7 ΙΟΥΝΙΟΥ

• Ὁ Ἅγιος Θεόδοτος ὁ ἐν Ἀγκύρᾳ
• Ἡ Ἁγία Ζηναΐς ἡ Θαυµατουργός
• Οἱ Ἅγιες Αἰσία ( ἢ Ἐσία ἢ Εὐσέβεια) καὶ Σωσάννα
• Ἡ Ἁγία Ποταµιαίνη
• Ὁ Ἅγιος Λυκαρίων
• Οἱ Ἅγιοι Ταράσιος καὶ Ἰωάννης
• Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Πρεσβύτερος
• Ὁ Ὅσιος Ἄνθιµος ὁ Πρεσβύτερος
• Ἡ Ὁσία Σεβαστιανὴ ἡ Θαυµατουργός
• Ὁ Ἅγιος Παναγὴς Μπασιάς
• Οἱ Ἅγιοι Βασιλείδης µάρτυρας Στρατιώτης καὶ Ἰωάννης ὁ ὁσιοµάρτυρας
• Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος τῆς Μονῆς Βαλαάµ (Διά Χριστὸν σαλός)

Ὁ Ἅγιος Θεόδοτος ὁ ἐν Ἀγκύρᾳ.

Ὁ Θεόδοτος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα τῆς Γαλατίας καὶ ἦταν ἔµπορος σιτηρῶν καὶ συγχρόνως ἐξασκοῦσε τὸ ἐπάγγελµα τοῦ ἀρτοποιοῦ. Ἄνθρωπος εὐσεβὴς καὶ ἐλεήµων ὁ Θεόδοτος, µοίραζε ψωµιὰ στοὺς φτωχοὺς καὶ ἔκανε συνὰ ἐπισκέψεις στοὺς φυλακισµένους χριστιανοὺς καὶ τοὺς τροφοδοτοῦσε ἀνάλογα. Ἡ εἰδωλολατρικὴ µανία ὅµως κατὰ τῶν χριστιανῶν ἐκδηλώθηκε µὲ τὸ φόνο µίας ὁµάδας χριστιανῶν παρθένων, στὰ νερὰ µίας λίµνης (βλέπε βιογραφία τους 18 Μαΐου). Τὴ νύχτα ὁ Θεόδοτος, ἄνδρας µὲ θάρρος καὶ θερµὴ πίστη στὸ Χριστό, ἔβγαλε ἀπὸ τὴν λίµνη τὰ τίµια λείψανα τῶν παρθένων καὶ τὰ ἔθαψε. Ἡ ἐνέργειά του αὐτὴ καταγγέλθηκε στὸν ἔπαρχο Θεότεκνο, ποὺ ἀµέσως τὸν συνέλαβε καὶ τὸν ἀνέκρινε. Ὁ Θεόδοτος παραδέχθηκε τὴν ἐνέργειά του καὶ ὁ ἔπαρχος τοῦ εἶπε ὅτι οἱ χριστιανοὶ δὲ σέβονται καµιὰ ἐξουσία καὶ ὅτι εἶναι οἱ πιὸ µικροπρεπεῖς καὶ µηδαµινοὶ τῶν ἀνθρώπων. Τότε ὁ Θεόδοτος, µὲ τὸ φωτισµὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, ἀπάντησε: «Πράγµατι, ἔπαρχε, οἱ χριστιανοὶ γνωρίζουν πόσο µηδαµινοὶ εἶναι, διότι µόνο αὐτοὶ εἶναι ἱκανοὶ νὰ γνωρίζουν τὴν ὑπέροχη καὶ ἀσύγκριτη µεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ κατανοοῦν τὴν ἄβυσσο τῆς ἀνθρώπινης ἀσθενείας, ὅταν εἶναι γυµνὴ ἀπὸ τὴν θεία χάρη. Ἔπειτα, γνώριζε ὅτι ὁ τελευταῖος τῶν χριστιανῶν, ποὺ ἔχει ἐλεηθεῖ ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ φέρει τὸν ἀρραβῶνα τῆς αἰώνιας βασιλείας, εἶναι ἀνώτερος καὶ λαµπρότερος ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες βασιλεῖς, οἱ ὁποῖοι αὔριο θὰ εἶναι ντροπὴ καὶ ἀτιµία µπροστὰ στὸ ἀδέκαστο κριτήριο τῆς θείας δικαιοσύνης». Ὁ ἔπαρχος, ἐξοργισµένος ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Θεοδότου, διέταξε καὶ τοῦ ἔσχισαν τὰ πλευρὰ καὶ τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν, παίρνοντας ἔνδοξα τὸ στεφάνι τοῦ µαρτυρίου. (Οἱ Συναξαριστὲς καὶ τὸ Ἀπολυτίκιό του τὸν ἀναφέρουν σὰν Ἱεροµάρτυρα. Πιθανὸν νὰ ἦταν συγχρόνως µὲ τὸ ἐπάγγελµα ποὺ διατηροῦσε καὶ ἐπίσκοπος τῶν χριστιανῶν τῆς περιοχῆς τῆς Ἀγκύρας. Ἴσως ὅµως καὶ νὰ συγχέεται µὲ κάποιον ἄλλο συνώνυµό του ποὺ νὰ ἦταν πράγµατι ἐπίσκοπος).

Ἡ Ἁγία Ζηναΐς ἡ Θαυµατουργός.
Δὲν ὑπάρχουν βιογραφικά της στοιχεῖα, µόνον ἡ ἁγιογραφία της.
 
Οἱ Ἅγιες Αἰσία (ἢ Ἐσία ἢ Εὐσέβεια) καὶ Σωσάννα
Στοὺς Συναξαριστὲς σηµειώνεται µόνο, ὅτι ἦταν µαθήτριες τοῦ Παγκρατίου, ἐπισκόπου Ταυροµενίου καὶ ἡ Σύναξή τους γίνεται στὸ ναὸ τοῦ Βασιλίσκου (κατὰ τὸν Ἁγ. Νικόδηµο).
 
Ἡ Ἁγία Ποταµιαίνη.

Ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 3ου µ.Χ. αἰῶνα στὴν Ἀλεξάνδρεια. Ἦταν δούλη, ἀλλὰ χριστιανή, δηλαδὴ µὲ ψυχὴ ἐλεύθερη διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὴν ἀγόρασε ἀπὸ τὸν πρώην κύριό της κάποιος ἄλλος, εἰδωλολάτρης καὶ αὐτός. Ἐπειδὴ ὅµως ἡ Ποταµιαίνη ἦταν πολὺ ὄµορφη στὸ σῶµα, θεώρησε σὰν δικαίωµά του νὰ τὴν ἀπολαύσει. Ἡ ἐπίµονη ἀντίσταση τῆς Ποταµιαίνης τὸν ἐξέπληξε καὶ τὸν ἐξόργισε. Διότι πρώτη φορὰ ἀπωθεῖτο ἀπὸ µία δούλη. Τῆς ζήτησε λοιπὸν τὸν λόγο. Ἐκείνη δὲν τὸν ἀπέκρυψε καὶ τοῦ εἶπε: «Εἶµαι χριστιανὴ καὶ βάζω τὴν τιµή µου πολὺ πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν ζωή µου. Ἡ µόνη µου περιουσία εἶναι ἡ πίστη καὶ ἡ ἁγνότητά µου. Δὲν ἀρνοῦµαι οὔτε τὴν µία οὔτε τὴν ἄλλη. Σκότωσέ µε. Δὲν θὰ διαµαρτυρηθῶ. Ἀλλὰ µὴ µὲ ἀκουµπήσεις. Θὰ σκοτωθῶ µόνη µου. Διότι ἡ ἁγία θρησκεία µας, ἐµποδίζει σ΄ ὅλες τὶς περιστάσεις τὴν αὐτοκτονία, τὴν ἐπιτρέπει µόνο, ὅταν ὁ θάνατος ἀποµένει τὸ τελευταῖο µέσο προστασίας τῆς τιµῆς, ἀπὸ τὴν κτηνώδη βία». Ὁ εἰδωλολάτρης ἀφέντης, ἀµέσως τὴν παρέδωσε στὸν ἔπαρχο. Αὐτὸς διέταξε καὶ τὴν θανάτωσαν, µέσα σ΄ ἕνα καζάνι µὲ πίσσα ποὺ ἔβραζε. Καὶ ἔτσι παρέδωσε στὸ Θεό, τὴν ἁγνὴ καὶ καθαρὴ ψυχή της.

Ὁ Ἅγιος Λυκαρίων.

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἐρµούπολη τῆς Αἰγύπτου. Συνελήφθη ἐπειδὴ ὁµολογοῦσε τὸν Χριστὸ καὶ φυλακίστηκε µέσα σὲ µία βρωµερὴ φυλακή. Μετὰ ἀπὸ µερικὲς ἡµέρες τὸν ἔβγαλαν, τὸν ξέσχισαν µὲ σίδερα καὶ κατόπιν τὸν κάρφωσαν ἐπάνω σὲ σταυρό. Ἔπειτα ἔκαψαν τὸ σῶµα του µὲ πυρωµένα σιδερένια ῥαβδιὰ καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἔριξαν µέσα σὲ ἀναµµένο καµίνι, ὅπου ὁ Ἅγιος παρέµεινε γιὰ τρεῖς ἡµέρες καὶ βγῆκε µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἀβλαβής. Κατόπιν τοῦ ἔδωσαν δηλητήρια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα καὶ πάλι ὁ Ἅγιος ἔµεινε ἀβλαβής, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ πιστέψει στὸ Χριστὸ ὁ εἰδωλολάτρης ποὺ τὰ κατασκεύαζε καὶ ὁ ὁποῖος ἀποκεφαλίστηκε. Μετὰ ἀπὸ αὐτά, ἔκοψαν τὰ νεῦρα τοῦ Μάρτυρα καὶ τὸν ἔριξαν µέσα σὲ ἕνα καζάνι βραστὸ νερό. Στὴ συνέχεια ἔγδαραν τὸ κεφάλι του καὶ τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν, γιὰ νὰ πάρει ἔτσι τὸ ἀµάραντο στεφάνι τοῦ µαρτυρίου.
 
Οἱ Ἅγιοι Ταράσιος καὶ Ἰωάννης.

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.
 
Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Πρεσβύτερος.

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
 
Ὁ Ὅσιος Ἄνθιµος ὁ Πρεσβύτερος.

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
 
Ἡ Ὁσία Σεβαστιανὴ ἡ Θαυµατουργός.

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Δὲν ὑπάρχουν ἄλλα βιογραφικά της στοιχεῖα, µόνο ἡ ἁγιογραφία της.
 
Ὁ Ἅγιος Παναγὴς Μπασιάς.

Γεννήθηκε στὸ Ληξούρι τῆς Κεφαλονιᾶς τὸ 1801 καὶ ἦταν γιὸς γονέων ἐπιφανῶν οἰκογενειῶν, τοῦ Μιχαὴλ Τυπάλδου – Μπασιᾶ καὶ τῆς Ῥεγγίνας Δελλαπόρτα. Ἔµαθε ἰταλικά, γαλλικά, λατινικὰ καὶ καταρτίστηκε στὴ φιλοσοφία καὶ τὴν θεολογία. Μικρὸς ἀκόµα χειροθετήθηκε Ἀναγνώστης καὶ ὑπηρέτησε σὰν γραµµατοδιδάσκαλος σὲ δηµοτικὸ σχολεῖο. Τὸ 1836 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος µὲ τὸ ὄνοµα Παΐσιος ἀπὸ τὸν τότε Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Παρθένιο. Δὲν ἐπιζήτησε ἐφηµεριακὴ θέση. Συνήθως λειτουργοῦσε στὸ ἐξωκκλήσι τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνα στὸν Πλατὺ Γιαλό, ὅπου συνέῤῥεε πλῆθος πιστῶν γιὰ νὰ λειτουργηθεῖ καὶ νὰ ἀκούσει τὰ θερµὰ κηρύγµατά του. Ὑπῆρξε ἡ προσωποποίηση τῆς ἐλεηµοσύνης καὶ θερµὸς συµπαραστάτης τῶν ἀδυνάτων. Τὸ 1846 ἀρρώστησε ἀπὸ κάποια νευρικὴ ἀσθένεια (ἄλλοι λένε ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ «κατὰ Χριστὸν σαλό») καὶ µετὰ τὸν καταστροφικὸ σεισµὸ τοῦ 1867 τὸν περιέθαλψε ὁ ἐξάδελφός του Ἰωάννης Κερουλάνος. Γιὰ πέντε χρόνια (1882- 1888) ἔµεινε κατάκοιτος καὶ πλῆθος χριστιανῶν πήγαινε νὰ πάρει τὴν εὐλογία του. Πέθανε στὶς 7 Ἰουνίου 1888 καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὸν ἁγιοποίησε στὶς 4 Φεβρουαρίου 1986. Ἔκανε θαύµατα πρὶν ἀλλὰ καὶ µετὰ τὸ θάνατό του.
 
Οἱ Ἅγιοι Βασιλείδης µάρτυρας Στρατιώτης καὶ Ἰωάννης ὁ ὁσιοµάρτυρας.
 

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος τῆς Μονῆς Βαλαάµ (Διά Χριστὸν σαλός).