκᾶ τοῦ ἐν τῷ Στειρίῳ τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ἁγία Ξενία ἡ μεγαλοµάρτυς καὶ θαυµατουργή Γεννήθηκε στὴν Καλαµάτα τῆς Πελοποννήσου τὸ 291. Οἱ γονεῖς της ὀνοµαζόταν Νικόλαος καὶ Δέσποινα, ἦταν εὐσεβεῖς χριστιανοὶ καὶ κατάγονταν ἀπὸ τὰ ἀνατολικὰ µέρη τῆς Ἰταλίας. Ἐξ αἰτίας ὅµως τῶν συνεχῶν καὶ σκληρῶν διωγµῶν κατὰ τῶν Χριστιανῶν στὰ χρόνια ἐκεῖνα, κατέφυγαν στὴν Καλαµάτα καὶ ἐγκαταστάθηκαν σὲ κάποιο ἀγρόκτηµα ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, διότι ὁ πατέρας της ἦταν γεωργός. Ἀπὸ µικρὴ ἡ Ξενία στόλιζε τὴν ψυχή της µὲ νηστεῖες, ἐγκράτεια, σιωπή, τακτικὴ προσευχή, σεµνότητα ὁµιλίας, δάκρυα καὶ ἀγρυπνίες. Ἐπίσης βοηθοῦσε µὲ ὅλη της τὴν δύναµη τοὺς φτωχούς, τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά. Ὁ ἔπαρχος τῆς Καλαµάτας, Δοµετιανός, ὅταν κάποτε τὴν συνάντησε τυχαία, θαµπώθηκε ἀπὸ τὴν ὀµορφιά της καὶ θέλησε νὰ τὴν κάνει γυναῖκα του. Ἀλλ᾿ ἡ Ξενία ἀρνήθηκε σθεναρὰ ν᾿ ἀλλάξει τὴν πίστη της καὶ νὰ γίνει γυναῖκα εἰδωλολάτρη ἄρχοντα. Τότε ὁ Δοµετιανὸς τὴν βασάνισε µὲ τὸν πιὸ φρικτὸ τρόπο καί, ὅταν εἶδε ὅτι δὲν µποροῦσε ν’ ἀλλάξει τὸ φρόνηµά της, τελικὰ τὴν ἀποκεφάλισε στὶς 3 Μαΐου τοῦ ἔτους 318 µ.Χ. Μετὰ τὸν θάνατό της ἡ Ἁγία – µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ – ἐπετέλεσε πολλὰ θαύµατα. (Ἡ Ἁγία αὐτὴ δὲν ἀναφέρεται στοὺς Συναξαριστές). Ὁ Ἅγιος Παµβός, «καθολικὸς Γεωργίας» Ἡ µνήµη του ἀναφέρεται µόνο στὸ ἱεροσολυµιτικὸ Κανονάριο σελ. 88 καὶ γιορτάζεται στὴν Γεωργία τῆς Ῥωσίας τὴν 3η Μαΐου. Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος ὁ Ῥῶσος. Ἡγούµενος τῆς Μονῆς τοῦ Σπηλαίου καὶ ἀρχηγὸς τῆς Ῥωσικῆς Κοινοβιακῆς ζωῆς (+ 1074). Οἱ Ἅγιοι Ἀναστασία καὶ Χριστόδουλος, νεοµάρτυρες Οἱ ἐν Ἀχαΐᾳ (+ 1821).
|
|
Τό Συναξάρι εἶναι ἐπιλογή κειμένων ἀπό τό «ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» τοῦ κ.Χρ.Τσολακίδη
|