20 ΙΟΥΝΙΟΥ

• Ὁ Ἅγιος Μεθόδιος ὁ Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Πατάρων
• Ἡ κατάθεσις λειψάνων καὶ περιβολαίων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Λουκᾶ, Ἀνδρέου καὶ Θωµᾶ, τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου καὶ τοῦ µάρτυρος Λαζάρου, ἅτινα κατετέθησαν ἐν τῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τῶν µεγάλων
• Οἱ Ἅγιοι Δύο ἀσκητές
• Ὁ Ὅσιος Κάλλιστος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
• Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας
• Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Ὀδηγήτριας
• Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ θαυµατουργός, ὁ Πεντασχινίτης, Κύπριος

Ὁ Ἅγιος Μεθόδιος ὁ Ἱεροµάρτυρας ἐπίσκοπος Πατάρων.

Ὁ Ἅγιος Μεθόδιος ἔζησε κατὰ τὸν 6ο αἰῶνα µετὰ Χριστόν. Ἡ σπάνια ἀρετή του καὶ ἡ µεγάλη µόρφωση ποὺ τὸν διέκρινε τὸν ἀνέβασαν στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο τῶν Πατάρων. Σὰν ἐπίσκοπος, ἐπεδίωκε νὰ ἐπιτελεῖ τέλεια τὰ καθήκοντά του. Ὁ φωτιστικὸς λόγος του, σὲ συνδυασµὸ µὲ τὸ ἅγιο παράδειγµά του, ἔτρεφε τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ποιµνίου του. Ἦταν ἀκοίµητος φρουρὸς τοῦ ὀρθοδόξου δόγµατος καὶ ἀποφασισµένος σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ «φυλάσσειν τὰ δόγµατα τὰ κεκριµένα ὑπὸ τῶν ἀποστόλων». Νὰ φυλάττει, δηλαδή, τὶς ἀποφάσεις, ποὺ εἶχαν ὁριστικὰ κριθεῖ σὰν µόνες ὀρθὲς ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους. Γι΄ αὐτὸ καὶ πέτυχε µετὰ ἀπὸ συστηµατικὸ ἀγῶνα νὰ περιορίσει σηµαντικὰ στὴν ἐπαρχία του τοὺς ὀπαδοὺς τῶν λανθασµένων δοξασιῶν τοῦ Ὠριγένη. Ὅµως, αὐτοὶ οἱ λίγοι ποὺ ἔµειναν, γιὰ νὰ ἐκδικηθοῦν, κατάφεραν νὰ βάλουν δικό τους ὑπηρέτη κοντὰ στὸ Μεθόδιο. Καὶ κάποια µέρα ποὺ ὁ ἐπίσκοπος ἀρρώστησε, τὸν σκότωσε µὲ µαχαῖρι. Ἀλλὰ ἐνῷ τὸν µαχαίρωνε, ὁ Μεθόδιος ἄκουσε τὸ δολοφόνο νὰ λέει: «ἔτσι σκοτώνουν οἱ Ὠριγενιστές». Τότε µειδίασε ἐλαφρὰ καὶ ἔγειρε τὸ κεφάλι του εὐχαριστηµένος, παραδίδοντας τὸ πνεῦµα του στὸν Κύριο. Ἦταν ἡ χαρά, διότι ἔπεφτε θῦµα τοῦ καθήκοντός του νὰ διαφυλάττει τὰ ὀρθὰ δόγµατα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Σ. Εὐστρατιάδης ὅµως, στὸ Ἁγιολόγιό του, ἔχει ἄλλη γνώµη περὶ τῶν βιογραφικῶν στοιχείων τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ καὶ τὴν παραθέτουµε ὡς ἔχει: «Ἤκµασε περὶ τὰ τέλη τοῦ γ΄ καὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ δ΄ αἰώνος· κατὰ τὸν Ἱερώνυµον (De Νirill. 83) καὶ τὸν ἱστορικὸν Σωκράτην (Ἐκκλ. Ἱστ. 6,13) ἦν οὐχὶ Πατάρων ἐπίσκοπος, ἀλλὰ Ὀλύµπου τοῦ ἐν Λυκίᾳ καὶ εἴτα ἐπίσκοπος Τύρου (τῆς Φοινίκης), κατ΄ ἄλλην δὲ γνώµην, ἐπίσκοπος Φιλίππων τῆς Μακεδονίας. Ἡ τοιαύτη πλάνη, τοῦ νὰ λέγεται Πατάρων ἐπίσκοπος, προῆλθεν ἐκ τοῦ ὅτι ὁ περὶ ἀναστάσεως διάλογος αὐτοῦ ἐκτυλίσσεται εἰς τὰ Πάταρα. Ὁ Μεθόδιος ἦν διαπρεπὴς ἀρχιερεὺς καὶ πλατωνικὸς φιλόσοφος, ἀντίπαλος σφοδρὸς τῶν Ὠριγενιστῶν καὶ ποιητὴς δόκιµος, ὡς φαίνεται ἐκ τοῦ περισωθέντος ἔργου αὐτοῦ «Συµπόσιον τῶν δέκα παρθένων ἢ περὶ ἁγνείας». Κατὰ τὸν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ διωγµὸν ὑπέστη τὸν µαρτυρικὸν θάνατον ἐν Χαλκίδι (τῆς Συρίας).

Ἡ κατάθεσις λειψάνων καὶ περιβολαίων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Λουκᾶ, Ἀνδρέου καὶ Θωµᾶ, τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου καὶ τοῦ µάρτυρος Λαζάρου, ἅτινα κατετέθησαν ἐν τῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τῶν µεγάλων

Οἱ Ἅγιοι Δύο ἀσκητές.

Ἀπεβίωσαν εἰρηνικὰ στὴν ἔρηµο.

Ὁ Ὅσιος Κάλλιστος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Ἦταν λόγιος ἱεροµόναχος Ἁγιορείτης, ποὺ ἀσκήτευε στὴ Μονὴ Ἰβήρων, καὶ τὸν ὁποῖο ὁ αὐτοκράτορας Ἰωάννης ὁ Κατακουζηνὸς ἀνύψωσε στὸν οἰκουµενικὸ θρόνο τὸ 1350, διάδοχο τοῦ Ἰσιδώρου. Μετὰ τέσσερα χρόνια πατριαρχίας, ἀναγκάσθηκε νὰ παραιτηθεῖ καὶ ἀποσύρθηκε στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Μάµαντα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Τένεδο. Ἀλλὰ τὸν κάλεσαν γιὰ δεύτερη φορὰ στὸν οἰκουµενικὸ θρόνο (1355-1363) µετὰ τὴν πτώση τοῦ Πατριάρχη Φιλοθέου. Ὅταν ὅµως ἦταν ἀπεσταλµένος στὴν ἡγεµονίδα τῆς Σερβίας Ἐλισάβετ καὶ πῆγε στὶς Φέρρες τῆς Θεσσαλίας, ἀρρώστησε βαριὰ καὶ πέθανε ἐκεῖ τὸ 1363.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας.

Γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη τὸ 1322 καὶ θεῖος του ἦταν ὁ Νεῖλος Καβάσιλας, ποὺ ὑπῆρξε Ἀρχιεπίσκοπος Θεσ/νίκης. Τὸ πατρικὸ ἐπώνυµο τοῦ Νικολάου ἦταν Χαµαετός, κράτησε ὅµως τὸ µητρικὸ ἐπώνυµο Καβάσιλας προφανῶς λόγω τῆς ἰσχυρῆς παρουσίας τοῦ θείου του. Σπούδασε στὴ Θεσ/νίκη καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη ῥητορική, θεολογία καὶ φυσικὲς ἐπιστῆµες. Διετέλεσε σύµβουλος τοῦ Κατακουζινοῦ καὶ στὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του, πρέπει νὰ ὑπῆρξε µοναχὸς καὶ ἔµενε στὸ µοναστήρι τῶν Μαγγάνων. Ὁ Ἅγιος ἦταν ὀπαδὸς τοῦ ἀνατολικοῦ µυστικισµοῦ καὶ ἡσυχαστικοῦ πνεύµατος, ὅπως τὸ διαµόρφωσε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς. Ὑπῆρξε πληθωρικὸς συγγραφέας θεολογικῶν, λειτουργικῶν καὶ ἑρµηνευτικῶν ἔργων, καθὼς ἐπίσης, πανηγυρικῶν λόγων, ἐπιστολῶν, ἐπιγραµµάτων καὶ κειµένων πολιτικοῦ καὶ κοινωνικοῦ περιεχοµένου. Πέθανε λίγο µετὰ τὸ 1391 καὶ ἁγιοποιήθηκε στὶς 19 Ἰουλίου 1983.

Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Ὀδηγήτριας.

Ἡ εἰκόνα της βρίσκεται στὴ Μονὴ Ξενοφῶντος τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ θαυµατουργός, ὁ Πεντασχινίτης, Κύπριος.

Βλέπε σχετικῶς Α.Χ.Ε.Χ.