|
Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ὁ Ὁµολογητής, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Πατρίδα του ἡ Κωνσταντινούπολη (γεννήθηκε ἐκεῖ τὸ 758). Οἱ γονεῖς του Θεόδωρος καὶ Εὐδοκία ἀνῆκαν στὴν ἐπίσηµη καὶ εὐγενικὴ κοινωνικὴ τάξη. Ἰδιαίτερα ὁ πατέρας του διακρινόταν γιὰ τὴν εἰλικρινὴ ἀφοσίωσή του στὴν Ὀρθοδοξία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ πέθανε ἐξόριστος στὴ Νίκαια ἀπὸ τὸν εἰκονοµάχο αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Κοπρώνυµο. Στὰ χνάρια τοῦ πατέρα του βάδισε καὶ ὁ Νικηφόρος, ὁ ὁποῖος ἀπέκτησε µεγάλη εὐσέβεια καὶ ἀνάλογη ὀρθόδοξη παιδεία. Γιὰ ἀρκετὸ χρόνο ἔκανε ἀρχιγραµµατέας στὰἀνάκτορα, ἀλλὰ ἔπειτα ἀποσύρθηκε σὲ ἕνα κτῆµα του, κοντὰ στὸ Βόσπορο, ὅπου ἀφοσιώθηκε στὴ µελέτη καὶ τὴν ἄσκηση. Ὅµως, ὁ βασιλιὰς Νικηφόρος τὸν ὑποχρέωσε νὰ ἀναλάβει τὴν διεύθυνση τοῦ µεγάλου πτωχοκοµείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Καὶ ἀπὸ τὴν θέση αὐτή, κρίθηκε κατάλληλος γιὰ Πατριάρχης. Ἀφοῦ σύντοµα πέρασε ὅλους τοὺς Ἱερατικοὺς βαθµούς, τὴν Κυριακή του Πάσχα (806 µ.Χ.) ἀνέβηκε στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο. Ἀλλὰ ἀπὸ δῶ ἄρχισε καὶ ὁ Γολγοθὰς τοῦ Νικηφόρου. Ἔδωσε σκληροὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν διατήρηση τῆς τιµητικῆς προσκύνησης τῶν εἰκόνων µὲ τὴν ἀλλοπρόσαλλη βασιλικὴ ἡγεσία. Ὑπέστη πολλὲς ταλαιπωρίες καὶ διωγµούς. Ἐννιὰ χρόνιαἔκανε στὴν Πατριαρχία καὶ δεκατρία στὴν ἐξορία. Τελικά, πολὺ ταλαιπωρηµένος, στὶς 2 Ἰουνίου τοῦ 822 παρέδωσε τὸ πνεῦµα του στὸ Θεό, ἀµετακίνητος στὶς πεποιθήσεις του, ὅπως προστάζει τὸ ἅγιο Θέληµά Του: «Ἑδραῖοι γίνεσθε, ἀµετακίνητοι». Δηλαδή, γίνεσθε στερεοὶ καὶ ἀµετακίνητοι στὴν πίστη σας.
Οἱ Ἅγιοι 38 Μάρτυρες
Μαρτύρησαν ἀφοῦ τοὺς ἔριξαν µέσα στὸ λουτρὸ καὶ σφράγισαν τὴν πόρτα.
Ἡ Ἁγία Μητέρα καὶ τὰ Ἅγια τρία παιδιά της
Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.
Ὁ Ὅσιος Ἔρασµος ὁ Ἱεροµάρτυρας
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιµιανοῦ. Ἔγινε κληρικὸς (ἴσως καὶ ἐπίσκοπος) καὶ διέπρεψε στὴ µέριµνα ὑπὲρ τῶν φτωχῶν καὶ στὸ κήρυγµα τοῦ εὐαγγελίου. Ἀπὸ τὸν πόθο νὰ ἑλκύσει ὅσο γίνεται περισσότερες ψυχὲς στὴ ζωή του Χριστοῦ ἐπιδόθηκε σὲἀκατάπαυστες περιοδεῖες, στὴ διάρκεια τῶν ὁποίων δίδασκε µὲ ζῆλο τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ συνοδευόταν µὲ θαύµατα. Κάποτε εἶχε φτάσει στὴ σηµερινὴ Ἀχρίδα, ὅπου εἶδε νὰ κηδεύουν ἕνα παιδί. Τὸ θέαµα τὸν συγκίνησε, διότι ὁ πατέρας του τὸ εἶχε µονάκριβο καὶ θρηνοῦσε πολύ. Πλησίασε λοιπὸν τὸ φέρετρο, προσευχήθηκε, καὶ ἀφοῦ ἔπιασε τὸ χέρι του τὸ ἀνέστησε. Τὸ θαῦµα κατέπληξε τοὺς παρευρισκόµενους, καὶ εἶχε σὰν ἀποτέλεσµα πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτούς, µαζὶ µὲ τὸ παιδὶ καὶ τὸν πατέρα, νὰ βαπτιστοῦν χριστιανοί. Κατόπιν δήλωσε στὸν αὐτοκράτορα Μαξιµιανό, ὅτι ἄλλους θεούς, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ Ἰησοῦ Χριστό, δὲν γνωρίζει. Τότε ὑποβλήθηκε σὲ σκληρὰ µαρτύρια καὶ ῥίχτηκε στὴ φυλακή. Ἀργότερα ὅµως ἐλευθερώθηκε καὶ ἐξακολούθησε τὴν ἀποστολική του διακονία, µέχρι τὰ βαθιὰ γεράµατα. Πέθανε εἰρηνικὰ στὴν πόλη Χερµελία καὶ ἀξιώθηκε µάλιστα νὰ δεῖ, πρὶν πεθάνει, σὲ ὅραµα, στεφάνι ὑπέρλαµπρο, ποὺ κατέβαινε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ πρὸς αὐτόν.
Οἱ Ἅγιοι 20.000 Μάρτυρες
Ὅλοι αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι, πίστεψαν διὰ τοῦ Ἁγίου Ἐράσµου στὸν Χριστὸ καὶ µαρτύρησαν διὰ ξίφους.
Ὁ Ὅσιος Μαρῖνος ὁ Βαάνης
Ἡ µνήµη του ἀγνοεῖται ἀπὸ τοὺς Συναξαριστὲς καὶ ἀναγράφεται ἀπὸ τὸν Γεδεὼν στὸ Βυζαντινὸ Ἑορτολόγιο (σελ. 110). Ἐκεῖ ἀναφέρεται ὅτι γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ γονεῖς ἐπίσηµους, τὸν δρουγγάριο Νικηφόρο καὶ τὴν Μαρία. Ἀνατράφηκε µὲ εὐσέβεια στὴ Βιζύη τὴν Θρᾴκης καὶ ἐκάρη µοναχὸς ἀπὸ τὸν ἀδελφό του Συµεών, κατεβαίνοντας ἀπὸ τὸν Κυµηνά. Ἦταν εὐσεβής, ἐλεήµων καὶ ἀσκητικότατος. Ὁσιακὰ ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ καὶ τὸ τίµιο λείψανό του κατατέθηκε στὴΜονὴ τῆς Θεοτόκου τῆς Κορώνης.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ ἐν Ἀσπροκάστρῳ, ὁ Νεοµάρτυρας
Βλέπε βιογραφία του στὶς 12 Ἰουνίου.
Ὁ Ἅγιος Δηµήτριος ἀπὸ τὴν Φιλαδέλφεια, Νεοµάρτυρας
Γεννήθηκε στὴ Φιλαδέλφεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀπὸ γένος ἐπίσηµο, ὁ πατέρας του ἦταν Ἱερέας καὶ ὀνοµαζόταν Δόγκας. Ὅταν πέθανε ὁ πατέρας του, ἡ µητέρα τουἐξακολούθησε νὰ τὸν ἀνατρέφει ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου. Σεµνὸς καὶ ὡραῖος καθὼς ἦταν, κίνησε τὸν φθόνο τῶν Τούρκων, ποὺ ἐκµεταλλευόµενοι τὸ νεαρό της ἡλικίας του – ἦταν 13 ἐτῶν- τὸν ἐξισλάµισαν. Μπῆκε στὴν ὑπηρεσία κάποιου προκρίτου Τούρκου τῆς Φιλαδέλφειας καὶ ἀπόκτησε µέσα σὲ λίγο χρόνο µεγάλη περιουσία. Γιὰ τὴν φήµη τῆς ἀνδρείας του στοὺς πολέµους µαζὶ µὲ τοὺς Τούρκους, δέχτηκε τὴν πρόταση νὰ παντρευτεῖ τὴν κόρη ἑνὸς Τούρκου ἐπισήµου. Ἀλλὰ λίγο πρὶν τὸ γάµο, αἰσθάνθηκε τύψεις συνειδήσεως γιὰ τὴν ἐξώµοσή του καὶ ἔτσι ἀποφάσισε νὰ ἐπανέλθει στὴ χριστιανικὴ πίστη. Σὲ ἡλικία λοιπὸν 25 ἐτῶν, παρουσιάστηκε ἐπίσηµα µπροστὰ στὸν Τοῦρκο διοικητὴ καὶ παρουσία πολλῶν Τούρκων ἐπισήµων, δήλωσε, ὅτι θεωρεῖ ἀπάτη τὴν µωαµεθανικὴ θρησκεία καὶ γι᾿ αὐτὸ τὴν ἀρνεῖται καὶ ἀποδέχεται τὸν Χριστό. Τότε, ὅλοι ὅσοι ἦταν ἐκεῖ ὅρµησαν καὶ τὸν ἔδειραν ἀνελέητα καὶ µὲ διαταγὴ τοῦ διοικητῆ, τὸν φυλάκισαν. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς νύχτας, ὁ διοικητὴς ἔστειλεἹεροδιδασκάλους, ποὺ µὲ συµβουλὲς καὶ ἄλλους τρόπους προσπάθησαν νὰ ἐπαναφέρουν τὸν Δηµήτριο στὸν µωαµεθανισµό.
Ὁ Δηµήτριος ποθῶντας τὸ µαρτύριο ἔµεινε ἀµετάπειστος στὴν ἀπόφασή του. Ὁ διοικητής, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε τὸν θάνατο τοῦ Δηµητρίου, τὸν ἀποφυλάκισε. Ὁ Δηµήτριοςὅµως, γιὰ νὰ ἐξιλεωθεῖ ἀπὸ τὸ ἁµάρτηµα τῆς ἀποστασίας του, µπῆκε σ᾿ ἕνα καφενεῖο καὶ ἄρχισε νὰ ἐλέγχει µπροστὰ σὲ πλῆθος Τούρκων, µία πρὸς µία τὶς πλάνες τῆς µωαµεθανικῆς θρησκείας. Κατόπιν ἔβγαλε τὸ λευκὸ σαρίκι ἀπὸ τὸ κεφάλι καὶ τὸ πράσινο τούρκικο ῥοῦχο του, καὶ τὰ ποδοπάτησε λέγοντας: «καθὼς καταπατῶ αὐτὰ ποὺεἶναι σηµάδια τῆς δικῆς σας πίστεως, ἔτσι καταπατῶ καὶ τὴν πίστη καὶ τὸν νόµο σας καὶ ἀρνοῦµαι αὐτὴ καὶ τὴν ἀποστρέφοµαι». Ἐξοργισµένοι οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Δηµητρίου, ὅρµησαν ἐπάνω του καὶ, ἀφοῦ τὸν ἔριξαν στὸ ἔδαφος, ἄρχισαν νὰ τὸν χτυποῦν µὲ πέτρες καὶ ξύλα. Οἱ Τοῦρκοι νόµισαν ὅτι ἦταν νεκρὸς καὶ ἀποφάσισαν νὰ τὸν ῥίξουν στὴ φωτιά. Ἀλλ᾿ ὁ Δηµήτριος συνῆλθε ἀπὸ τὴν λιποθυµία καὶ εἶπε στοὺς βασανιστὲς του «ἔχω χρήµατα νὰ σᾶς δώσω νὰ ἀγοράσετε ξύλα νὰ µὲ κάψετε». Ἀκόµα πιὸ ὀργισµένοι οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὰ λόγια αὐτά, ἄρχισαν νὰ τὸν χτυποῦν µὲ µαχαίρια, µέχρι ποὺ ὁ µάρτυρας παρέδωσε τὸ πνεῦµα του τὴν 2α Ἰουνίου 1657. Γεµάτοι θυµὸ οἱΤοῦρκοι, προσπάθησαν νὰ κάψουν τὸ λείψανο τοῦ µάρτυρα. Ἐπειδὴ ὅµως δὲν τὸ κατάφεραν, τὸ διαµέλισαν χτυπῶντας το µὲ βαριὰ σίδερα.
Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ ἐξ Ἀγαρηνῶν
Καταγόταν ἀπὸ Μουσουλµάνους γονεῖς καὶ γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ψιλοµέτωπο τῆς Μυτιλήνης. µαζὶ µὲ τὴν µητέρα καὶ τ᾿ ἀδέλφια του ἦλθε στὴ Μαγνησία καὶ ἀργότερα στὴ Σµύρνη, ὅπου βοηθοῦσε τ᾿ ἀδέλφια του στὸ ὀπωροπωλεῖο, πηγαίνοντας στὰ σπίτια τῶν εὐγενῶν αὐτὰ ποὺ ἀγόραζαν ἀπὸ τὸ µαγαζί τους. Πηγαίνοντας ὅµως συχνὰ στὴ Μητρόπολη τῆς Σµύρνης, ἄκουγε καὶ ἔµαθε τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τὴν χριστιανικὴ θρησκεία. Ἔφυγε λοιπόν, στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀλλὰ κανεὶς δὲν τὸν δεχόταν. Τότε ὁ ἐκεῖ ἐξόριστος Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε´, στὴ Μ. Λαύρα, ἀφοῦ τὸν δοκίµασε τὸν βάπτισε χριστιανὸ στὰ Καυσοκαλύβια, µὲ τὸ ὄνοµα Κωνσταντῖνος. Στὴ Σκήτη τοῦ Τιµίου Προδρόµου, προσκύνησε τὰ τίµια λείψανα τῶν νεοφανῶν µαρτύρων καὶ τὸν κατέλαβε ὁ πόθος νὰ µιµηθεῖ τὴν πράξη τους. Ἀφοῦ πέρασε µὲ νηστεία καὶπροσευχὴ κοντὰ σὲ πνευµατικό, ἀποφάσισε νὰ πάει στὴ Μαγνησία, γιὰ νὰ βαπτίσει τὴν ἀδελφή του χριστιανή. Μετὰ ὅµως ἀπὸ συµβουλὴ τῶν Πατέρων, ἀπέπλευσε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἀποβιβάστηκε στὶς Κυδωνιές. Ἐκεῖ ἀναγνωρίστηκε ἀπὸ κάποιο Τοῦρκο καὶ ὁδηγήθηκε στὸν Ἀγά. Ἐκεῖ ὁµολόγησε τὸν Χριστὸ καὶ ἔπειτα φανέρωσε τὴν καταγωγή του. Ὁπότε φυλακίστηκε καὶ βασανίστηκε σκληρά. Ὅταν τὸν ἀνέκριναν πάλι, ὁ Κωνσταντῖνος ἔκανε µπροστὰ τοὺς τὸ σηµεῖο τοῦ Σταυροῦ, ἀποδεικνύοντας ἔτσι τὸ ἀµετάθετό της πίστεως του. Τότε ξανὰ τὸν φυλάκισαν καὶ τὸν βασάνισαν µὲ φρικτὸ τρόπο. Ἀλλὰ βλέποντας ὁ ἡγεµόνας, ὅτι κάθε προσπάθειά του πήγαινε χαµένη, τὸν ἔστειλε στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἀφοῦ καὶ ἐκεῖ τὸν ὑπέβαλαν σὲ σκληρὰ βασανιστήρια, τελικὰ τὸν ἀπαγχόνισαν στὶς 2 Ἰουνίου 1819. Χειρόγραφη Ἀκολουθία του βρίσκεται στὴν Καλύβη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου στὰ Καυσοκαλύβια καὶ στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παντελεήµονα στὸ Ἅγιον Ὄρος.
Ὁ Ἅγιος Μεγαλοµάρτυς Ἰωάννης ὁ Νέος
ποὺ µαρτύρησε στὸ Βελιγράδι (Ῥῶσος)
Ὁ Ἅγιος Ἀλκιβιάδης ὁ ἐν Λουγδούνῳ (+ 177)
Ἴσως εἶναι ὁ ἴδιος µ᾿ αὐτὸν τῆς 16ης Αὐγούστου.
Ὁ Ἅγιος Λέανδρος µάρτυρας ὁ Ἠπειρώτης |
