«Ὁ μήτραν παρθενικήν ἁγιάσας τῷ τόκῳ σου,
καί χεῖρας τοῦ Συμεών εὐλογήσας ὡς ἔπρεπε,
προφθάσας καί νῦν ἔσωσας ἡμᾶς Χριστέ ὁ Θεός…»
(Κοντάκιον)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Πρίν ἀπό σαράντα ἡμέρες ἑορτάσαμε τόν Κύριο καί Θεό μας ὡς Βρέφος σπαργανούμενον. Ἦλθε κοντά μας ὁ Ἐμμανουήλ, γιά νά μᾶς στηρίξει στά παρόντα καί νά μᾶς συντηρήσει τήν ἐλπίδα τῶν αἰωνίων. Ὁ Θεός θέλει νά σωθοῦμε ὅλοι καί νά βροῦμε τό δρόμο μας, νά κατανοήσουμε τήν Ἀλήθεια καί νά ζήσουμε ὄμορφα ἐδῶ στή γῆ μέ τήν ἐλπίδα τοῦ Οὐρανοῦ. Ἐκεῖνος εἶναι ὅλα «ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. 14, 6).
Θά μποροῦσε ὁ Θεός νά ἐμφανιστεῖ στόν κόσμο σάν ἀστραπή, σάν ἕνα ἀστροπελέκι πού θά φώτιζε τά σκότη καί θά κατέκαιε τήν κάθε μορφή τῆς ἁμαρτίας. Ἔτσι φαντάζονταν τόν Θεό οἱ Δωδεκαθεϊστές∙ νά ἐξαποστέλλει κεραυνούς ἀπό τό θρόνο του καί νά σείεται ἡ γῆ στό ἄκουσμά του. Παρά ταῦτα, παρά τίς σχετικές προλήψεις καί δεισιδαιμονίες, ἐπέμεναν στήν ἁμαρτία, ἐπινοώντας ἄλλους θεούς, πιό συγκαταβατικούς στίς ἀδυναμίες τους ἤ ἀκόμη καί πρωτοπόρους στή διαφθορά. Ὁ Κύριος μας, σεβόμενος τήν ἐλευθερία τοῦ πλάσματός Του, ἔρχεται σέ μᾶς ὡς «ταπεινός ἄνθρωπος», καί ἐκτελεῖ ὅλες τίς διατάξεις τοῦ νόμου τῶν ἀνθρώπων. Ὅπως ἀκριβῶς ἀπαιτοῦσε ὁ Μωσαϊκός νόμος, προκειμένου νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν κατάρα τοῦ νόμου, πού ταίριαζε στούς δούλους, καί νά μᾶς εἰσαγάγει στήν ἐλευθερία τῆς Χάριτος Του.
Τηρώντας τίς διατάξεις τοῦ νόμου τῶν ἀνθρώπων, προσέρχεται σήμερα ὡς Βρέφος στόν Γέροντα Συμεών, ὁ ὁποῖος εἶχε πληροφορηθεῖ ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅτι θά κρατηθεῖ στή ζωή μέχρι νά πιάσει στά ροζιασμένα χέρια του τόν Μεγάλο Ἀπεσταλμένο, Σωτήρα τοῦ κόσμου. Ἦταν γερασμένα τά χέρια του, ἦταν κάτασπρη ἡ γενειάδα του, οἱ ρυτίδες εἶχαν αὐλακώσει τό πρόσωπό του, ἀλλά εἶχε κρατήσει καθαρή τήν καρδιά του, γιά νά διακονήσει, ἔστω καί γιά λίγο, τό Μυστήριο τῆς Σωτηρίας. Καί ὁ Ἄπειρος Θεός, κατεβάζει ταπεινά τόν αὐχένα ἐνώπιον τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ νόμου, γιατί ἔπρεπε νά συμπληρώσει ὅλη τή δικαιοσύνη (Μτθ. 3, 15). Τό ἔκανε σάν δοῦλος, γιά νά ἀπαλλάξει τούς ἀνθρώπους ἀπό τόν ζυγό τῆς ἁμαρτίας. Μᾶς ἐξαγόρασε ἀπό τήν κατάρα τοῦ νόμου, ἀφοῦ ὁ Ἴδιος τήρησε τό νόμο.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ἔχει γραφεῖ (Ρωμ. 5, 19), ὅτι ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς ἑνός ἀνθρώπου, τοῦ Ἀδάμ, ἔγιναν οἱ πολλοί ἁμαρτωλοί∙ ἔτσι ἀκριβῶς, ἐξαιτίας τῆς ὑπακοῆς τοῦ Ἑνός, τοῦ Κυρίου, θά γίνουν δίκαιοι οἱ πολλοί. Ἡ Ὑπαπαντή εἶναι μιά Δεσποτική καί συγχρόνως Θεομητορική ἑορτή, ἕνας σταθμός στό ἔργο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἡ Ἐκκλησία τήν ἑορτή αὐτή τοῦ σαραντισμοῦ τοῦ Χριστοῦ τήν ἀνέδειξε σέ Ἀκολουθία σαραντισμοῦ ὅλων. Εὐλογεῖται ἡ μητέρα γιά τόν καθαρισμό ἀπό «τόν ῥύπον τοῦ σώματος καί τόν σπίλον τῆς ψυχῆς». Ἡ Ἐκκλησία εὔχεται στή γυναίκα πού γέννησε καί νιώθει κόπο καί ἀδυναμία. Εἶναι καί τελετή εὐχαριστήρια γιά τήν γέννηση παιδιοῦ. Ἡ σύλληψη καί ἡ γέννηση τοῦ ἄνθρωπου δέν εἶναι ἁπλῶς ἔργο τῆς φύσεως, ἀλλά τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτό αἰσθανόμαστε ὅτι ἀνήκει στόν Θεό. Τοῦ τό προσφέρουμε καί Ἐκεῖνος διά τοῦ Ἱερέως μᾶς τό ξαναδίνει, γιά νά τό μεγαλώσουμε καί νά τό μάθουμε νά ἐφαρμόζει στή ζωή του τό ἅγιο θέλημά Του.
Μέ διάπυρες εὐχές
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Νίκαίας Ἀ λ έ ξ ι ο ς